Hij zag eruit als Jack Nicholson aan het eind van One flew over the cuckoo’s nest, vlak voordat hij door de indiaan met een kussen aan zijn einde wordt geholpen. Piekerig zwart haar, de mond half open (sliertje kwijl eruit), de ogen wezenloos verwilderd. De avond ervoor hadden we hier zelf nummertjes mogen draaien. Maar […]
Continue reading →Alle aanstekers waren leeg, in mijn wereld een ramp. Nu ja, een kleintje, want in mijn jaszak zit er altijd een. Maar omdat mijn angst buitenshuis zonder aansteker komen te zitten groter is dan mijn verstand, kom ik daar binnenshuis niet aan. Ik weet het, af en toe líjk ik niet eens niet goed wijs. […]
Continue reading →Ik fietste een geparkeerde Dolorean tegemoet. Mijn hart maakte een sprongetje. Het was op de Kampenstraat, recht tegenover de fotostudio van Stephan Jansen. Ik fietste erlangs en bedacht toen dat ik een foto moest maken. Ik nam er eentje van de voorkant. En eentje van de achterkant. Met mijn telefoon. (Dat hadden ze niet […]
Continue reading →Mijn zoon had iets bedacht. Wat nu als Pinokkio zegt: ik ga mijn neus laten groeien. Als z’n neus dan niet groeit, liegt hij. En groeit z’n neus alsnog. Maar omdat ie daarmee de waarheid spreekt, groeit z’n neus niet. Mijn zoon bezweert dat hij dit helemaal zelf heeft bedacht. Zijn neus bleef klein.
Continue reading →In de dorpen ten noorden van Antwerpen – ‘de polder’ voor ingewijden – houdt men nog jaarlijks een oud volksvermaak: het ganzenrijden. Vaak hebben Nederlandse vrienden bij dat woord een vreemde voorstelling; ze denken dat op een of andere manier volwassen kerels daadwerkelijk plaatsnemen op een gans en ermee rondrijden of zoiets. Toegegeven: helemaal onmogelijk […]
Continue reading →En zo ging ik, nog steeds verlicht, aan het begin van de middag op deze grauwe Pinksterdag naar de Hema bij het station om een reep witte chocola te halen. Omdat ik er toch was, besloot ik ook een hotdog te kopen. Dit was mijn eerste sinds een jaar of drie. Zoals u wellicht weet, […]
Continue reading →Afgelopen vrijdag heb ik het licht gezien. Ik was bezig met het maken van twee espresso’s en schonk kokend water in de kopjes, zodat de espresso langer warm zou blijven. Ik draaide mij om en zag onze kat via het open keukenraam naar buiten lopen. Ze boog haar lichaam om het raam heen en zetten […]
Continue reading →Ik stond met mne kleine bij de bakker. Het was een moderne bakker, met een betaalautomaat die briefjes en muntjes accepteert. Dat voorkwam niet dat er een rij tot buiten stond, en zelfs een rekengehandicapte als ik had tijd genoeg om de prijs van twee broden vast te stellen. 4,80 was dat en ik drukte […]
Continue reading →Ik heb een beker met melk ingeschonken en een stuk van een reep Tony Chocolonely afgebroken (karamel zeezout). Mijn vrouw heeft het bankje dat wij bij de moeder van een vriendin hebben opgehaald voor de open tuindeuren gezet. Ik hoor het golvende geruis van verkeer in de verte. Vermengd met het lichtere geruis van de […]
Continue reading →Op Facebook tagde iemand mij bij een foto van een klok. Dat zou voor een notoire laatkomer als ik ironisch genoeg moeten zijn, maar op de plek van de cijfers stonden ook nog eens de letters ‘I’m fucking late’. Het zou inderdaad een pracht van een klok voor mij zijn, want ik kom overal te […]
Continue reading →Je bent dan wel dood, maar ik vind je nog steeds een kutwijf.
Continue reading →Wat leuk! Rutte is in een soort pretland belandt met allemaal kabouterhuisjes om in te spelen!
Continue reading →Het bankje voor mijn huis is weggehaald. Ik zat er graag, je had er lang zon. Het bankje stond bij een afvalpunt voor vuilnis, glas en papier. Buurtgenoten die hun troep weggooiden stelden dat het lekker weer was en dat het handig was, zo’n afvalpunt. Ik beaamde wat ze zeiden en las verder in mijn […]
Continue reading →Aoife Duffin had shattered my heart with her breathtaking performance. For one and a half hour she had stood alone on a bare stage, speaking this unbearably beautiful language of Eimar McBride. A language I craved to discover but never seemed to find. Modern, raw, beyond rules. “What a text, what a text” I was whispering to myself. As much as I fancy myself a writer, I will never be able to write in such a manner and I am very, very sorry for it. Almost a reason to stop trying at all.
Continue reading →