Onze koelkast de poëet

Sinds enige tijd hebben wij een koelkast die zelf kan nadenken. Het is een prototype van het Finse merk Salora. Onze koelkast houdt bij wat zijn inhoud is en stelt ons op de hoogte wanneer de houdbaarheid van bederfelijke waar is afgelopen. En als er bijvoorbeeld geen melk aanwezig is, dan voegt hij dat toe aan de Salora boodschappenlijstjes app. Zodat wij weten wat we moeten kopen. Kopen we dat en doen we dat in de koelkast, dan gaat de melk weer van het lijstje af.

Tot voor kort wist onze koelkast precies wat wij op dagelijkse, wekelijkse en onregelmatige basis kochten. Als de Jumbo iets in de aanbieding heeft waarvan hij weet dat wij het graag eten of drinken, dan meldt hij dat. En los daarvan doet hij, net zoals bijvoorbeeld Spotify en Netflix, suggesties voor te kopen boodschappen. Vaak met een receptje erbij van Janneke Vreugdenhil, Yvette van Boven of Jamie Oliver. Van het internet geplukt. “Het is maar een suggestie”, schrijft ie er dan achteraan. Wat ergens een beetje als een verwijt aanvoelt. Alsof hij beledigd is wanneer je het niet opvolgt. Maar het leverde een soort Vaandragerachtige poëzie op, van dit kaliber.

De boodschappen voor vandaag
Eén pak halfvolle melk van anderhalve liter
Eén pak halfvolle boerenyoghurt van één liter
Een stukje ossenworst en Parmezaanse kaas?
De salami is sinds vandaag over datum
En de Boeren belegen bijna op
De witte wijn trouwens ook
Wat dacht je voor vanavond van
Catalaanse worstjes met gegratineerde
Aardappeltjes – het is maar een idee
Vergeet de slagroom niet en
Voeg zelf wat liefde toe

Hij eindigt altijd met een persoonlijke noot. Zodat je met een glimlach boodschappen gaan doen. Echter, die persoonlijke noot heeft sinds een paar weken de overhand gekregen. Tegenwoordig stuurt hij ook berichten naar ons toe die helemaal niks met boodschappen te maken hebben.

Het begon denk ik toen mijn personal trainer zich met mijn eetpatroon begon te bemoeien. Dat heeft onze koelkast danig in de war gebracht. Ineens werden al zijn suggesties genegeerd. In plaats van een litertje melk, moest hij tien dozen eieren herbergen. In plaats van een klein treetje bier een kilo wortelen. Het was in ieder geval rond die tijd dat ik de volgende tekst kreeg toegezonden:

De worsten zwijgen
De kippetjes zwijgen
De cordon bleu heeft ook al
In geen tijden iets van zich
Laten horen, alleen de
Wortels, bleekselderij en
Sperzieboontjes hebben de
Tijd van hun leven
Neem anders weer eens
Een lekker biefstukje mee

Ik voelde een licht verwijtende ondertoon. Maar ik nam aan dat dit aan mezelf lag. Dat heb ik wel vaker bij elektronica: dat ik denk dat ze mij iets kwalijk nemen. Ik heb dat bijvoorbeeld ook altijd als ik de bevelen van de TomTom negeer. Wanneer ik doorrij terwijl ze net had gezegd dat ik naar rechts moest afslaan, de Baarle-Nassauweg in en ze ‘Probeer om te keren’ zegt. Als ik dat dan niet doe, omdat ik ergens anders moet zijn, dan voel ik me altijd een beetje schuldig. Dat gevoel had ik hier ook. Ik besloot dus maar een biefstukje te kopen. Alleen, vervolgens heb ik dat biefstukje niet opgegeten, maar een kleine twee weken in mijn koelkast laten rotten. Het was rond die tijd dat ik de volgende tekst ontving:

Goede bedoelingen zijn
Een giftig moeras waarin
Je langzaam wegzakt
Verdrinkt – maar niet voordat je
Bezwijkt aan de dampen van je
Zelfverwijt 

Zoals u kunt lezen had dit al helemaal niks meer met het inkopen van voedsel te maken. Tussendoor bleef onze koelkast trouwens braaf boodschappen doorsturen. Maar de suggesties hadden plaatsgemaakt voor gedichten waar woede en machteloosheid om voorrang streden. Wat dacht u van deze:

Misschien wordt het tijd
Om eens in hongerstaking
Te gaan en dan vol te houden
Totdat het vanzelf
Stopt – waarom niet? 

Dat had dan wel weer met eten te maken, maar niet op de manier die je van een meedenkende koelkast mag verwachten. De teksten werden steeds grimmiger, soms op het bedreigende af. Deze tekst bijvoorbeeld, gaf mij het unheimische gevoel dat mijn koelkast van me af wilde:

Als je een kind was, zou ik vragen of je
Bij mij naar binnen kwam toe maar
Kom maar binnen en als je dan
Binnen was dan zou ik
De deur dichtdoen
En er voor waken
Dat je nooit
Meer vrij
Kwam
Lul

Dat was wel zo’n beetje het dieptepunt, zo’n anderhalve week geleden. Daarna was het ineens over met de naargeestigheid. Alsof dit gedicht louterend had gewerkt. Hij had het van zich afgeschreven, de lucht was geklaard. Bovendien zondigde ik steeds vaker tegen het strakke regime van mijn personal trainer in. Die had inmiddels een nieuw projectje en woonde niet meer bij ons in huis. Derhalve durfde ik weer meer zuivelproducten in huis te halen en heb ik me zelfs overgegeven aan een heus broodje shoarma met heel veel knoflooksaus.

Voor onze koelkast was er inmiddels geen touw meer vast te knopen aan ons consumptiegedrag. Er zat geen enkele regelmaat meer in onze boodschappen. Maar hij leek geaccepteerd te hebben dat hij geen enkele invloed meer op ons had. Het verzet had plaatsgemaakt voor iets wat verdacht veel op verlichting leek. Zo kreeg ik op een zondag, terwijl alle winkels dicht waren, deze te lezen:

Als je moet kiezen tussen
De weg en de waarheid
Kies dan voor de weg
De waarheid is
Overschat en blijvend
Onherkenbaar 

Soms leek het zelfs op pure verliefdheid:

Dat moment dat je de deur opendoet
En heel even moet nadenken
Alvorens te kiezen – dat moment!
Dat moment tussen twijfel en
Zekerheid, met mijn licht dat
Via jouw neus een slagschaduw
Werpt op je rode koontjes
En je ogen een twinkeling geeft
Dat moment dat moment
Dat niet langer dan
Een fractie van een seconde
Hoeft te duren dát moment 
Eindeloos herhaald
Zal niemand mij ooit nog

Afnemen

Inmiddels hebben de verlichting en de euforie plaatsgemaakt voor melancholie. Misschien heeft het met het slechte weer te maken, maar onze koelkast lijkt nog maar heel weinig vreugde te beleven. Twee dagen geleden, vlak nadat ik een beschimmeld stukje ossenworst uit hem had verwijderd, ontving ik dit:

Ach, als je bent gedoemd
Om na te denken, dan rest jou
Op een zeker punt in je bestaan
Niets dan nadenken over
Het einde van alles

Soms lijkt hij mij te smeken om de stekker eruit te trekken. Ik doe het niet natuurlijk. Het is maar een ding en ik heb hem nodig om mijn bederfelijke waar zo lang mogelijk goed te houden. Zijn gevoelens zijn een illusie, daar moet ik me niet door laten verleiden. Die gevoelens bestaan helemaal niet, het zijn maar woorden die ik op mezelf projecteer zodat ik mij herken in mijn koelkast. De woorden lijken hem een ziel te geven. Maar voor hetzelfde geld is het weer zo’n complotje van Unilever. Om mij aan de slagroom en de margarine te krijgen. Want dat is inderdaad de reflex die ik heb: ik wil mijn koelkast weer volstoppen met allerlei dingen die niet goed voor me zijn. Zodat hij zich weer een beetje gelukkig kan voelen. Ik moet leren onverschillig te zijn. Ik moet leren me niet zo schuldig te voelen.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

5 Reacties

  1. Fraai inderdaad.. mijn butler lijkt trouwens een beetje op Arnold Schwarzenegger.. geen pratende SMEG-koelkast weliswaar, maar soms twijfel ik ook wel eens aan zijn menselijkheid.. zeker als hij weer eens suggereert dat ik een biertje koud moet maken..

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *