Er valt niet aan te ontkomen, dat vind ik nog het vervelendste. Je kan het nog zo hard negeren, je wordt er voortdurend mee geconfronteerd. Als een mug die jou uit je slaap houdt. Je probeert je gedachten te focussen op de dingen die het leven de moeite waard maken, maar net op het moment dat je in slaap dreigt te vallen, vliegt die mug je oor weer in en ben je weer terug bij af.
Bij zo’n mug kun je nog beslissen om op een gegeven moment het licht aan te doen en een poging te wagen hem dood te meppen in de hoop dat de rust zal wederkeren. Bij dit referendum kan dat niet. Dit referendum zal er komen. En de karavaan zal niet stoppen eer alle stemmen zijn geteld. En als de stemmen zijn geteld, wordt de balans opgemaakt. En dat zal ook wel weer de nodige voeten in de aarde hebben en een hoop hysterie opleveren.
Ik moet het kortom zien uit te houden totdat het voorbij is. Dan maar mijn irritatie ventileren.
Mijn eerste irritatie betreft het referendum zelf: ik heb helemaal geen zin om over dit soort dingen na te denken. Ik ben niet in staat om mezelf goed genoeg te informeren. Het enige wat ik kan doen is afgaan op mensen die zeggen er wel wat vanaf weten, de diverse standpunten tegen elkaar afwegen. En op mijn gevoel afgaan. Waarbij mijn primaire gevoel zegt zo ver mogelijk af te gaan staan de initiatiefnemers van dit referendum.
Waarbij we bij mijn tweede irritatie zijn aangekomen: de boegbeelden van het nee-kamp. Laat ik mij concentreren op hun hoofden.
Het hoofd van Jan Roos, met die wonderlijke mix van verongelijktheid en zelfvoldaanheid. Vroeger al, toen ie die roze plofkap van Pownews door de neus van zijn gespreksgenoten douwde, wist ik niet hoe snel ik moest wegkomen als ik dat hoofd zag (of die stem hoorde, die stem is al net zo vervelend als dat hoofd). Sinds hij zichzelf een matrozenpetje heeft aangemeten, begint mijn allergische reactie als ik iets van hem zie levensbedreigende vormen aan te nemen. Alsof de mug een piepende megafoon heeft gekregen.
Dan het hoofd van Thierry Baudet. Dat liegt er natuurlijk ook niet om. Met die veel te ontspannen blik, badend in de warme straling van zijn zelfgenoegzaamheid. Het is een bijna religieus aura dat om hem heen hangt. Het soort vrome onaantastbaarheid dat je ook bij Osama bin Laden zag. Thierry Baudet is een god aan het oppervlak van zijn gedachte. Monotheïsme nieuwe stijl: herder en kudde in één en dezelfde persoon.
Derde irritatie: wat de uitkomst ook zal zijn, de mensen die ons dit hebben opgedrongen zien het als bewijs van hun eigen gelijk. En daarmee hebben we meteen een volgend vervelend trekje van mensen als Jan Roos en Thierry Baudet te pakken: ze zien alles als bewijs van hun eigen gelijk. Ze zijn onaanraakbaar. Of je nu veren in hun reet stopt of modder naar ze gooit: het zal hun ego’s doen groeien. Ze varen wel bij winst, ze varen wel bij verlies. Zelfs negeren helpt niet. Elke poging om hun bestaan te ontkennen is extra erkenning.
Vierde irritatie: ik word gedwongen een keuze te maken en word zo automatisch ingedeeld bij een kamp.
Komt puntje bij paaltje, dan zit ik het liefst in het voor-kamp. Waarmee we bij de vijfde en laatste irritatie zijn aanbeland. De kiesdrempel-loophole: wordt de kiesdrempel gehaald, dan wordt de uitkomst waarschijnlijk ‘tegen’ en zou ik willen dat ik ‘voor’ had gestemd. Ga ik ‘voor’ stemmen, dan help ik de kiesdrempel te halen.
Kortom, you’re damned if you vote, you’re damned if you’re don’t. Ik ga me de komende tijd maar onderdompelen in alles wat ik van Wim Brands kan vinden.
Wim Brands was eerder depressief geweest. Met zijn ouders was hij gebrouilleerd (geweest). Zijn vader heeft zichzelf opgehangen. Het is zo tragisch dat sommige zaken al voor je klaar liggen in je toekomst., hetzij door hoe je bedraad bent, hetzij hoe je belast bent. Dat bepaalt waar je uiteindelijk helaas uitkomt. Gelukkig zijn er ook nog omstandigheden en eigen inbreng. Maar dat is kennelijk niet altijd voldoende. De buurt waar hij opgroeide, Voorstonden, daar fietste ik vroeger regelmatig doorheen.
Referendum?
MH17. ‘Transparante’ politiek. Meer zeg ik niet.
Hehehehehe: Thierry Baudet is een god aan het oppervlak van zijn gedachte
Helaas bestaat god anders zou ik zeggen:
Thank God, I am an atheïst.
Verder:
Zelf de meest empatische liefdevolle Bonobo, loopt krijsend weg, als hij Baudet tegenkomt.
Als ik zelf naar hem kijk, krijg ik kippenvel in m’n nek; wat betekend dat hij niet deugt.