Het verschil tussen het nachtcafé en alle andere cafés is dat hier de lolligheid ontbreekt. Er wordt zelden gelachen of gezongen, meestentijds zitten de kroeghangers alleen. Behalve ‘ s weekends, dan valt er wel eens een groep zatlappen binnen. Zij zingen en lachen. Maar dat doen ze in hun groep. Alleen. Echt druk is het […]
Continue reading →Sinds enige tijd hebben wij een koelkast die zelf kan nadenken. Het is een prototype van het Finse merk Salora. Onze koelkast houdt bij wat zijn inhoud is en stelt ons op de hoogte wanneer de houdbaarheid van bederfelijke waar is afgelopen. En als er bijvoorbeeld geen melk aanwezig is, dan voegt hij dat toe […]
Continue reading →Een stukkie in de door hem gekoesterde serie “Oud Zeikwijf vertelt”, speciaal geschreven, in een diepe dal van uitputting, voor de verjaring van onze aller- allerliefste hoofdred Max Molovich de Grote, de beste blogger evah.
Continue reading →Soms belooft zich voor je ogen een drama te ontvouwen waarvoor je je boek, in dit geval het debuut van Lize Spit, even opzij legt, zelfs al staat dat boek zelf ook bol van het drama. Het gebeurde in de trein onderweg naar Leiden, alwaar ik de grote muzikant/striptekenaar/dichter Marc van der Holst ging interviewen […]
Continue reading →Antwerpen, graanmarkt. Ik zat op een terras, toen plots een Balkan Brass Band opdook. Jongens nog, de oudste was hooguit twintig. Ze speelden of hun leven er vanaf hing, hetgeen het ook doet als je 20 bent. Ik heb betere bands in het genre gehoord, maar zelden enthousiastere. De muziek doofde langzaam uit om […]
Continue reading →Ik zal nooit vergeten dat ik eens op de wc zat en Prince uit mijn dweilemmer kwam geklommen. Hij was de hele nacht bezig geweest om het geluid goed te krijgen. Perfectionist als hij was. Het geluid was loepzuiver. Hij begon aan een waanzinnige versie van Sometimes It Snows in April. Het duurde een kleine […]
Continue reading →If I were Queen of the World, I would address the people of the World in the following manner:
People of the World,
Thank you for electing me. Together we are making the World a better place for as many as we can. This is how:
Ik had te veel biertjes op en te weinig voedsel en de eerste mug van het jaar sloeg gretig toe (rust in vrede, trut), kortom: ik kon niet slapen. Om de honger te stillen haalde ik een paar boterhammen uit de vriezer. Terwijl ze lagen te ontdooien verloor ik mijn geduld en besloot ik pannenkoeken […]
Continue reading →Mijn buik begon zag eruit als een blubberig zeemonster. Spierwit met bruine moedervlekken. Mijn navel werd dieper en dieper en de pluisjes die ik eruit haalde als ik onder de douche stond werden zo groot dat ik er binnen een maand een sjaal van kon breien. Dus toen ik op een dag langs sportschool Hercules […]
Continue reading →In Berlijn, ergens aan de rafelrand van de wijk Kreuzberg, ligt een vermoeide brug. Afgebeuld door de S-Bahn die er al sinds mensenheugnis genadeloos overheen dendert. Het bijzondere aan deze brug is dat er een tekst op geklad is, die me aan het denken zette. Hij luidt: ‘Wir wollen nicht nur ein Stück vom Kuchen, […]
Continue reading →Mijn dochter wist een raadsel. Ze fietste naast me, haar beentjes drie keer sneller dan die van mij. We reden terug van het zwembad waar haar broer zwemles had gehad en mij in de kleedkamer tot zijn groot genoegen in een 1 aprilgrap had laten trappen. “Vogel en poes zaten in het bos”, zei mijn dochter. “Vogel vloog […]
Continue reading →De burgerplicht riep harder dan mijn verstand Die wilde dat ik thuis bleef ‘Liever een Oekraïner in de tuin Dan Thierry Baudet in mijn keuken’ Kalkte ik op het stembiljet En kleurde een hokje rood Uit pure onmacht Toen ik buiten kwam, brak De hemel open Een genadeloze wolkbreuk Met ijskoude druppels Drijfnat was ik weer daar Waar ik had moeten blijven
Continue reading →Er valt niet aan te ontkomen, dat vind ik nog het vervelendste. Je kan het nog zo hard negeren, je wordt er voortdurend mee geconfronteerd. Als een mug die jou uit je slaap houdt. Je probeert je gedachten te focussen op de dingen die het leven de moeite waard maken, maar net op het moment […]
Continue reading →Je hebt mensen die voortdurend in de negatieve modus staan afgesteld, die niets doen dan klagen. Ik ben niet zo. (Ik hoop dat ik zo niet ben.)
Continue reading →Volgens mijn schoonmoeder lijk ik op Wim Brands. Mijn vrouw was het er niet mee eens. Ze vond Wim Brands lelijk. Maar wel heel lief, haastte ze erbij te zeggen. Dat leek hij mij ook. De liefste man in de Nederlandse letteren. En die lieve man heeft nu een einde aan zijn leven gemaakt. Ik kijk […]
Continue reading →Vraag me vooral niet waarom, maar ik moest van de week denken aan de begrafenis van père Colignon, de buurman in Frankrijk waar mijn ouders een vakantiehuisje hadden. Dat is vijfendertig jaar geleden, waar blijft de tijd.
Continue reading →