Vissen twee punt nul

Ik heb de hel gezien. Het was een vergaderzaal vol met autoverkopers. Ze werden toegesproken door een man in een donkerblauw pak. Glimmend zwart, golvend haar. Als autoverkopers auto’s waren, dan was dit het prototype. De autoverkoper waarmee je op de autoverkopersbeurs gaat staan. Om een glimp van de toekomst te tonen.

Hij ging de autoverkopers iets vertellen over het nieuwe werken. Over verkopen twee punt nul. Hij wilden ze toehoorders challengen. Hij zei dat autoverkopers van nature lui waren. Dat ze verwend waren door de tijd dat ze de orders ‘met broodjes naar buiten konden brengen’. Dat ze nog steeds dachten dat de bomen tot aan de hemel groeiden.
‘Het is een spel!’ zei er eentje. Het prototype had beet.
‘We worden wakker’, riep hij verrukt. Het is een spel. Hoezo is het een spel?
‘Iedere autoverkoper weet namelijk’, zei de vis die nog niet wist dat de worm waaraan hij knabbelde een haak verborg, ‘dat ie de klant kan pakken met 200 tot 500 euro.’
‘Elke autoverkoper weet namelijk dat ie de klant kan pakken met 200 tot 500 euro’, herhaalde het prototype. ‘Maar hoe voel je dat?’
‘Ik voel het aan m’n Fingerspitzengefühl’, zei de vis. Waarna het prototype een ruk gaf aan zijn hengel en aan de vis vroeg of hij zo vriendelijk zou kunnen zijn om zijn fingerspitzengefühl met zijn collega’s te delen. En terwijl hij naar binnen werd gehaald, werd de vis kleiner en kleiner. Ik zag hem voor mijn ogen verschrompelen. En zijn collega’s verschrompelden met hem mee. Ze zagen zichzelf verschrompelen. En dit was nog maar het begin. Zo dadelijk zou het prototype met de oplossing komen. En de oplossing was beleving. In deze tak van sport ging het niet meer om seconden, maar om milliseconden. En de vraag was of er hier verkopers in de zaal zaten die bereid waren om voor die milliseconde te gaan. De lucht kraakte.

In de strijd om deze milliseconden moest de vis naar de kinderen van zijn klanten vragen. Niet veel later slibden de aderen van de vis dicht. Als hij niet snel ingreep moest er iets worden geamputeerd. Het eeuwig spartelen op het droge was begonnen. Met kerst kreeg hij een ouderwetse rolstoel. Hij lachte zijn rokershoest. Hulpeloos naar adem happend op het droge.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

7 Reacties

  1. De lucht kraakte poe, mooi. En die laatste alinea is ook erg indringend. Wat een flauwekul truukje trouwens, om naar de kinderen te informeren van je klanten. Alsof ze zulk nep-bonding niet doorhebben, en dan net doen of dat iets nieuws is. Dat is niet verkopen 2.0 maar nog gewoon verkopen, dat is nog gewoon stil blijven staan tussen je auto’s.

  2. Ik heb ooit een andere laag van de hel gezien, een zakenmeeting tussen twee muffe mannen in muffe pakken waar de een sloom iets wilde verkopen tijdens het eten van die gore wegsmijtappeltaart. Daar moest ik bijna van huilen.

  3. Volgens mij zit ik nu naar een herhaling van dat programma te kijken. Je hebt de sfeer goed getroffen. ‘… de wijze waarop jij het nieuwe werken vol passie omarmt…’ Aaaargh!

Laat een antwoord achter aan Oud Zeikwijf Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *