Bowie

Toen ik geslachtsrijp begon te worden, hoopte ik zo nu en dan vrouwelijk naakt op de televisie tegen te komen. De grootste kans om dat destijds te vinden, was op de commerciële zender RTL Plus, waar elke zaterdag óf een Tiroler seksfilm óf een film van Russ Meyer werd uitgezonden. Voorafgaand daaraan zonden ze een quiz uit waar ik geen reet van begreep (ik had het geluid altijd zo zacht staan dat het Duits onmogelijk te ontwaren was), behalve dan dat een goed antwoord ervoor zorgde dat een of meerdere van de modellen die rond de presentator stonden hun borsten lieten zien, waarbij de tepels waren afgeplakt met glittersterretjes. Terwijl ik op de slaapkamer van mijn ouders wachtte op Tutti Frutti, zoals de quiz heette, zag ik een concert van Tin Machine. Bowie stond daar in strak pak ontspannen rockend met een saxofoon om z’n hals. Ik had nu graag gezegd dat dit concert mijn leven veranderde en dat David Bowie met Tin Machine veruit zijn beste werk heeft gemaakt. Maar ik moet u teleurstellen. Het kon me eigenlijk niet snel genoeg voorbij zijn. Ik wilde tieten zien.

Later, toen ik in het appartement van mijn oom te Amsterdam woonde en daar een cassettebandje vond van Hunky Dory, kwam het toch nog goed tussen Bowie en mij.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

2 Reacties

  1. Ik weet nog dat mijn zusje en ik als kind een cassettebandje vonden met Ashes to Ashes erop, en we kregen een halve lachstuip omdat hij als een soort rare Ernie van Bert klonk. Daarna werd het kut, dus zetten we het af. Tot me zusje maanden later zei dat ze het eigenlijk best een goed nummer vond en dat voelde echt alsof een grap serieus werd genomen! Heel maf. Tiroler tieten waren beter.

  2. Gelukkig maar, dat u het unieke toch nog van het inwisselbare leerde onderscheiden.
    Waar ik vandaan kom is Bowie nooit populair geweest. Niet onder vrouwen, die simpelweg geen toegang kregen tot Westerse muziek. En helemaal niet onder mannen, die zich collectief geen raad wisten met Bowies geraffineerd gecultiveerde geslachtsloosheid.
    Later, in mijn nieuwe thuisland, doende al die van vrijheid en voorkeur spattende muziek te chronologiseren, ging ik Bowies altijd rebels gebleven imago vergelijken met Nederland. Qua stijl en boodschap. Qua eigenzinnigheid. Qua eigenzinnig zijn óm het eigenzinnig zijn vooral. Bowie en Nederland, ik zie ze nog steeds als elkaars equivalenten. Gedateerde grootheden. Wereldvreemd geworden grootheden.
    En daarom ben ik bang. Bang dat ook die andere, steeds kwetsbaarder wordende Bowie ten onder zal gaan…

    We zullen ze leren
    Pootjes geven
    Denken de eigenzinnigen
    Vernietigingsgerichte wolven
    Denken van niet

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *