Ik Ben Wubbo Ocksels, hoofdstuk VIII: deel 5

Terug in het water was Wubbo het rampscenario alweer bijna vergeten. Nu mocht hij in een echt astronautenpak! Hij voelde niets meer van de kou! Wat een veilig gevoel. Maar: bijna was nog niet helemaal. Wubbo maakte zich zorgen over de inhoud van de rest van dit trainingsprogramma.
“Wat gaan we doen?” vroeg hij dus maar.
“Over,” zei Space Commander Gert Vandervaert, “Terug naar de module op de bodem van het zwembad. Ik kan niet verklappen wat er gaat gebeuren- anders kunnen wij jouw reactievermogen niet testen, natuurlijk- maar we gaan werken aan de robotarm die satellietten uit de shuttle lanceert.”

Wubbo glunderde bij de gedachten aan echte ruimtewandelingen. Dit water, daar zak je nog naar de bodem, daar voel je nog wat boven en beneden is. Daar in de ruimte was niets! Vallen zonder weerstand!
Hij vroeg zich af of hij een ruimtewandeling zou mogen maken. Hij werd er in getrained, maar Dat hoeft niets te zeggen, natuurlijk. Misschien wat het alleen voor noodgevallen. Stel je voor dat er een noodgeval zou uitbreken, en Wubbo de space shuttle zou redden! Wat zou dat ongelooflijk mooi zijn!

“We zijn terug,” zei Space Commander Gert Vandervaert, weer de stalen balk pakkend om zich de module in te trekken. Wubbo volgde. Het viel hem nu pas op dat er echt een robotarm in deze module zat, zeker zes meter lang! Zou het een functionerende zijn?
“Checks checks bravos charlies deltas,” zei Space Commander Gert Vandervaert nu over de radio, “Mission controls wees ares ins the spack shuttles, wees ares startink de robots arms.”
“Space,” zei Wubbo.
“Over. Wat?”
“Je zei spack shuttles, het is…”
“We praten hier in het Amerikaans, Ocksels. Spack is amerikaans voor space.”
Wubbo wilde wat zeggen, maar Space Commander Gert Vandervaert stak al een wijsvinger op: “Engels-Amerikaans. Ik wist wat je wilde zeggen maar ik was je voor Ocksels. Zo leer je elke dag iets nieuws. Het is meervoud. Welnu, daar is het controle systeem voor de arm, start jij doe vast op dan haal ik een bakje koffie uit de cockpit.”

Wubbo zei niets. Hij was te trots dat hij de arm mocht opereren. Misschien zou de arm vast komen te zitten, waardoor de laaddeuren niet dicht konden! Of de arm zou op hol slaan, waarna alleen het lenigste programmeren Wubbo en de space shuttle en Space Commander Gert Vandervaert zou redden.

Space Commander Gert Vandervaert rammelde aan de klink van de deur naar de cockpit.
“Oh oh,” zei hij, de deur gaat niet open.”
Wubbo’s ogen lichtten op! Dus dat was het scenario! Buitengesloten uit de cockpit! In de technische ruimte met de laadklep open! En nu een manier vinden om weer binnen te komen! Hij ging gelijk nadenken. Misschien zou hij via het besturingsysteem van de robotarm kunnen…
“En er is hier onwijs veel gevoelige apparatuur Wubbo!” riep Space Commander Gert Vandervaert. Eh ja. Inderdaad. Maar dat bracht Wubbo een beetje uit zijn gedachtengang, en hij wist ook niet wat die opmerking moest toevoegen, dus besloot hij maar alvast naar de arm te gaan om te kijken of hij…
“En ik heb net gepoept, Wubbo! Ik moet verschoond worden! SNEL!”

Een sirene begon af te gaan, en de lampen in de ruimte gingen over naar een rood, flitsend licht.
“We are experiencing a poop calamitity. Please change the diaper as soon as possible to prevent poop-particles from entering the computer,” klonk een kunstmatige stem.
“Dit meen je niet!” riep Wubbo boven de sirene uit.
Space Commander Gert Vandervaert dreef ondersteboven voorbij.
“Wubbo, in space moet je kunnen rekenen op je maten. Het zijn niet alleen je vrienden: het zijn ook je collega’s. Plus denk maar niet dat mijn stront beter is dan het jouwe!”
“Dat denk ik nie…” wilde Wubbo interwerpen, maar Space Commander Gert Vandervaert ging al halverwege die zin door met zijn verhaal: “Mijn poep bestaat uit miljarden miniscuul kleine poepdeeltjes, net als het jouwe.
We zitten hier niet om drollen te vergelijk, Ocksels. DOE IETS.”