Wat me nu al veertien dagen mateloos irriteert, is dat België internationaal belachelijk wordt gemaakt en ’s lands inlichtingendiensten afgeschilderd worden als een stel goedbedoelende amateurs, die wanhopig op hun Commodore64 een verbinding met het internet tot stand proberen te brengen.
Het is ergens begrijpelijk dat Frankrijk – waar op het moment dat men aankondigde dat de grenzen hermetisch gesloten waren, Salah Abdeslam zich tot drie keer toe voorbij een politiepatrouille kon kletsen – een zondebok voor het eigen falen zoekt. Natuurlijk is het gemakkelijker ‘les petites Belges’ onkunde in de schoenen te schuiven, dan naar de Franse bevolking verantwoording te moeten afleggen over het rampzalige beleid en de sociale afbraak van de laatste decennia. Want het veelbesproken Molenbeek is een kinderspeeltuin vergeleken met de banlieues van Parijs. Ik ben tien jaar geleden op klaarlichte dag overvallen –niet gerold, een roofoverval met geweld- in het centrum van Saint Denis, praktisch op de trappen van de beroemde basiliek. Inderdaad, dat is eens een ander verhaaltje dan dat eeuwige ‘ik heb op de Boulevard Voltaire van de zomer nog op het terras gezeten’. De politie verklaarde mij toen alleszins voor knettergek dat ik als toerist uit vrije wil naar een Parijse buitenwijk kwam. Ik zei nog dat ik de koningsgraven kwam bezoeken, maar het cynische advies luidde dat ik beter kon zorgen dat ik er zelf niet naast kwam te liggen.
Het Verenigd Koninkrijk kijkt vanzelfsprekend liever naar de overkant van het kanaal, dan naar de verpauperde Britse grootsteden, waar in 2011 nog vier doden vielen bij rellen die zich over het hele land verspreidden en waarbij hele huizenblokken in lichterlaaie stonden. Sinds Thatcher staat Groot-Brittannië permanent op de rand van sociaal-economisch geïnspireerde onlusten en elke afleiding daarvan is welkom. Niets is in dat geval gemakkelijker dan ‘poor little Belgium’-bashen. Een Engelse blogger plaatste zelfs een (inmiddels verwijderde) flauwe tweet met de – toegegeven: meer dan gezette – minister van volksgezondheid Maggie De Block als onderwerp. Als deze dikke tante de obesitas-epidemie te lijf moest gaan, dan kon het alleen maar mislopen met het veiligheidsbeleid, zo orakelde hij. Erg wrang als in diens eigen land obesitas en ondervoeding in achterstandswijken hand in hand gaan.
Ik geloof dat het de Amerikanen waren, die begonnen met de Belgen op hun nek te zitten. Konden ze om het massaal twitteren van katten nog lachen (haha, chips, those darn Belgians), voor het overige was het land dat het Midden-Oosten in een bloedige chaos veranderde waar de wereld voorlopig nog niet vanaf is, niet te spreken over ons koninkrijk aan de Noordzee. Werd het begrip ‘Failed State’ tot 13 november louter gereserveerd voor piratenstaten in de hoorn van Afrika, met België is het op dit moment volgens diverse ‘kwaliteitsmedia’ net zo slecht gesteld. Maar terwijl de NYT zich aan de zoveelste analyse van de diepere krochten van de Belgische politiek waagde, knalde een religieus geïnspireerd schutter voor een abortuskliniek in Colorado twaalf mensen neer. Kennelijk is het garanderen van de veiligheid ook een issue in de Verenigde Staten, waar nog regelmatig rassenrellen ontstaan omdat de politie uit louter gewoonte bij zwarten eerst schiet en dan pas vragen stelt.
België is verre van perfect – welk land eigenlijk wel?- en daar heb ik al menige column grimlachend aan gewijd. Maar tot nader order heeft men hier wel twee aanslagen weten te verijdelen (Verviers in januari, en verleden week in Brussel). Nergens heeft men het extremisme onder controle en na elke aanslag duiken er verhalen op van veiligheidsinstanties van andere landen, die daar wel degelijk voor gewaarschuwd hadden. Dat duidt op pure onwil om echt samen te werken. Op de Global Terrorism Index (een zeer lezenswaardig rapport, opgesteld door het Institute for Economics and Peace), bezet België de 82e plaats (van de 124). Groot Brittannië staat op 28 (het eerste westerse land op de lijst), de VS op 35, Frankrijk op 36.
Het is dus niet aan buitenlandse critici om over Belgische binnenlands politieke kwesties te oordelen. Deze linken aan terreur is zelfs regelrecht bespottelijk. Het willen verklaren van Het Kwaad is een psychologisch principe, zeker als het ongrijpbaar en onbegrijpelijk is. Maar degenen die België nu het hardst met de vinger wijzen, zijn dezelfden die weigeren om hun eigen augiasstal te reinigen.
En dat is een schrale troost.
Wat een Nederlandse reactie.
Euhm..ik ben Belg hè Bas..?
Kom op, 541 dagen over een regeringsformatie. Dan moet je af en toe iets slikken hoor.