Ik ken Robert van Eijden nu ongeveer twaalf en een half jaar. Niet persoonlijk, maar van zijn website [maar wat is het], misschien wel de beste website ooit. Je kan daar de hilarische, soms ontroerende en altijd het eigen gemoed opbeurende avonturen lezen van Oxysept in het Utrechtse stadje U. Ik was er destijds (en nu nog eigenlijk) van overtuigd dat Robert van Eijden het beste was wat de Nederlandse literatuur was overkomen sinds Gerard Reve katholiek werd. Omdat je in het begin van deze eeuw nog geen iPad en dergelijke had, ging ik met uitgeprinte verhalen langs de deuren om de blijde boodschap te verkondigen. Niet zelden was een blauwe voet en wat extra eelt op mijn ziel alles wat ik eraan over hield.
Ik nam destijds aan dat het wel niet lang zou duren voordat kranten zouden gaan vechten om dit sympathieke achterneefje van Herman Brusselmans een prominente plek in hun kolommen aan te bieden. Maar niks van dat al. Van Eijden bleef ploeteren in de marge, of hoe vaak zat u de afgelopen jaren bij de kapper om de Panarama door te bladeren?
Maar toen lag daar ineens, een paar dagen voor mijn verjaardag, als om ons twaalf en een halfjarig jubileum te vieren, een heus boek in de winkel. Het boek heette zelfs Boek (256 blz)! Wat een vreugde. En ik verklap niks te veel als ik verklap dat Boek (256 blz) werkelijk aan alle verwachtingen voldoet. Het is grappig, intelligent, semi-krankzinnig, ontroerend en hier en daar zelfs bloedspannend.
Het verhaal is als volgt: op een dag krijgt Robert bezoek van iemand van de woningbouwvereniging. Men gaat het gebouw waarin Robert woont renoveren. Hij moet eruit. En aangezien verandering van leven voor Robert zo ongeveer gelijk staat aan sterven, besluit de normaal zo inerte veertiger uit zijn rookstoel te komen om hiertegen in verzet te gaan. Met alle gevolgen van dien.
Robert van Eijden doet het liefste niets. Dit omdat het leven niet eenvoudig is. Om aan ons, zorgeloos levende stervelingen, duidelijk te maken hoe het is om Robert van Eijden te zijn, vergelijkt de schrijver zo ongeveer alles wat hem overkomt met een episode uit de zwartste bladzijden van de westerse geschiedenis: de Tweede Wereldoorlog.
Maar terwijl je zo diepere inzichten krijgt in het leven, valt er een hoop te lachen. Neem de hilarische Côte d’Or episode, waarin Van Eijdens tijdens een bezoekje aan een vakantieparksupermarkt verplicht een tweede reep Côte d’Or mee moet nemen. Of neem de scene waarin de keuze tussen Jackson Brown en James Brown een hoofdrol speelt. Zelfs van een bezoek van hem en zijn onafscheidelijke vriend Paalmans aan een blinde buurman op diens sterfbed, weet Van Eijden een hilarische scène te maken. Een mindere schrijver zou er nog een scène aan vast plakken, waarin Paalmans en Robert in de auto terug tegen elkaar vertellen wat ze eigenlijk hadden moeten zeggen. Zo niet Robert van Eijden. Die respecteert het leven zoals het is.
Om met Henk van Nazareth te spreken: beter wordt het niet. Ik kan niet wachten om het te lezen, want bovenstaande heb ik enkel geschreven op basis van een bezoekje aan de grote schrijver dat ik onlangs samen met Kippfest en Oud Zeikwijf ondernam. Zij hadden het boek al wel gelezen (Oud had er zelfs een recensie over geschreven die grappig bedoeld bleek). Ik nog niet. Maar daar ga ik snel verandering in brengen. Als ik het echt heb gelezen, zal ik er verslag van doen. #zinin!
Ik moet nog een paar bladzijden. Ik verwacht niet dat die mijn geluksgevoel verpesten. Goed boek. Ook goed om een boek te recenseren dat je nog niet hebt gelezen. Schaamte is iets wat overwonnen moet worden.
Het leuke aan Oblomov vind ik dat men achteraf meestal vergeet dat het verhaal verteld wordt door Zachar, de knecht.