Rambo

Voor mij rijdt Rambo. Niet de echte. Althans, dat zou kunnen, maar zijn nummerplaat zegt ‘Rambo’. In België is het namelijk mogelijk een zogenaamde ‘gepersonaliseerde kentekenplaat’ aan te vragen. 1000 ballen kost het grapje, maar dan heb je ook wat. 

Binnen een aantal grenzen is zo ongeveer alles mogelijk, indien de combinatie maar uit maximaal acht letters bestaat – louter cijfers zijn niet toegelaten. Ik zag al ‘iiiiiiii’ en ‘sex-666’.

In die laatste zat geen blonde vamp, zoals ik enigszins teleurgesteld bij een stoplicht vaststelde. Ook geen patjepeeër met lawaaihemd en plakhaar. Het was keurige jongen in een Audi A8. Teveel in Fifty Shades gebladerd misschien, maar verder de ideale schoonzoon. Al vraag ik mij af wat ze er bij de chemiereus Bayer van zeggen, want daar draaide hij het immense terrein op. Verwende zoontje van de baas? We zullen het nooit weten.

Rambo voor mij verplaatst zich in een SUV, dus dat klopt al beter. Rambo heeft haast bovendien, want hij schuift over alle baanvakken. En er zijn er maar twee. Voor elke richting een, wil dat zeggen.

Hij had ze dus het eerste van allemaal moeten zien. Maar Rambo was te druk met gaatjes zoeken in een drukke binnenstad tijdens spitsuur.

Ik zag ze alleszins wel, de algemene politiecontrole. En een van de agenten zag Rambo ook. Onder zijn pet zag ik de blik even verstarren, om uit te monden in een boosaardige grijns. Een arm priemde naar Rambo, de ander zwaaide opzij. Met een nog machtiger beweging dan gewoonlijk, al blijft dat gissen.

Rambo zou het komende uur geen heldendaden hoeven verrichten.