‘De Marokkanen’

Ik ga elke week naar de markt op de plek in Antwerpen die veel Nederlanders kennen als ‘de vogelmarkt’. Vogels worden er nauwelijks meer verkocht en het chaotische geheel heeft nog het meeste weg van een outlet voor de Zeeman. Maar zaterdags is er een markt voor de betere etenswaren.

Dan haal ik verse munt bij ‘de Tunesiër’. En ‘dikke Mo’ heeft duizend soorten gemarineerde olijven en zongedroogde tomaatjes. Toffe gasten, die Marokkanen. Chocran betekent ‘bedankt’ en ‘m’slama’ is ’tot ziens’. Ik wilde een keer een pint met ze gaan pakken maar ze mochten geen bier. Elk nadeel heb se voordeel, want zo leerde ik muntthee kennen. De echte dan, niet die uit zo’n zakje dat gemaakt lijkt door een fabrikant van hoofdpijntabletten.

Dikke Mo beloofde me ooit een tadzjin te bereiden en na een tijdje werd ik warempel door hem uitgenodigd. Niet dat beleefde ‘tuurlik, we bellen nog’ van bij ons maar meteen afspreken geblazen. Het was helemaal traditioneel opgezet. Er was geen bestek, en een groot vijgen(?)blad diende als bord. Ik mocht het eerste graaien, en toen ik dat deed viel als bij toverslag het hele gezelschap stil. Je kon de klok horen tikken en ver weg klonk een radio.

Het bleek dat ik de verkeerde hand gebruikte, je mag alleen met rechts eten nemen uit de pot. Ze bleven zich de rest van de avond verbazen over mijn smerige gewoonte. Al werd het eten ook weer niet weggegooid.

Zuinigheid is kennelijk universeel.