Kiescrisis

Dinsdagavond vond in Club Cele de eerste editie van Politiek Café plaats. Het werd een even boeiende als gezellige avond. Bovendien mocht ik een kleine bijdrage leveren door onderstaand stukkie voor te lezen:

Omdat alles al moeilijk genoeg is, besloot ik ergens aan het eind van de jaren ’90 voor de rest van mijn leven op D66 te stemmen. Hoefde ik daar tenminste geen energie meer aan te verspillen. Het waren de hoogtijdagen van Paars, de geschiedenis was ten einde en de redelijkheid van Hans van Mierlo was het cement dat links en rechts bij elkaar hield.

Maar sinds de moord op Pim Fortuyn verkeert ons land in crisis. Elke verkiezing lijkt een afrekening met de vorige. Ben je tijdens de ene gedecimeerd, niet getreurd, een paar jaartjes in de oppositie, en je telt zo weer mee.

De PvdA hoeft zich dan ook nergens zorgen over maken. Als Samsom zich aan een vluchtelingenboot vastketent en erop vertrouwt dat de VVD koers houdt, dan komen ze vanzelf met elkaar in botsing. Hoeft de PvdA alleen maar eventjes het kabinet ten val te brengen en Aboutaleb naar voren te schuiven… En voor je het weet zijn ze de grootste.

Overigens heeft de zwevende kiezer hier niks mee te maken. De zwevende kiezers doen er niet meer toe. Zwevende kiezers zijn kiezers die het deels met die partij eens zijn en deels met die partij. Zwevende kiezers zijn zwervende kiezers geworden. Met hun ziel onder de arm zwerven ze van partij naar partij. Of het zijn strategische kiezers geworden, voortdurend reagerend op het geweld van Maurice de Hond. Of het zijn slapende kiezers geworden, dromend van de dag dat ze er weer in geloven. Of het zijn stampende kiezers, gedreven door woede. Woede jegens de persoon of partij die ze hun stem hadden toevertrouwd. Ze voelen zich verraden. Als straf deserteren ze en lopen ze stampvoetend over naar de vijand.

Ik ben zelf ook ooit een stampende kiezer geweest, nadat D66 het had gewaagd om met het CDA en de VVD in hetzelfde kabinet te gaan zitten, terwijl ze mij persoonlijk hadden bezworen dat nooit te zullen doen. Dat kon ik, als radicaal gematigde, niet over mijn kant laten gaan. De eerstvolgende keer stemde ik uit wraak op de PvdA. Maar zodra mijn stembiljet in de daartoe bestemde kliko verdween, voelde ik mij een verrader.

Sindsdien weet ik het niet meer.

Ik beschouw mezelf nu als een dwarrelende kiezer. Een desolaat herfstblad dat zich noodgedwongen van de moederboom verwijderde en nu weifelend naar beneden schommelt. En dan weer die kant op, en dan weer die kant op. De bomen waar ik tussen dwarrel, staan niet al te ver uit elkaar. Maar geen enkele boom draagt mijn goedkeuring weg. Tot in het stemhokje dwarrel ik heen en weer. Pas als het rode potlood een vakje raakt, weet ik welke partij mijn stem krijgt.

Op dinsdag 28 april vindt de volgende editie van Politiek Café plaats. Komt allen!

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

6 Reacties

  1. Ik werd zo moe van het gegraai en commissariaten en wachtgeld en bijbeunbaantjes dat ik sinds de vorige verkiezingen alleen nog maar SP stem. Intresseert me geen reet waar ze voor staan, wat ze willen, wat ze doen- al die ideologische onzin komt toch op het zelfde neer, als in even ver van een fictief soort waarheid verwijderd als al die vooroorlogse ideeen. Maar bij de SP kost het een beschaafd stuk minder, ten minste. Dan maar dat. Totdat blanco stemmen blanco zetels geeft ga ik hier mee door.

  2. Ik weet het ook niet meer. In België is het al even erg. Strategisch stemmen om de meest ranzigen buiten te houden linkt vooralsnog de enige optie..

  3. Ik weet het ook niet meer. In België is het al even erg. Strategisch stemmen om de meest ranzigen buiten te houden lijkt vooralsnog de enige optie..

  4. Hehehehe: ‘ radicaal gematigde’.
    D66, prima, maar zodra het een gezicht krijgt, en dat is dan nu Pechtold, dan maak ik toch maar het hokje van GroenLinks rood.

Laat een antwoord achter aan Rigo Reus Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *