Plotseling gebeurde er niets

Elk ander bedrijf zou ook in shock zijn. En bij elk ander bedrijf zou de overval ook het gesprek van de dag zijn. Het grote verschil is dat we al die gesprekken over hoe iedereen het ervaren heeft, waar iedereen was, wat iedereen dacht en wat iedereen deed, niet meteen te zien zouden krijgen. Maar nu het de NOS overkwam wel.

Het was een hallucinant tv-avondje waarin drie uur lang niets gebeurde. En het erge was: het lukte me niet om mezelf er vandaan te slaan. Na een kleine drie kwartier dringt het tot je door: alle nieuwe feiten die nog aan het licht zullen komen, kun je morgen in één alineaatje op nu.nl lezen. Dit wordt een eindeloze herhaling van zetten. Ellenlange variaties op hetzelfde thema. En toch blijf je kijken. Tenminste, ik bleef kijken. Want ik wilde niets missen van niets. Vooral niet als het niets een belofte in zich had dat er toch nog iets kon gebeuren, hoe vaag die belofte ook was en hoe klein dat iets ook zou zijn.

Het begon met het testbeeld. En vage berichten op de Twitter. Over een jongeman met een Noord-Afrikaans uiterlijk, waardoor je meteen wist in welke hoek je het moest zoeken. Vervolgens postte iemand de brief. Eerst een onleesbare versie. Toen een leesbare versie. De brief bevestigde noch ontkende de hoek waaruit de jongeman met het Noord-Afrikaanse uiterlijk afkomstig was.

En toen was daar ineens Ron Fresen vanuit Den Haag. Hij vertelde ons dat ze een heftig uur hadden beleefd. En hij vertelde wat we vervolgens drie uur lang steeds weer te horen kregen. Er waren ook beelden die, zo waarschuwde Ron Fresen, als schokkend konden worden ervaren.

Ik denk niet dat er iemand in Nederland is die toen de TV op een ander kanaal heeft gezet. Ik zat aan de buis gekluisterd zoals ik nog nooit aan de buis gekluisterd had gezeten. De spannendste televisie uit mijn toch vrij lange en intensieve loopbaan als fanatiek televisiekijker. Ik zag een jongeman met een Noord-Afrikaans uiterlijk. Kort kapsel, zwarte hipsterbril, Reservoir Dogs-pak, flink wapen. Hij vond de studio mooi. Complimenteerde zijn gesprekspartner dat hij zo rustig bleef. Beloofde dat hij hem zou laten gaan. Vertelde dat hij, samen met anderen, was ingehuurd door de veiligheidsdiensten en dat ze dingen hadden gezien die iedereen moest weten. Over het grootkapitaal. Het was wel duidelijk, de hoek waarin hij zat was een heel andere. Dit was de hoek van de Illuminatofoben en de Bilderbergvrezers. Hij vond het allemaal wel erg lang duren. Wilde weten of hij al in beeld was. Zag dat de politie al was gearriveerd. Wat gaan jullie doen, riep hij. Laat je wapen vallen, riep de politie. Hij liet zijn wapen vallen en deed zijn handen omhoog. Hij moest nog een keer zijn wapen laten vallen. Hij moest zich omdraaien en op zijn knieën zitten. De politie kwam langs lopen met getrokken pistolen. In hun nieuwe pakjes. En als hij ook maar één beweging maakte, dan zouden ze schieten.

Ergens leek het mij onverstandig dat de NOS dit zo onversneden liet zien, met al die hoofden van de dader maar ook van de politie zo duidelijk in beeld. Er moest ongetwijfeld snel worden besloten, want hadden ze langer gewacht, dan had de politie het in beslag genomen. En ja, als je dit hebt, dan wil je het wel uitzenden.

Daarna begon de eindeloze herhaling. Ron Fresen die ons keer op keer vertelde wat er gebeurd was. Zo nu en dan kregen we de belangrijkste gebeurtenissen nog een keer te zien. Hij had gesprekken met collega’s die ook niet veel meer wisten dan hij. Op de Social Media hadden ze al achterhaald wie deze verwarde jongen was. Ik vond ‘m niet echt lijken. Zo had de jongen op zijn Facebook-profiel geen bril. Hij had wel hetzelfde pak. En hij keek graag naar Wie is de Mol. Ik moest denken aan de uren na de moord op Pim Fortuyn toen het adres van de verkeerde Volkert van der G. te Harderwijk op internet werd geplaatst. Later bleek dat de social media dit keer de juiste gevonden hadden.

Ron kreeg contact met Twan. Twan nam het moeiteloos over en interviewde de technicus die de tegenwoordigheid van geest had om alles op te nemen. Ron vroeg Twan of hij aan Charlie Hebdo had moeten denken. Dat had Twan inderdaad, maar al snel niet meer. Op een gegeven moment gingen we over naar Martijn Brink die alles met eigen ogen had gezien. De politiewoordvoerder stond naast hem. Hij zei dat hij alles met eigen ogen had gezien, maar vroeg toch nog aan de politiewoordvoerder wat er precies gebeurd was. Die vertelde toen wat Martijn Brink met eigen ogen had gezien en wat wij al in allerlei bewoordingen al honderd keer hadden gehoord. Maar dan in politietaal. En toen moest de persconferentie nog komen.

Op Twitter ging het gerucht dat de jongen recentelijk zijn ouders had verloren. De tragiek werd steeds duidelijker.

Inmiddels was het NOS-gebouw vrijgegeven en kon de uitzendknop weer worden omgezet. Nieuwsuur ging nergens anders over. Inclusief specialisten van divers allooi die niks konden vertellen wat niemand zelf al had bedacht. Twan sprak met een studiegenoot van de gijzelnemer. De studiegenoot zei dat het zo allemaal wel heel dichtbij kwam. Hij had nooit wat aan hem gemerkt. Hij studeerde scheikunde. Zijn vader was Egyptenaar. Zijn moeder Nederlands. Ze waren gescheiden. Hij woonde bij zijn moeder. Hij had het veel over politiek. Maar niets wees erop dat hij iets van plan was. Twan vroeg of de aanslagen in Charlie Hebdo indruk op hem hadden gemaakt. Inmiddels werd ook duidelijk dat het pistool niet echt was. Dat was eigenlijk het belangrijkste nieuws. Dat je met een neppistool het zwaar beveiligde NOS-gebouw kan binnenkomen.

In Pijnacker, de woonplaats van de aardige gijzelnemer, stond een verslaggever bij het huis. Hij sprak met een jongen die de jongen kende van de voetbalclub. Die zei ook dat het een heel gewone jongen was. Hij had gehoord dat hij was geadopteerd.

Zoals mijn voormalige Panzerfaust-collega Odoakerston op Twitter zei: “Verwarde man wil 10 minuten zendtijd. Krijgt 3 uur.” Eind goed, al goed, concludeerde Herman van der Zandt.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

8 Reacties

  1. ‘Plotseling gebeurde er niets’, een geconstateerd fait accompli met een peilloze, betoverende diepte, zo weggelopen uit het werk van Roy Sorensen, (Amerikaans) filosoof van de absentie. Maar ook Sartre doet in bovenstaand artikel mee met zijn ‘Afwezigheid is een schepping der verwachting’. In mijn column ‘Epistemologie van Zwitserse gatenkaas’ alwaar Sorensen, Duchamp, Cage (John) en admiraal Canaris zich presenteren, worden enkele vormen van negatie, en hun betekenis ferm in beeld gebracht. Een chapeau voor het bovenstaande artikel, met korte strakke zinnen in een heldere betoogtrant. Meen de stijl van Komrij er soms in te herkennen.

  2. .. en ik dacht dat het refereerde aan een dierenboek van Toon Tellegen, bleek de titel, na te googelen, te wijzen naar Herman Brusselmans, nb in m’n eigen boekenkast te vinden. En ik was gisteren ‘uit’, in een (akkoord, wat oudere) omgeving waarin men geacht wordt de mobiel uit te zetten. Dus dat was nog een hele verrassing bij thuiskomst. Ik had wat gemist maar ik had niks gemist.

  3. Plotseling gebeurde er niets is inderdaad van Brusselmans. Verder moest ik inderdaad ook aan Sorensen denken, die ik ooit in Wintergasten had gezien, waar hij vertelde dat hij graag op de foto ging met beelden die er niet meer staan. Zodat hij niet alleen niet naast een beeld staat, maar ook naast een niet-beeld. Enfin, heb daar destijds nog een stukje over geschreven:
    http://nurksmagazine.nl/2010/12/zuckerberg-en-assange/

  4. Ach, en ik klik op de link van vroeger (2010) en lees daar dan onverwachts twee reacties van Ben Hoogeboom. Ben, die Karel van het Reve, Dostojevski , in het juiste kader en perspectief kon zetten.

Laat een antwoord achter aan Molovich Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *