De Top2000 klinkt uit de tv, het enige licht in de verder donkere kamer. Hij ligt op de bank. Smartphone op schoot, de kat opgekruld bij zijn voeten. Nummer 584 nu. Bloedend Hart van De Dijk. “Ik doe niks en ik laat niks”, zingt Huub van der Lubbe. “Ik staar wat voor me uit / Ik neem nog maar een biertje / Ik speel wat op mijn fluit.” Sinterklaasrijm. Sinds wanneer speelt Huub van der Lubbe fluit? Waarschijnlijk heeft ie niet eens een fluit. Of zit Huub een beetje lusteloos met z’n pielemoos te spelen? Bedoelt ie dat? De DJ van dienst laat aan het ongeïnteresseerde publiek in de studio zien dat hij het nummer kent. Hij krabt wat aan zijn kont, hij verbergt zijn gezicht vol van smart, hij houdt zijn handen op zijn bloedend hart.
Nog 86 nummers en Rain Down On Me zal door de Nederlandse nacht klinken. Ergens rond half zes, vermoedt hij. Ervan uitgaande dat een gemiddeld nummer een minuut of vier duurt. Wel jammer dat ze niet eerder hadden besloten om uit elkaar te gaan. Toen de mensen nog konden stemmen. Dan had er ongetwijfeld een nummer in de top 100 gestaan. Aan de andere kant zitten ze nu tussen de nummers die het mooist zijn. Gekozen door liefhebbers, niet door gelegenheidsfans. Benieuwd of de DJ van dienst straks mee zal schreeuwen. Of zal het een hater zijn?
Vijanden zijn vrienden die een beetje in de war zijn, las hij laatst. En haters zijn geliefden die een beetje in de war zijn. Nederland zit vol met verwarde minnaars van Kane. Ze weten niet half hoe hard ze hem zullen missen. Weg zoete minachting. Ze zullen in een diep, zwart gat vallen, zij die nu de vlag buiten hebben hangen, zij die al twitterend en likend hun eigenwaarde in de schijnwerpers zetten door te laten weten hoe blij ze zijn met dit heugelijke nieuws, zij die glory glory hallelujah zingen en hun geluk niet op kunnen! Het kerstkind had hen geen mooier geschenk kunnen geven!
Man on the moon van R.E.M. nu. Over Andy Kaufman, die net zoveel op de haat als op de liefde teerde. Jing en jang. Leven en dood. Goed en slecht. Zo lang zijn optredens maar niemand onbewogen lieten. Onverschilligheid is de vijand. En je kan veel van Kane zeggen, maar het laat niemand onverschillig.
Nog 82 nummers te gaan. Hij zal erbij zijn. Hij zal naar zichzelf luisteren en hij zal zachtjes meezingen. Hij zal samen zijn met de dolende zielen die op dit onganse uur wakker zijn. Hij zal een monsterverbond sluiten met de lovers en de haters. En zijn fluisterend zingen zal geleidelijk aan harder worden. Totdat hij uit volle borst met zichzelf mee schreeuwt. “Just tell me how you feel and let it all just rain on me.” Een stortvloed van haat en liefde zal op hem neerdalen en hij zal opnieuw geboren worden.
Denk maar niet dat jullie van Dinand Woesthoff af zijn. No surrender.
Hou het eens effe gezellig, zeg :-(
Het is het einde van het jaar. Hoe gezellig wil je het hebben?
En van die dingen dat als er een deur dicht gaat, ga je versteld staan van wat er dan opengaat…
Een stem uit de mist
Ik was een bang en dromerig jongetje van een jaar of tien dat met z’n ziel onder de arm liep en zich eigenlijk nergens thuis voelde. Als ik voor de zoveelste keer Alleen op de wereld van Hector Malot las en bij de passage kwam waarin Rémi door rijke mensen op een boot mee uit varen werd genomen, dacht ik met vochtige ogen: Was er maar een boot die míj meenam…, al leek de kans dat een dergelijke gebeurtenis ooit plaats zou vinden me uiterst klein.
Muziek hoorde ik genoeg, meestal via de radio, maar voor m’n gevoel was het tralala-gehalte van de meeste platen die gedraaid werden veel te hoog. Zó ontzettend leuk was het leven nu ook weer niet… Wat ik – achteraf gezien – miste was tegengas in de vorm van melancholie, al kende ik dat woord toen nog niet.
Op een ochtend liep ik door de lege straten naar school. Het was koud en mistig en een fijne motregen daalde loodrecht neer uit de grijze lucht. Het leek ook stiller dan anders, alsof iedereen sliep en nooit meer wakker zou worden.Tot een bestelbusje stopte waarvan de chauffeur dozen met sigaren begon uit te laden. Vanuit de auto dreef muziek door de nevels die ik nog nooit eerder had gehoord maar waarvan ik onmiddellijk in de ban raakte. Ik kreeg het merkwaardige gevoel dat ze speciaal voor mij was geschreven, al besefte ik wel dat dat onmogelijk het geval kon zijn. Ik bleef stilstaan en luisterde tot het afgelopen was en de betovering werd verbroken door de opgewonden stem van een discjockey. Ik had een vreemde gewaarwording: Als deze muziek kon, nee mócht bestaan, dan was er misschien ook wel een plekje voor mij op deze wereld.
Ruim dertien jaar later werd de zanger in New York doodgeschoten.
Wauw, mooi!
Mooi.
Ja, gevoelig hè. Het gaat over Strawberry fields forever, maar als digibeet krijg ik de link er niet in geplakt. Soms lukt dat, soms ook niet, geen touw aan vast te knopen..
Ik vroeg me al af welk nummer het was. De zanger had ik wel geraden. Ik vond dit een zinnetje om in te lijsten: “Het leek ook stiller dan anders, alsof iedereen sliep en nooit meer wakker zou worden.”
Ja, die vond ik zelf ook wel sterk. Bedankt voor de link. Weliswaar de ingekorte versie, maar een kniesoor die daar op let.
https://www.youtube.com/watch?v=nehRB1FTeTo
Groots
Stinkend rijk ben ik. Een genie in mijn beroep. Ik let altijd heel goed op, met wat ik doe. Niet voor niets heb ik twee rechterhanden. Ik ben intelligent en vaardig tegelijk. Wie wil dat nu niet zijn? Ik ben verschrikkelijk mooi. Oh my god, een jonge god. En ook nog eens supersnel en heel adrem. Ik ben een rijke stinkerd, schenk je al mijn geld. Gewoon, omdat het kan.
Als een kameleon trek ik voor jou mijn beste pakje aan. Ik hou wel van een beetje Carnaval. Ben voor alles in. Maar één ding kan ik niet. Ik durf het haast niet te vertellen. Houden van je kan ik niet. Niet meteen. Waarom? Te bang dat ik jou en mij verlies.
Wat valt er meer te zeggen? Ik ben altijd op tijd. Heb waanzinnig veel geduld. Denken doe ik veel aan anderen. Als er eens iets vervelends gebeurt, geef ik mezelf de schuld. O ja, wat ook wel handig is. Ik hou van poetsen. Mijn huis is altijd superclean.
Als ik met je vrij, breng ik je in de zevende hemel. Heel energiek en blij. Onvervalste seks. Met liefde en humor doordrenkt. Als jij het wil word ik jouw stoere ridder. Dan ga ik voor je door mijn knieën, stout en moedig. Twee dingen zijn er echter, die ik jou niet onmiddellijk kan geven. Dat zijn mijn hart en houden van. Waarom vraag jij je af? Gewoon, te bang om beiden te verliezen.
Mag ik ze van je houden? Dat vind ik grootmoedig en tof. Ja ik weet het, ze zijn een kostbaar goed. Voor alles en iedereen. Dat klopt als een bus. Kom eens hier. Deel met mij een kus. Want dat is wat ik je wel kan geven. Alvast een heel klein stukje van mijn leven. Een begin.
Toen dat nummer, Bloedend Hart, van De Dijk een hit was, speelden ze dat een keer in zo’n TROS of AVRO tv programma. Er was van te voren wel bedongen door de redactie dat de zinsnede ‘en ik krab wat aan m’n kont’ vervangen moest worden door iets wat wel fatsoenlijk genoeg was. En je zag Van de Lubbe, met een lichte verbijstering in z’n ogen, toen zingen:…. en ik krab wat aan m’n hond.”
Haha. Dat doet me denken aan het verhaal van Elvis Presley die in de Ed Sullivan Show optrad met het nummer Hound Dog. Om te voorkomen dat mensen gingen denken dat het over een vrouw ging, hadden ze een hond neergezet waar Elvis dan naar moest wijzen elke keer dat hij ‘You ain’t nothing but a hound dog’ zong.
Ik heb dit van horen zeggen, dus het zou kunnen dat het niet waar is.
Hm, het was de Steve Allen Show en het hondje was bedoeld, als ik het goed begrijp, om Elvis de Pelvis belachelijk te maken:
As Allen was notoriously contemptuous of rock ‘n’ roll music and songs such as “Hound Dog”, he smirkingly presented Elvis “with a roll that looks exactly like a large roll of toilet paper with, says Allen, the ‘signatures of eight thousand fans,'”[164] and the singer had to wear a tuxedo while singing an abbreviated version of Hound Dog to an actual top hat-wearing Basset Hound.[165] Although by most accounts Presley was a good sport about it, according to Scotty Moore, the next morning they were all angry about their treatment the previous night.[
http://en.wikipedia.org/wiki/Hound_Dog_(song)#Early_performances
Ik weet nog hoe Elvis Presley in de film, Kissin’ Cousins (1964)’, zijn vrouwelijke collega Yvonne Craig, die in 1966 voor Batgirl speelde, over zijn schouder nam en toen met haar ronddanste!