LS,
Gaarne uw aandacht voor het volgende. Er worden tegenwoordig te veel dingen veranderd. Verandering is prima, mits het leidt tot verbetering en dat is lang niet altijd het geval. Neem bijvoorbeeld Smac. Vroeger zat dat in een blikje waarvan je de bovenkant kon verwijderen door een sleuteltje aan een lipje aan de zijkant te bevestigen en vervolgens rechtsom te draaien zoals men een oude wekker opwindt. Dat was een leuk en bevredigend karweitje. Het geopende blikje hield men op z’n kop en na wat knijpen en schudden verliet het blok vleesproduct de verpakking. Een kind kon de was doen. De randen van het geopende blikje waren vlijmscherp, waardoor – als je niet oppaste – een fatale slagaderlijke bloeding zeker tot de mogelijkheden behoorde, maar dat risico vond ik niet bezwaarlijk. Integendeel, het gaf wel een kliederboel, maar je was in één klap van alle aardse ellende verlost. Kortom, ik was tevreden.
Maar het mocht niet duren want de firma Unox kwam met een niéuw blikje: zonder sleuteltje en scherpe randen. En men behoeft slechts aan een lipje op het deksel te trekken en het is open. Maar als men het ondersteboven houdt kan men schudden en knijpen tot men 340 gram weegt, de inhoud weigert hardnekkig de verpakking te verlaten! Het lijkt wel of ze het hebben vastgelast! Zodat men genoodzaakt is allerhande gereedschap in te zetten om de zaak er toch nog uit te krijgen en dan blijft er van het mooie blok Smac weinig over! Kan men dat vooruitgang noemen? Ik dacht van niet! Deze ongein zal wel het gevolg zijn van het populaire ‘out of the box’ denken, maar ik zou liever zien dat mijn Smac ‘out of the box’ kwam! Meneer Unox: Ik wil m’n oude blikje terug! En een beetje snel graag!
In hoopvolle afwachting verblijf ik,
Spencer Brandsen, ontevreden consument
Wat een heerlijk stukkie over zo’n vies onderwerp…Smac…yak!
Het is inderdaad niks, maar toch heb ik er soms zin in. Gebakken. Idem dito: frikandellen. Ook gebakken.
In onze familie Brandsen nog nooit zo’n zeurpiet gezien !
Klopt, ze zitten allemaal in ónze tak.
Maar ze hebben wel meer gevoel voor humor.
Ik ken dat probleem. Alle blikken kon je aan BEIDE kanten open maken. Dat was heel handig, niet alleen voor Smac, ook voor bijvoorbeeld vlaaienvrichten, kokosmelk, kattenpaté en wat dies meer zei van dat soort kleverige substanties. En op een gegeven moment heeft een slimmerik in de fabriek bedacht: we kunnen op die openmaakbare randen bespáren! Ja en toen is de ellende begonnen. Ik zeg vierendelen.