Inflatie

De inflatie is overal behalve in de lonen.

De huren in mijn straat zijn in 20 jaar verVIJFTIGvoudigd: van 50 gulden per maand tot 1.200 euro nu. Onze inkomens? De bijstandsuitkeringen, het minimumloon, een modaal inkomen: formeel verdubbeld, feitelijk nagenoeg hetzelfde, omdat in 2002, op de prijzenbordjes van de middenstand, de euro de gulden knipplak verving. Het is een grof schandaal en vrijwel niemand doet er wat aan.

25 jaar geleden besloeg een avondje stappen het bezoeken van een aantal kroegen, disco’s en festiviteiten. Nergens betaalde je entree. Geld verdienden ze op de consumpties, die ook ongekend goedkoop waren. Verveelde je je ergens? Dan stapte je naar de volgende place-to-be. Tegenwoordig boek je een maand van tevoren een plek op een festival waar je je blauw voor betaalt. De avond zelf moet je in de rij en hopen dat je door wordt gelaten door de doorbitch. Eenmaal binnen ben je gevangen: waar zou je anders kunnen? Overal moet je reserveren, overal moet je fikse entree betalen.

Medicijnen en artsenbezoek betaalde je niet. Dat deed het ziekenfonds voor je. Betekende wel dat je op je 40ste een kunstgebit moest nemen, maar als je daar wat voor over had, zoals ik, dan ontsprong je de dans. De duurste kroon kostte je minder dan een maand verzekering anno nu.

Als je iemand begroef dan was er standaard koffie en cake bij de begraafplaats, dat werd gezet door een oude dame die daar werkte. De koffie kocht je per kan en de cake à 0,50 guldencent per plak. Nu zijn het horecabedrijven die zich 5 sterrenhotels wanen. Hun broodjes zijn niet te vreten en kosten een vermogen.

 Alle zaken die je kon kopen en dus van jou waren zijn veranderd in abonnementen. Je zit eraan vast, en, of je het gebruikt of niet, elke maand gaat er een bedrag van je rekening af. Je kan je niet meer permitteren om een maand lang niets te kopen,zoals ik dat wel vaker deed – en wat mogelijk maakte dat ik nooit schulden had, al leefde ik als alleenstaande moeder van het absolute Nederlandse minimum.

Spullen worden gemaakt om kapot te gaan. De economie moet tenslotte draaien! Zelfs kamerplanten worden op de dood gekweekt, je houdt ze niet lang meer in leven.

Het is een situatie die me doet denken aan die in het Frankrijk dat ik in 1983 verliet. Ik merkte toen met verbazing en vreugde dat het hier anders ging. Hier kon je arm in de hoofdstad wonen! Sterker nog: iedereen was toen arm in de hoofdstad. Huren van 100 gulden stonden als exorbitant te boek. Het tweede- (derde-, vierde-) handscircuit tierde welig. Het ging goed, en het was een verademing vergeleken met waar ik vandaan kwam, waar stappen je 50 francs entree kostte (ook inde provincie), voor een puber een onbereikbaar bedrag. Chocomel in het assortiment? Cocktails à 80 francs zult u bedoelen. In Amsterdam, hoofdstad van Nederland, een van de rijkste en tofste landen van de wereld, kon je prima arm wezen. Je had nog steeds toegang tot cultuur van hoge kwaliteit, je kon eten en drinken, je kind laten opgroeien, iets in het centrum van de stad huren, wat lezen, TV kijken, telefoneren. Je was gelukkig.

Alles wordt peperduur, maar de inkomens, die blijven waar ze waren. We zitten erbij en kijken ernaar. Straks mogen we niet meer arm zijn in Amsterdam, terwijl arm zijn het minste stress oplevert en het fijnste is wat je voor het milieu kunt doen. Ik heb meelij met de nieuwste generaties.