Op aanraden van Oxysept heb ik geprobeerd om naar Ik heb het nog nooit gedaan te kijken. Bijzonder pittig. Met name paardendressuurjurylid Marc heeft een enorm talent om bij mij het zweet te doen uitbreken. Een kruising tussen Clandestino uit de Bluffers en Dion Graus. Met het loopje van Harry Vermegen.
Daar stond ie, nerveus snuivend in de manegekantine. Er werd een dressuurwedstrijd gehouden waaraan louter amazones deelnamen.
“Weet jij toevallig of er nog vrijgezelle amazones tussen zitten”, vraagt hij aan manegevriend Rien.
“Bij de trekpaarden”, antwoordt Rien.
Even later staat hij quasi-relaxt alles onder controle te hebben naast ene Esmiralda. Hij informeert maar meteen of zijn informatie klopt: “Rien vertelt dus aan mij dat jij dus nog vrijgezel bent klopt dat?” Ze antwoord bevestigend. Elk mens ziet meteen dat de vrouw wil vluchten. Zo niet Marc. Die denkt beet te hebben.
“Wel eens getrouwd geweest?”
“Ja.”
“Kijk eens aan. Kinderen?”
“Nee. Gelukkig niet.”
Kortom, een geanimeerd gesprek. De vrouw gaat paardrijden. Het lukt Marc niet om zijn professionele bril af te zetten. Ze zit er correct op, ze heeft alleen haar voeten te diep in de beugels, maakt niet op het juiste moment tempo, springt in de verkeerde galop. Kortom, ronduit belabberd. Daar staat hij. De handen in elkaar gevouwen, met de onderarmen leunend op de manegeborden, de benen gekruist, de oogjes priemend op zijn amazone gericht, de haargrens ver op het achterhoofd.
Als de dressuur over is, wacht Marc haar op voor haar trailer. Als ze na een klein uur eindelijk komt opdraven, besluit Marc de kritiek voor zich te houden. Zij laten weten dat ze zin heeft naar huis te gaan, voetjes op de bank. Marc snapt de hint en laat haar gaan. ‘Leuke mensen ontmoet, maar an sich heeft het niks opgeleverd’, zegt hij. En stapt de rode Bo Rent-wagen in.
Een andere die mij binnen no time het zweet in de handpalmen weet te toveren is Alex, die graag ontmaagd zou willen worden door zijn salsamaatje Jaylena. Om zijn verjaardag te vieren heeft hij 1200 man via Facebook uitgenodigd. Maar het gaat hem om die ene genodigde. Hij laat ons zijn kamer zien waarin hij wat kaarsjes en drankflessen heeft gezet. “Hier gaat het allemaal gebeuren”, zegt hij. “Hopelijk. Dan ga ik haar flink uit elkaar trekken. Ik heb wierook gehaald. Dan ruikt het gewoon fris, weet je. Dan ruikt het niet naar vis, maar naar wierook.” Kortom, een geboren womanizer.
Verder heb ik niet durven kijken.
