Een kasteeltje aan de Vecht

We kwamen bijeen in de waterrijke omgeving van Maarssen, een chateau aan de Vecht. Een zingevingsbijeenkomst, iets waar ik al een tijdje naar snakte. Ik heb nooit zoveel opgehad met New Age-goeroes, maar deze pief, dokter Wolfgang Vogel, beloofde op zijn website een radicale verandering in het (materialistische) denkpatroon van zijn cursisten. Precies wat ik nodig had, ik vond dat ik te veel geld had, en dat teveel aan poen bovendien ook nog eens verkeerd besteedde. Ik wilde weer ‘lucht’ zijn, me vederlicht voelen als een kind van dertien jaar dat nog geen zorgen heeft, geen kapitaal en dus ook geen verantwoordelijkheid.

Een andere reden, naast het financiële aspect, waarom ik weleens een bijeenkomst van dit New Age-fenomeen wilde meemaken, was de liefde, of beter gezegd: het gebrek daaraan. Mijn echtscheiding en dientengevolge het verlies van mijn dochter, die was ingepikt door mijn ex en haar advocate, lag nog vers in het geheugen. Daarnaast had ik de jongste maanden last van een regelmatig terugkerende impotentie. Ook op liefdesgebied, wist ik, had Vogel een naam hoog te houden: iets met onthechting, en dat dan de dames ‘als vanzelf’ op je af zouden komen, als zwermen gewillige bijtjes.

Ik posteerde mijn rode cabriolet op de oprit voor het kleine kasteeltje, en betrad het gebouw dat mij weer levensgeluk zou moeten brengen. Galant werd ik uit mijn winterjas geholpen door een lieftallige jongedame die even later, aan de kassa gezeten, monter mijn driehonderd euro, het bedrag voor de eerste cursusmiddag, incasseerde.

Op dat moment kwam Wolfgang Vogel met een brede grijns op zijn sympathieke smoelwerk, de trap afgedaald, hij begroette mij met één stevige kus op mijn rechterwang, inclusief omhelzing, waarna hij mij vertelde dat buiten het standaard cursusbedrag, iedere extra donatie welkom was. Het mes sneed aan twee kanten, aldus de dokter: enerzijds zou op die manier zijn praktijk het hoofd boven water kunnen blijven houden, ook in de iets verdere toekomst, en anderzijds zou ik zodoende alvast kunnen wennen aan de financiële onthechting, waarop zijn cursus in grote mate gestoeld was. Daar had mijn spirituele leermeester een punt, vond ik, en ik pakte mijn creditcard en besloot nog duizend euro extra te storten op de rekening van mijn toekomstig geestelijk leider… iedereen tevreden.

Klaarblijkelijk was ik als laatste gearriveerd, de heer Vogel ging mij voor naar boven, alwaar de andere zes pupillen reeds op ons wachtten. Ik wist niet precies wat mij te wachten stond. Enigszins bang was ik, dat de hele bedoening wellicht het ‘gebakken-lucht-niveau’ niet zou overstijgen. Opgelaten schudde ik de aanwezigen de hand: vijf vrouwen en slechts één andere man. Dat bood wellicht mogelijkheden, en in gedachten zinspeelde ik reeds op niet slechts spirituele, evenwel ook erotische ontplooiing. Vooral een jonge vrouw genaamd Mariëlle, trok wat dat betreft mijn aandacht. Ze had enorme koplampen en deed geen enkele moeite om die voor de buitenwereld te verhullen. In plain terms: haar decolleté reikte bijna tot haar tepels, twee door haar strakke, groene jurk geaccentueerde olijven… ik kreeg zin in tapas.

De sessie kon beginnen. Vogel klom, liggend op zijn zij, op de rug van een van de vrouwelijke cursisten, en nodigde de andere aanwezigen uit, hetzelfde te doen. Snel zorgde ik ervoor dat ik een koppeltje vormde met Mariëlle, en voor ik het wist lag ik min of meer in foetushouding achter haar forse rug, mijn armen stevig om haar middel geklemd, net onder haar boezem; met een zachte doch dwingende manoeuvre zorgde ze ervoor, dat mijn handen uiteindelijk op haar onderbuik terechtkwamen. Haar behoorlijk grote pens: was ze zwanger of hield ze van tussendoortjes? Ik besloot dat het wellicht niet verstandig was die vraag op dat moment, in die setting, te stellen; ik bewaarde haar voor later.

Liggend in deze houding, vier koppeltjes in totaal, waren we ongeveer een minuut of twintig in de weer met ademhalingsoefeningen. Met opperste concentratie in- en uitademen, zelfs een paar keer gedurende meer dan een halve minuut de lucht inhouden. Dit alles met als doel ons te laten voelen, hoe het kan zijn om als twee afzonderlijke mensen die elkaar nauwelijks kennen, samen één te zijn: het was de bedoeling voor Mariëlle en mij en de andere koppels, om als één biologisch wezen op te treden, als één menselijke entiteit. Ik had hier niet veel moeite mee daar ik me behoorlijk op mijn gemak voelde, in de warme slagschaduw van het copieuze lichaam van de mooie vrouw voor mij. Ik was zelfs zo ontspannen, dat ik na een minuut of tien het ontstaan van een erectie in mijn geruite plusfour gewaarwerd. Ook Mariëlle moet gemerkt hebben dat er achter haar, tegen haar volslanke bips, ineens een revolver uit zijn holster schoot. Gelukkig liet ze niets merken van enig ongenoegen hierover.

Tijdens de oefening die daarop volgde, droeg Vogel zijn cursisten op, aan te geven met wie van de aanwezigen je het minst graag zou willen tongzoenen. Ik voelde de bui al hangen, dus koos ik sluw voor Mariëlle, en warempel: ik kreeg gelijk. Wolfgang had een ‘intimiteitsoefening’ voor ons bedacht. Zijn stelling: wanneer je als mens in staat bent over je schaduw heen te springen en te tongen met een persoon die je in fysiek opzicht in grote mate tegenstaat, zal je merken dat je uiteindelijk meer wint dan verliest. Je zult zien dat zo’n tongpartij buitengewoon kan meevallen en wellicht zelfs naar meer smaakt, waardoor je tolerantieniveau, aldus de dokter, ten aanzien van op het eerste gezicht afzichtelijke menselijke schepsels, aanzienlijk zal stijgen.

Ik was blij dat mijn psychologisch inzicht ervoor gezorgd had, dat ik gelogen had. Anders had ik op tongvisite moeten gaan bij de lange slungel met het dunne haar en de vreemde pukkels in zijn hals. Hij mocht het nu doen met een klein, verlegen meisje op sandalen, genaamd Uiltje.

Ik nam Mariëlle. Vol op de mond. En kon me daarbij niet aan de indruk onttrekken, dat ook zij het lekker vond. Zeker weten deed ik dit niet, het was er het moment niet naar om het te vragen. Vogel zelf had voor de oefening een vlotte, blonde dertiger uitgekozen die, zo had ik eerder die middag opgevangen, uitbaatster was van een modezaakje in het Gooi: Jacelyn haar naam. Ook hij genoot van deze intieme oefening, merkte ik op.

De cursusmiddag liep ten einde. Al bij al was het voor mij een geslaagde eerste kennismaking geweest, met het fenomeen New Age. Nadat we elkaars dijen hadden los gemasseerd (iedereen bij iedereen, dus elk van ons nam zeven maal twee is veertien bovenbenen voor zijn of haar rekening) en uiteindelijk, als laatste meditatieoefening, met z’n allen vijf minuten zwijgend naar buiten hadden staan staren, uitkijkend over het schier roerloze water van de Vecht, was de sessie afgelopen. Ik had mijn leven verrijkt, voelde ik. Ik had een stukje spiritualiteit en waarachtigheid toegevoegd, aan het verderfelijke, materialistische zakenleven dat ik leidde. De middag smaakte naar meer, dat was zo klaar als een klontje, en ik besloot ter plekke dat ik ook de maand daarop, acte de présence zou geven.

Voldaan stapte ik in mijn cabrio, klaar om naar het hoge noorden, Groningen stad, af te reizen. Echter, voordat ik de krachtige motor van mijn bolide startte, besloot ik nog even te blijven wachten tot Mariëlle, die naar het zich liet aanzien een betalingsachterstand had bij Vogel, haar zaakjes had geregeld. Wellicht kon ik haar een lift geven. U moet weten, ik ben een uitermate hoffelijke man.

Bovendien, die éne vraag was nog steeds niet door haar beantwoord: was ze zwanger of hield ze van chocoladeverleidingen?

 [Uit de bundel De man die naar Engeland wilde lopen]

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *