Kom niet aan het haar van mijn dochter. Ik heb één keer geprobeerd d’r haren te knippen, maar zij bleef de schaar steeds zodanig ontwijken dat het én levensgevaarlijk werd én een ronduit verknipt kapsel opleverde. Scheve pony en plukken van ongelijke lengte. Eén grote warboel.
Op de crèche mogen ze wel aan d’r haar zitten. Ik lever haar meestal ongekamd af, en krijg haar keurig gekamd terug. Het moet dus wel iets met ons te maken hebben. Omdat ze toch een keer geknipt moet worden, leek het ons daarom het beste om niet meer zelf de schaar ter hand te nemen, maar om een kapper aan huis te laten komen. Die kon ons mooi allemaal knippen. Waren we er meteen vanaf. Was bovendien een stuk goedkoper dan de kapper die ik gewend ben te frequenteren.
Gedurende de hele dag hadden wij onze dochter voorbereid op de komst van de kapper. We hoopten dat ze zo aan het idee zou wennen. Zo werkt dat bij haar broer. Die moet weten waar hij aan toe is en wat hij kan verwachten. Als hij dat weet, ondergaat hij alles onverschrokken. Wij hoopten dat zijn zusje hetzelfde in elkaar zat.
Dat zat zij niet. Toen de kapper op het raam klopte en ik zei ‘ah, daar zul je de kapper hebben’, rende zij gillend de keuken in.
De kapper (een bijzonder sympathieke vrouw van Russische komaf) ging op haar hurken zitten en liet zien dat ze stickers had meegenomen. Mijn dochter wilde meteen een sticker pakken. ‘Nee’, zei de kapper, ‘pas als ik je geknipt heb..’ Met een pruillipje draaide mijn dochter zich weer om. Dit wekte zoveel vertedering bij de kapper dat mijn dochter de sticker meteen kreeg, voordat de schaar ook maar één haar had weggeknipt.
Terwijl haar broer geknipt werd, zat ze bij mij op schoot. Zo nu en dan probeerde we mijn dochter, hopend dat de opgewekte kalmte waarmee haar broer de knipbeurt onderging boekdelen sprak, erop te wijzen dat ze nergens bang voor hoefde te zijn. Maar op de vraag of zij straks ook geknipt wilde worden, bleef ze een nurks en vastberaden ‘nee’ antwoorden.
Nadat mijn zoon geweest was, was zij aan de beurt. Om duidelijk te maken dat ze echt niet wilde, gaf ze de eerder gekregen sticker weer terug. De tranen stonden in haar ogen, zo jammer vond ze het dat ze afstand moest doen van de sticker. Maar haar besluit stond vast.
Ze mocht de sticker houden. Haar haren zijn nu nog steeds niet geknipt, het kapsel dat ze heeft zou uitermate goed dienst kunnen doen om een middelgrote merelfamilie in te huisvesten. We zouden hier vrede mee hebben kunnen hebben, ware het niet dat ze vorige week dinsdag zonder enige morren had toegestaan dat de oppas vijf retestrakke vlechtjes in heur haar wist te vlechten. Puur verraad.
Gehehe. Hoe kreeg u die vlechtjes er weer uit?
Gewacht tot de oppas er weer was. Die heeft haar trouwens ook meteen geknipt.
Wat koddig, een heus mini-Nurksie!
Ja, die is nurks in hart en nieren.