De aarde vanuit het heelal. De zon komt op. A new dawn. Is dit het begin van 2001: A Space Odyssey? Nee, dit is het begin van Utopia, de nieuwe realityshow van John de Mol. De camera vliegt over de aarde, zoomt in op Nederland en komt uiteindelijk uit boven twee loodsen in het Gooi. Hier, op dit braakliggend terreintje (zie ik daar het hek van de Gouden Kooi liggen?) gaan een jaar lang vijftien mensen proberen om een stukje samenlevingsgebeuren op te bouwen. Wordt het heaven or hell, zingt Miss Montreal in het titellied.
Na de intro zien we mensen afscheid nemen. Veel tranen. Een jongetje omhelst zijn vader: ‘Ik zou jou nooit vergeten, allerbeste papa,’ zegt hij. Hij is een jaar of acht, maar probeert nu al de wetten van de emo-tv te volgen. Zijn vader, die allerbeste papa, zal het komende jaar elke dag op de televisie zijn. Als het ventje de Utopia-app opstart, zal hij, voor een schappelijk prijsje, zijn vader zelfs 24 uur per dag kunnen zien. Dus met dat vergeten, zal het wel meevallen.
We zien een jongen zijn meisie omhelzen. ‘Dit is mijn grote moment om een nieuwe wereld te starten,’ zegt de jongen. Tranen in de ogen. De ambities liegen er niet om. Later in de uitzending vertelt Rienk (Trotski op blote voeten, heeft ervoor gekozen om dakloos door het leven te gaan) dat hij met Utopia wil laten zien dat het ook anders kan. Hij koestert zelfs de hoop dat het programma een ommekeer teweeg zal brengen. ‘Ik neem aan dat jullie allemaal Utopia hebben gelezen,’ zegt hij op een gegeven moment. Uiteraard heeft niemand dat. Het gezelschap is een onsamenhangend mengsel van quasi-idealisten, doeners en flierefluiters, bij elkaar gehouden door de gebruikelijke ijdelheid.
De meest productieve doener is aannemer Paul. Wat zijn reden is om voor 365 dagen zijn familie te verlaten, is nog niet geheel duidelijk. ‘Ik laat een verschrikkelijk lekker meisie achter, een lief meisie… en vier kinderen,’ zegt hij tijdens het voorstelrondje. ‘Ik heb het er verschrikkelijk moeilijk mee en zal wel een hoop janken deze eerste dagen.’
Even later staat hij inderdaad een potje te janken in het bijzijn van de twee koeien in de stal naast de loods. Twee dames komen hem vergezellen. Paul vertelt hoe onmetelijk goed zijn meissie is. Ze was het er niet mee eens dat hij mee ging doen. Maar toch liet zij hem gaan. ‘Houden van is loslaten,’ doceert Paul. ‘Het voelen van de ander. Dat wordt ons moeilijkste ding. Het voelen van de ander. Besef je wat ik bedoel?’ De vrouwen beseffen wat Paul bedoelt. ‘Mag ik voor jullie bidden?’ vraagt Andrea. Het mag van Paul. ‘Ik bid dat U het verdriet wegneemt hier, in naam van Jezus.’
Een paar dagen later, zo weten wij als goed geïnformeerde kijker, zal Paul onder de mede door hemzelf gefabriceerde douche zoenen met Billy, een vrouw van 31 die zichzelf levenskunstenaar noemt. God lacht in zijn vuistje.
[Verscheen op Sargasso.]
Fakecheck zegt:
100% FAKE
Als er iets niet realistisch is, dan is het een reality-show. NIET KIJKEN, SLECHTE GOEDKOPE TONEELSPELERS DIE DOEN ALSOF ZE ECHT ZIJN.
Helemaal waar.