Met meemoedige hoop bezien de moederogen
Hoe haar eerstgeborene zich weer dwaas gedraagt
Op een youtube filmpje in een gek ander land
Waar het applaus klinkt als mededogen

Hij was zo klein en pril en kwetsbaar
En enkel het kleine en prille is verdwenen
Al die dwaasheid die hij blijft plegen
Ze beziet haar vrucht als raar maar waar

En hij blijft zich ondergraven
Een onzekere toekomst tegemoet
Overal waar geen zinnig mens zich zou ophouden
Komt hij keer op keer weer opdraven

Maar trappelt hij weer eens in wanhoop
Met het water tot de kin
Dan zal ze er voor hem zijn, zijn moeder
Met eeuwige liefde en moedige hoop

Want het komt nooit meer goed met die jongen
maar het gaat ook niet fout.