Filmverbeteringen: Rambo (deel II (als in van de filmverbetering (omdat Rambo II zowieso niet te verbeteren valt natuurlijk)))

(Voor deel I, klik hier)

Ok waar was ik? Waar hadden we het over? Oh ja. Mezelf. Goed, ik zat dus naar Rambo te kijken en ik werd steeds bozer onder die fleece-deken van me. En weet u? Niet eens op de Sheriff. Na 30 keer Rambo kijken begon ik, misschien ook geholpen door de wijsheid der jaren, dingen vanuit zijn standpunt te zien. Hij wist niet dat Rambo gaaf was! Hij wilde alleen maar zijn stadje netjes houden, en tsja, Rambo, dude, ik moet toch echt een beetje toegeven dat als je niet openstaat voor je gigantische sympathieke gave uitstraling, je eigenlijk je best wel als een dick aan het gedragen bent. Waarom zeg je toch niet gewoon dat net je laatste vriend is doodgegaan! Waarom zeg je niet dat je je klote voelt door al die dingen uit de oorlog! De sheriff kan dat toch niet ruiken man! Zeker niet over twee maanden ongedouchedheid. Daar zou ik ook prikkelig van worden.

Maar goed op het eind zeg je dan eindelijk wat je dwars zit, als alles al in de brand staat. Dat is niet echt constructief, Rambo, dat moet je toch kunnen beamen.

Hij weet niet beter, die Sheriff. Dat is de sleutel hier. Hij is oud, hij weet wat voor hem werkt, hij gedraagt zich daarnaar. Nee, degene waar ik boos op werd was Kolonel Trautman. Serieus, wat de hel is dat voor een trol en waarom valt me dat nu pas op? Lalala, lekker een psychotische oorlogsmachine opleiden en als de oorlog voorbij is laten we hem door half Amerika zwerven? Hem niet effe in de gaten houden of alles wel ok gaat? Welnee, gewoon een wapen maken en lekker laten slingeren als je ermee bent uitgespeeld. Dat is allemaal één ding. Maar wat me godverdomme echt ging irriteren was dat die Kolonel die hele fucking film alleen maar schijtlollig zit te doen.

Terwijl die sheriff nog probeerde zijn teringzooi op te ruimen zit Trautman alleen maar hem op de zenuwen te werken met z’n stoere oneliner strooigoed als “God didn’t make Rambo. I DID.” en “Stuur je zoveel man? Nou dan hoop ik maar één ding: dat je genoeg lijkenzakken meebrengt. BOOYAKASHA, ssssuucckerrrr”

Echt serieus, als ik die Sheriff was geweest had ik na de tienduizendste veer in Rambo’s reet gezegd “Joh hee wat wil je nou Kolonel Trautman? Weet je wat nee nou hier: duim omhoog. Weet je waarvoor? Nou één: zodat je iets hebt om op en neer te hoempen met je dikke ouwe reet terwijl je lekker doorkreunt over hoe fantastisch je boy wonder wel niet is, he, en ten tweede, om wat vlees aan je fantasieën te geven zodat je de rest van mij tenminste misschien lekker met rust laat, ik probeer hier ook maar mijn werk te doen hoor ja!! En ten derde is die duim omhoog omdat nou, mijn complimenten hoor. Ga maar lekker trots zijn op je falende oorlogsmachine, goed gedaan hoor! SUKKEL. HOMO.”

Maar ja. Dacht ik toen. Wat lost dat op? He, al die ideeën met die duimen, daar werd ik alleen maar bozer van. En hoe bozer ik ben, hoe incoherenter. Dan zit ik onsamenhangend met overslaande stem wat naar me tv te gillen, maar wat zou Kolonel Trautman daar van denken? Hm? Of de Sheriff? Of… Rambo?

Weet u, mijn probleem met de wereld is het gebrek aan wijsheid. Dat jonge mensen wilde ideeën hebben en harde passies, mooi. Doe gek. Probeer wat nieuws, hell, als één procent daarvan echt werkt dan groeit de kwaliteit van al het menselijk leven. Dat zal het niet doen van vasthouden aan “Wat toch werkt”. En dat duizenden sukkels hun leven riskeren om die 1% kans te grijpen, wel, de regen wast de goot wel schoon van dat als-dat-dan zwervertuig.

Dat oudere mensen wel lekker vasthouden aan Oud Vertrouwd, ook prima. Zonder een basis van dingen die werken krampachtig in stand te houden is er ook geen basis voor experimenten. In chaos is er geen tijd om langharig werkschuw tuig te zijn, langharig werkschuw tuig. Weet je waar dat ongewassen lange haar goed voor is in tijden van chaos, stelletje smerige hippies, nou om terug naar een neanderthalergrot aan gesleept te worden zodat je daar VERKRACHT GAAT WORDEN HIPPIES. GA GODVERDOMME NAAR EEN KAPPER EN KRIJG! EEN! BAAN!! He maar alles prima en best.

Wat mij stoort is het onverbiddelijke vasthouden aan je eigen gelijk. Het domweg weigeren van proberen een andere invalshoek te zien. Twee zinnen horen en tevreden achterover leunen omdat jij het hele verhaal wel snapt, alsof je fucking Sherlock Holmes bent.

Ik heb een droom, dat op één dag (effe gegoogled, en dat zit dus wel in die speech van Martin Luther King. Weten jullie dat ook weer, -red.) mensen weer worden onderwezen in dingen die er toe doen. Leren dat je niet altijd gelijk hebt, dat meestal iets met een reden gebeurd, dat het een mens siert daar achter te proberen te komen.

Dat het prima is voor de lol en humor lekker tegen alles aan te trappen en boobytraps te plaatsen, maar dat je niet moet verwachten dat je daar ook maar iets mee oplost. Hee, constructief zijn!

En potverdrie, dacht ik toen, waarom kan Rambo daar niet bij helpen? De beste film op aarde! De meest invloedrijke film ooit gemaakt! Met een paar kleine aanpassingen het perfecte vehikel voor het onderwijzen van mijn New World Order van beschaafdheid, compassie en empathish denken!

Het is allemaal zo simpel en briljant dat ik het zelf bijna niet kan bevatten. We houden alles wat de film goed maakt, en luppen dat vreselijk deprimerende gedoe van een steeds erger wordend conflict. Hee, laat het in plaats daarvan een verhaal worden van oplossingsgerichtheid en de-escalerend vermogen!!

He, ik wil dat Rambo als het ware strak door het scherm heen jou aankijkt en je laat beseffen: godverdomme, soms gaat het even niet om jou. Soms gaat het om Rambo. Waar Rambo dan een metafoor is voor mij, bijvoorbeeld. Snapt u?

Perfecte combinatie in mijn ogen. Goed! We gaan beginnen! (na 2.642 woorden, vertelt mijn tekstverwerker me. Ziet u, als u nou wat meer aan andere mensen had gedacht in plaats van uw egomaniteit hadden we veel eerder kunnen beginnen en waren we nu waarschijnlijk al klaar geweest en had ik lekker een computerspelletje kunnen gaan spelen ofzo. BEDANKT. Nogmaals. BEDANKT, -red.)

Zo. Dus. Rambo. Even de eerste scene waar de ellende begint tacklen. Gelijk de angel eruit halen, gelijk de film voorzichtig en kalm de goeie kant opduwen. Ik heb het natuurlijk over de scene waarin hij een lift krijgt van de sheriff, en Rambo moeilijk doet maar, he, waar de sheriff wel zich gelijk als een ultra dick gaat gedragen. Serieus sheriff, why you pushing him??

Ergens wel logisch dat Rambo helemaal van kwaad tot erger gaat flippen. Ik wil dus eigenlijk dat de sheriff zich meer als een bezorgde herder van zijn schapen gaat gedragen. Dat hij dus merkt dat Rambo wat problemen heeft, en toont bereid te zijn te luisteren. Niet oplossen, niet de wereld verbeteren, nee- Gewoon: luisteren.

 scene

Rambo zit moeilijk te doen in de auto, lekker vaag en vragen vermijdend. Constructief, hoor, Rambo! Maar wat zullen we nou krijgen?? De sheriff doet een hand op de schouder van Rambo, die daardoor onwillekeurig rilt. Hij kijkt hem bezorgd aan. “Hee,” vraagt hij oprecht, “Gaat het wel?”
Rambo keek hem met grote ogen aan. Woah, toonde die dude gewoon intresse?? Wat gaaf!
“Hee. Laat me je een kop warme chocola aanbieden. Het ziet eruit alsof je een zware tijd achter de rug gehad hebt.”
Achter de rug… Zou het echt zo zijn? Vroeg Rambo zich af? Rambo keek de Sheriff weer met vragende bambi ogen aan. De Sheriff glimlachte, en kneep vriendschappelijk (dus niet gay) in Rambo zijn schouder.
“Ja Rambo,” antwoordde de sheriff, “Natuurlijk zit daar slagroom bij.” Hahaha beide schoten in de lach! Oh Sheriff!!!

 /scene

Kijk! He? Wat een verschil, toch? Precies. Dat is nou de kracht van luisteren. Denk nog maar even terug aan Rambo die alles kapot schiet met zijn machinegeweer, en hop, dan weer terug naar mijn verbetering. Nou? Toch? Precies!
De rest van de film kan dan gaan over Rambo’s moeilijke tijd van herstel in het pittoreske dorpje.
Maar gelukkig is er voor elk probleem wat Rambo tegenkomt een oplossing in de vorm van één van de vele aparte eigenzinnige bewoners, hahaha! Hee, we zouden er zelfs in plaats van een film een serie van kunnen maken, met zo’n leuke formule! Elke aflevering weer een nieuw oorlogstrauma wat verwerkt moet worden, en dat het halverwege de aflevering bijna fout lijkt te gaan en dat Rambo dan met wilde ogen naar het machinegeweer in de hoek zit te kijken, terwijl hij een of andere indo “DUNG LOEK DAUW!” hoort brullen in zijn hoofd, maar dat dan een soort ommekeer komt in Rambo, en ook in de hoofdpersoon van die aflevering, dat ze beiden beseffen dat de sleutel communicatie is! En dan gaan ze praten, en excuses aanbieden en hun verschillende perspectieven uitleggen, waarop ze dan beiden zeggen “Oh joh zit het zo! Ik dacht dit en dat!” en dat de ander dan zegt: “Neeeeeeeee ik kon me gewoon niet goed uitdrukken, maar bedankt voor jouw geduld.”
“Nee,” zegt de ander dan, “Bedankt voor jouw geduld.”
En dan een soort grappige situatie, een mop ofzo, dat iedereen lacht en de aflevering voorbij is! Nou en voor het einde van seizoen 13 (je moet dat soort dingen niet teveel uitmelken) heb ik ook al een mooie afscheidsscene bedacht:

scene

Het hele dorp had zich verzameld om Rambo heen, die met zijn plunjezak klaar stond om te vertrekken.
De sheriff tikte met zijn wapenstok tegen de verweerde vlag op Rambo’s versleten jas.
“Een hoop mensen vinden dat niks. Dat jij er zo met die vlag bijloopt.”
Rambo keek hem afwachtend aan. Oh de pretoogjes van de Sheriff verraden weer alles hoor!! Rambo glimlachte schaapachtig terug.
“… Dus heeft het hele dorp geld bijgelegd om je dit te geven Rambo,” zei de Sheriff, stapte opzij en woah, het was Galt die tevoorschijn kwam met een gloednieuwe jas!!
Een zwart leren motorjack, met een rugdekkende afbeelding van een wapperende amerikaanse vlag, de sterren gestikt met glitterdraad en daaroverheen een grote trotse adelaar omlijnd met van die sierbriljantjes!! Wat gaaf!!!! Rambo nam de jas aan, maar Galt liet niet los. Rambo keek hem aan.
“Rambo,” zei Galt, een brok even wegslikkend maar zich snel herstellend, “Rambo ik wil je laten weten dat toen jij net aankwam, ik dacht dat je een vieze gore hippiezwerver was.”
Rambo deed een begrijpende hand op Galt zijn schouder, want hee, hij heeft ook een hoop geleerd over eerste indrukken maken, maar Galt schudde zijn hoofd.
“Nee Rambo,” zei hij weer met die brok in zijn keel, “Nu moet je het niet op de jouw kenmerkende manier goed praten; ik wil je laten weten dat ik weet dat ik het mis had. Het spijt me. Je bent een mooi mens Rambo,” zei hij, de laatste woorden steeds piepender en nou, toen hield Rambo het niet meer droog hoor! Haha de tranen kwamen nu ook bij hem en hij omhelsde Galt als een ware vriend! Het hele dorp applaudiseerde!!! Rambo trok zich half terug uit de omhelzing, en knikte Galt toe. Een lach over zijn hele gezicht.

“Maar dat is niet alles Rambo,” zegt de sheriff dan, en hij wijst naar wwwwoooaaaaahhh!!! Een dirtbike!!!!
“Hij valt er toch steeds maar vanaf,” wijst de sheriff naar de vorige eigenaar die zich schaapachtig op het hoofd krabt. Hahahha ja dat is natuurlijk ook weer zo!! Rambo trekt de jas aan, die als gegoten zit, en stapt op de motor, hem aantrappend. Wat een kabaal!!! Rambo zegt iets onhoorbaars, waarop de sheriff glimlacht en je hem “I know” ziet zeggen. Rambo zwaait nog, het dorp terug!! Dag Rambo!!! Tot Rambo II maar weer!!

/scene

Einde!!!