Het zijn de bijen in de vissenkom,
Die je gevangen had als kleine jongen.
Het meisje en de scherven in haar longen.
Het is de schitterende clusterbom.
Het liedje dat ze zong, voordat ze stierf.
Het is het zingen van een oude spin.
Het web zonder een einde of begin.
Het einde dat alles alsnog bedierf.
De rotte kiezen van een kluizenaar.
Het is de mensenmassa zonder richting.
Het is de welbewuste moordenaar.
Het is jouw leven zonder sfeerverlichting.
Het is het donker van de diepste zee.
De luchtbelletjes aan de oppervlakte.
Het is het lang vergeten scheepswrak, nee,
Het beest, groter dan Moby Dick, daarachter.
Hoe je het doet, Spek&Bonen, ik weet het niet, maar het lukt je altijd om je gedichten zo achteloos, schijnbaar moeiteloos soepel lopend te maken. (Laat ik het adjectief jaloersmakend, maar achterwege). Erg mooi.
Moby Dick, de witte walvis of potvis, zou in werkelijkheid veel groter zijn dan al zijn soortgenoten, haast onkwetsbaar voor harpoen, melkwit van kleur wezen en zo kwaadaardig dat hij tientallen walvisjagers, waaronder zijn aartsvijand kapitein Achab, de dood had ingejaagd!