Close encounter

Je kunt over van alles schrijven, zei M, het maakt toch niets uit? Waarom schrijf je niet over die bosmuis? Bosmuis? Ja, die muis die ronde kaaszoutjes at toen we op dat bankje zaten. Okee, vooruit dan maar. M en ik zaten op een bankje in het bos. Het was om een uur of 6 in de namiddag en nog aangenaam warm, hoewel de eerste tekenen van de naderende herfst zich reeds aandienden. Vanwege het tijdstip was het erg rustig en misschien was het daarom dat we een zacht ritselend geluidje in de onmiddellijke omgeving opmerkten. Een vogeltje dachten we, maar het bleek een bosmuis te zijn.

Deze Apodemus sylvaticus is donkerbruin met geelbruine flanken en heeft een zilverachtig grijze buik, al konden we dat laatste niet door eigen waarneming vaststellen. Met zijn guitige puntneusje, grote ogen en Mickey Mouse-oren heeft hij alles in huis om zelfs het kilste hart te ontdooien. Als u me niet gelooft moet u maar even op internet kijken. Ja, aaaaah… En daar komt dan nog bij dat hij maar tussen de 13 en 27 gram weegt, wat echt heel weinig is.

Maar goed, naast ons bankje lag een half pak ronde kaaszoutjes en onze kleine vriend hield een zoutje in zijn knuistjes en knabbelde daar zorgvuldig de rand van af. Het voelde heel intiem aan, zoals we daar zaten met z’n drieën, want het was net alsof de muis bij ons hoorde en wij bij hem, en we vonden het jammer dat we geen boterhammen of zo bij ons hadden om met hem mee te eten. Niet dat we honger hadden, maar gewoon voor de gezelligheid.

Iedere keer nadat hij de rand van een zoutje had afgeknabbeld verdween hij met de rest in de struiken om even later terug te keren en aan het volgende te beginnen. Hij ging hiermee door tot het pak leeg was; toen kwam hij niet meer terug.Wel hoorden we een in volume toenemend hoog gezoem en even daarna zagen we op een hoogte van twee meter een vliegend schoteltje met een diameter van ongeveer 30 cm naar ons toe zweven. Aan de onderkant was een rond luikje te zien dat iets groter was dan een kaaszoutje zonder rand.

Het schoteltje daalde wat en we zagen dat er aan de bovenkant een doorzichtig, halfbolvormig koepeltje op zat. Daarin konden we het kopje van onze kleine vriend duidelijk onderscheiden. Hij zwaaide even naar ons, richtte de boeg van zijn voertuigje schuin omhoog, accelereerde toen met een duizelingwekkende vaart de lucht in en was in een oogwenk uit het gezicht verdwenen. Warpdrive, dat kon haast niet anders. Beduusd keken M en ik elkaar een tijdje zwijgend aan. Toen zei ze: Ze zijn dus niet altijd groen.

4 Reacties

  1. Volgens Douglas Adams zijn het witte muizen. Het intelligentste ras in het heelal. Zij zijn het die de opdracht gaven aan Slartibartfars om de aarde te bouwen, die op zich eigenlijk niets meer is dan een computer die de vraag had moeten genereren.

      1. Jammer genoeg werd de aarde kort voordat hij zover was in de lucht gejaagd door de Vogonen, omdat hij in de weg stond voor de nieuwe hyperspace-snelweg. Als enige overlevende werd daarom Arthur Dent door de muizen opgepakt en.. Ach lees het liever zelf.

Laat een antwoord achter aan Bob Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *