Ramptoerist in Murcia

Als er iets gruwelijks gebeurd is, wil ik het liefst alles erover weten. En tegelijkertijd wil ik het allemaal niet weten. Maar negeren is onmogelijk.

Hoewel ik onmiddellijk een onpeilbaar plaatsvervangend verdriet voelde toen ik collega’s over de gruwelijke wijze waarop Ingrid Visser en Lodewijk Severein aan hun eind waren gebracht hoorde praten, surfte ik zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde nieuwssite om de gruweldetails tot mij te nemen.

In Brandpunt zat een misdaadverslaggever van La Verdad uit Murcia. Hij was niet bepaald van mening dat hij een grens had overschreden toen hij details over de moord op Visser en Severein had gepubliceerd die nog niet bekend waren bij hun families. Hij had zijn plicht gedaan. Het volk heeft het recht alle details te weten, hoe gruwelijk die ook zijn. De meest gruwelijke had hij overigens voor zich gehouden. Hij vond het maar raar dat men in Nederland kennelijk niet wilde weten wat er gebeurd was. ‘Willen ze dan alleen maar weten dat ze dood zijn?’ vroeg hij.

Nee hoor, in Nederland willen we ook alles weten. Ik in ieder geval wel. Hoewel ik mij ervoor schaam dat ik het wil weten. En ik het bovendien tegelijkertijd ook weer niet wil weten. Net zoals je tegelijkertijd niet en tegelijkertijd wel wil kijken wanneer er iemand onder een tram is gekomen en zich omringd weet door ambulancebroeders en politie die de toegestroomde meute op afstand moet houden. Overigens weet ik me, in het geval van real life ongelukken, wel altijd te beheersen. Het is mij iets te intiem en de toeschouwers die er omheen staan, zijn me iets te onverschillig, daar wens ik niet bij te horen. Er schuilt een ramptoerist in mij, maar hij schaamt zich vooralsnog om naar buiten te treden.

Maar feit is dat ik mij aangetrokken voel tot gruwelijkheden. Je krijgt een glimp geworpen op je grootste angsten. En dat is onweerstaanbaar. Ik las dit weekend over de vrouw die haar man en kinderen van een berg zag vallen. Ik luisterde een tijdje geleden naar de radio en hoorde over drie fietsers die door een auto waren doodgereden. Die drie fietsers waren een opa, een oma en hun kleindochter van twee. Een dag later werden de lichamen van de twee jongetjes gevonden die door hun vader waren vermoord. Ik wilde het allemaal weten en ik wilde het niet weten.

Ik liet mijn zoontje naar deze commercial voor het tv-programma Blokken kijken. Hij wilde ‘m een keer of vier achter elkaar zien. Een jongetje speelt met blokken. Dan grist een hand alles weg en begint het jongetje hartverscheurend te huilen. Mijn zoontje vindt het fascinerend. En bijzonder zielig. Maar hij wil het blijven zien. Hij vraagt op een gegeven moment om een versie waarin het jongetje de Blokken weer terug krijgt. Ik probeer ‘m uit te leggen dat het jongetje de blokken weer terugkreeg toen de camera uit stond. Hij accepteert het niet en vraagt er nog een keer om. Ik druk op het pijltje naar links en speel zo het filmpje achterstevoren af. Het jongetje krijgt zijn blokken weer terug. Mijn zoontje kan met een gerust hart gaan slapen.

[Verscheen op Sargasso]