Beste Comte,
Je laatste brief heeft me goed bereikt, al was die wel gedecoreerd met wat spetters vogelstront. Ik wil je dan ook verzoeken geen postduiven meer te gebruiken bij het sturen van je brieven. Arm beest, tientallen – wellicht honderden – kilometers afgelegd, in angst voor jouw harde hand, zichzelf onderwijl onder schijtend. Soms ben je wreed Pompo, té wreed. Ik heb de lieve vogel wat houtwormen gevoerd om haar te kalmeren.
Dan nu over je brief. Volgens mij had je één van je bekende episodes toen je die schreef.
De nor, Pompeuzereus? De bak? In je hele leven heb je geen vlieg kwaad gedaan. Slechts Samantha, die arme duif van je, mishandel je regelmatig. Hoe zou jij – of all people! – ooit in de petoet kunnen geraken, opgerold gordeldier?
Je verzinsels over mijn dierbare vader hebben mij pijn gedaan, maar kwalijk kan ik het je niet nemen. Het is jouw fout niet, je hebt jezelf niet in de hand. Als de dag van gister herinner ik mij onze expeditie in de Ardennen. Diep in het woud doorgedrongen, namen wij monsters van planten en bloemen. Grote plannen hadden we met onze ‘Encyclopedia misbakselorum naturae’. Alles was zo mooi, geen vuiltje aan de lucht, totdat jij plots in jezelf begon te mompelen, daar bij ons vierde zo bekwaam opgezette kamp, zone 3B. Je ogen stonden glazig en je begon een soort oerklanken uit te stoten. “Het is een verkrachter!” schreeuwde je uit het niets en je maakte me bang: “Het is de Loys’ Ape! Eindelijk! Als de meisjes hem vasthouden, slaan de jongens hem!” Dat was de dag waarop ik voor het eerst kennis maakte met een kant van de Comte, het genie van de bergen, die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
En nu, jaren later, lang gewacht op een teken van je godgelijke bestaan, ontvang ik dit. Een ondergescheten vod waarin je onzin uitkraamt over mijn vader, een kokhalzende imaginaire cel-vriend en een blinde muur. Muren hebben geen ogen, Pompo.
Het is op zijn minst tragisch te noemen.
Desalniettemin ben ik blij. Je leeft!
Waar ben je écht, in feite?
Ik hoop dat je deze brief in een gezondere staat zult ontvangen en ook in een gezonde staat zult kunnen beantwoorden. Onze plannen waren groots en die laat ik niet zomaar los. Ook niet voor de schizofrene hersenkwab van mijn meest dierbare maat.
Schrijf me snel,
Gesproken waren zo de elfjes van het vermolmde hout,
Je groene kubus,
Uilander
<br/
<br/
<br/
[Uit Minotaurus: Stunde 12]
