Nog geen tien jaar geleden zouden mensen me recht in mijn gezicht uitgelachen hebben als ik ze verteld zou hebben dat mensen zonder enig intellect de media zouden beheersen. Nog geen 10 jaar geleden leefde Theo van Gogh nog. En je kunt veel over die arrogante vetzak zeggen, maar niet dat hij dom was.
Hoe anders is het met zijn navolgelingen?!? Kruipend en kroelend in het as van een columnist/ filmmaker die is neergelegd omdat hij tegen alle stromen in zwom. Een man die na zijn dood als een soort Messias wordt beschouwd, maar in zijn leven toch verdomd weinig bijval kreeg. En oh god, wat is het toch makkelijk om achteraf als een jankende wolf hel en verdoemenis uit te spugen op het internet alsof je godverdomme de reïncarnatie van van Gogh bent.
Ik heb geen flauw idee wie de beste vriend van van Gogh is, maar ik heb het vage, doch ongefundeerde vermoeden, dat de beste man een kleine 9 jaar na zijn dood meer vrienden heeft dan hij ooit bij leven heeft kunnen ontmoeten. Over de lijken niets dan goeds en daar gaan we allemaal over. Genoeg over het koude lijk van van Gogh.
Want we leven in het hier en nu. We hebben onze eigen levende lijken waar we op willen pikken of waar we juist de beste vrienden mee willen zijn. Vrije denkers als we zijn, pakken we de stormram en beuken we aan de deur van alles wat maar in ons populistische straatje valt. ANTI-SEMITISME!! LINKSE KERK!! MULTICULTI-KNUFFELAAR!! MOSLIMNEUKER!! Ram iemand ongenadig hard in een hoek, steek zijn ogen uit, en wanneer je denkt het niet alleen te kunnen redden roep je de hulptroepen in.
Lang leve het grote podium waar je als populist jezelf op geneukt hebt. Kniel, buig, slik, accepteer en vraag om meer. Zolang je dat maar lang genoeg blijft doen als middelmatig columnist zal je vanzelf je lezers wel bereiken. Schreeuw alsof je op de hoogste toren staat en kijk neer op het plebs dat het ook maar waagt om een vraagteken te zetten bij je oeverloze gewauwel.
Ik ben geen Elma Drayer. Gelukkig niet. Want de ochtenden dat ik in de spiegel kijk weet ik in ieder geval dat ik me niet kapot hoef te schamen. Ik hoef me niet de kloten uit mijn broek te schamen voor mijn valse insinuaties en ik hoef niet het schaamrood van mijn kaken af te schrapen voor alle onzin die ik de wereld in heb gestuurd.
Hoe anders is dat voor Elma Drayer zelf. De dik gestifte femme fatale van het zogenaamde vrije woord. De madame die voor haar €0,33 per woord wel wil opkomen voor al het onrecht in de wereld, en voor een €0.05 cent extra per woord ook nog wel de oplossing voor wereldvrede wilt aanleveren.
Als dit soort lijken onze garantie voor het vrije woord moeten zijn dan heb ik liever dat we allemaal monddood worden gemaakt.
[Meer van Sammie Saul op Sammiesaul.nl]
Ik heb gehoord dat de familie van Drayer fout was in de tweede wereldoorlog.