Bellicher: Cel is (tot nu toe) een retestrakke misdaadserie. En dat is meer dan genoeg. Dus waarom denkt men dat wij als kijker zitten te wachten om zelf lekker interactief gaan mee te lopen doen?
‘De AIVD is bij me binnengevallen. Ik heb nog net al m’n belangrijke spullen mee kunnen nemen. Zoek contact met Lennard. Hij kan je helpen met het kraken van de code.’ Of woorden van dergelijke strekking krijg je na afloop van elke aflevering van Bellicher: Cel te horen. En waarom? In de hoop dat je meteen naar het www afreist om daar de experience voort te zetten.
Omdat ik wel eens wilde zien hoe zo’n game nu werkte, ben ik er na de eerste aflevering naartoe gesurft op het www en heb vervolgens, puur uit nieuwsgierigheid, geprobeerd om mezelf aan te melden als speler. Na een minuut of vijf instructies bekijken en beluisteren had ik er geen zin meer an. Ik ben gekke Henkie niet.
En dat terwijl het zo’n goede serie is. Een kleine 344 keer beter dan z’n voorganger: De macht van meneer Miller. Die serie begon erg goed, maar ontspoorde al snel toen de hoofdpersoon, Michael Bellicher, op een ochtend aan de keukentafel van zijn ouders een lekker wijf in de gedaante van Anna Drijver zag zitten die zich voorstelde als zijn broer.I kid you not. Ik bedoel: als je de hoofdpersoon een transseksueel als broer/zus geeft, geef het dan een beetje een geloofwaardig uiterlijk. Zet voor mijn part Johnny de Mol een pruik op. Doet die jongen ook eens wat nuttigs.
Anyways, daar klonk dus het oorverdovende geluid van een wc die werd doorgetrokken. Vaarwel geloofwaardigheid. En die geloofwaardigheid hebben ze niet meer terug weten te vinden in het eerste seizoen van Bellicher. Sterker nog, het werd erger en erger. Toen Bellicher helemaal aan het eind het Europese Parlement in Straatsburg ging gijzelen, zat deze jongen gierend van het lachen op de bank. Maar het was meer lachen om niet te hoeven huilen, want hier had ik dus vier zondagavonden lang een uur aan verspild.
Gelukkig heb ik het nog een keer geprobeerd. Want hoeveel beter is Bellicher: Cel? 344 keer beter. Dat zei ik al. Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat het een grove schatting is. Maar er wordt beter gespeeld, de karakters zijn geloofwaardiger, de plot is nog steeds niet ontspoord (ik houd mijn hart vast voor de laatste aflevering, ontknopingen behoren niet zelden tot de dieptepunten van een serie), niets is wat het lijkt en het is werkelijk bloedstollend spannend.
Er gebeuren overigens nog steeds rare dingen. Zo is er een achtervolgingsscène, waarin onze twee helden in een auto worden achterna gezeten door een bende Westland-outlaws. Op een kruispunt in the middle of nowhere aangekomen, zegt zijn partner in crime: ‘We splitsen.’ Maar in plaats van te zeggen ‘Ben je helemaal besodemieterd, rij door, zak hooi,’ zegt Michael Bellicher: ‘Oké,’ waarna hij de deur open gooit en een kas in rent, niet lang daarna achterna gezeten door de grootste galbak van het achtervolgingsstel. Het levert een prima scène op, maar de manier waarop dat werd geforceerd, sloeg nergens op.
En zo zijn er nog wel wat dingen. Maar het mag de pret niet drukken.
[Dit stukkie verscheen op Sargasso]
Dat was toch die maffe serie met die laptops die 2 netwerkkaarten (oid) hadden? In een soort universum waarin niemand ook maar de moeite had genomen om dat te onderzoeken of te melden
(tech reviewers, breedband aanbieders, hardware suppliers, computerreparatiewinkels, ICT-afdelingen, hobbyisten, willekeurige mensen met schroevendraaiers)? Dat was echt een heel slecht plot hoor.