Het Stedelijk Museum te Amsterdam

Minstens één keer per maand fiets ik langs het Stedelijk Museum te Amsterdam. En pas deze week viel de nieuwe vleugel mij op. Terwijl dat ding toch moeilijk te missen is. De kunstcriticus van The New York Times vindt het bagger. Een van de lelijkste gebouwen ooit. Kijken naar moderne meesterwerken in een gebouw dat er uit ziet als een badkuip, is als luisteren naar iemand die Bach speelt in een clownskostuum.

Ik kende de mening van de kunstcriticus. Desondanks vond ik het wel wat hebben, die badkuip. Toen ik er langs fietste, besloot ik om het even van alle kanten te bekijken. Het lijkt alsof het gebouw geen naden heeft en uit één strak wit stuk gegoten kunststof bestaat. Ik stelde me voor hoe de mensen dit over vierhonderd jaar zullen beoordelen. Ik denk positief. Als een soort teken des tijds. Het getuigt toch van lef. Zo’n gigantisch wit, organisch gevaarte met bovenin wat kleine, blauwe raampjes. Het leek elk moment op te kunnen stijgen. Zodra Han Solo ‘m aan de praat zou hebben gekregen.

In het restaurant op de begane grond zag ik twee tweelingzusjes van een jaar of zeventig zitten. Een kruising tussen Liesbeth List en de zusjes L.A. Raeven. Leuk was anders.

[Dit stukkie verscheen op Sargasso]

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

2 Reacties

  1. Goed stuk.
    Het is altijd te gemakkelijk achteraf kritiek te leveren op een gebouw. Er zijn voorafgaand aan de realisatie van zo’n project ideeën geboren, getoetst en uiteindelijk is er een uitgevoerd.
    Zoals het Stedelijk er nu staat, moet men er even aan wennen. Uit eigen ervaring moet ik zeggen dat ik het steeds mooier vind worden, vooral gezien vanaf de open ruimte van het Museumplein.
    Wannner een journalist van de NYT een opmerking maakt dat moderne meesterwerken niet in zo’n badkuip bezichtigt horen te worden kan ik dit ook omdraaien.
    Iemand die ooit het Guggenheim museum in NY bezocht heeft zou ook kunnen stellen:
    Hoe kunnen zulke gedrochten aan moderne kunstwerken in zo’n mooi gebouw tentoongesteld worden. Het is en blijft een kwestie van smaak en interpretatie van de kijker.
    Er wordt voor het gemak vergeten dat het Stedelijk nu zelf ook een modern kunstwerk is. Zowel qua vorm als qua uitvoering. Het duurt misschien even, maar veel mensen zullen het gaan waarderen.
    Dat is gewoon een lesje geschiedenis. Ik hoop dat het lang meegaat, al zal het misschien met deze kunststof geen 400 jaar zijn.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *