Stelt u zich de wereld weleens voor zoals die moet zijn voor een aap?
Een naakt lichaam met zwart haar, stugge vingers, blote voeten met dik eelt en oren als platgeslagen peren. De aap denkt, maar de aap denkt ook weer niet. Hij leeft erop los en kijkt aan het eind van de dag, net als u ooit deed, naar het ondergaan van de zon. De apen-ogen en de mensen-ogen smelten op dat ene kosmische moment samen, wanneer de brandende bol van de morgen langs de harde einder schrijdt. De aap, zijn nest van takken netjes opgemaakt, gaat slapen. Hij legt zijn arm onder zijn hoofd, kruist zijn benen en sluit zijn ogen, na een laatste diepe zucht, die de lippen doet vibreren als de tuut van een leeglopende ballon.
En de mens? Wat doet hij? Is zijn bedje opgemaakt? Legt hij zijn naakte arm onder zijn keurig gekapte hoofd? Of waakt hij woelend de nacht door, met als enige troost de nieuwe morgen, wanneer hij, bij wijze van wake, kijkt naar het opstartscherm van zijn computer, de morgenster van de moderniteit.
[Meer van Comte de Pompeaux op Minotaurus: Stunde 12]
Niet helemaal on-topic:
dat plaatje heb ik ook ene keer gebruikt in een geheel andere context, hiero:
http://hollander-in-duitsland.blogspot.de/2008/09/strange-encounters.html
Ik stelde mij vroeger graag voor om een aap te zijn, maar dan wanneer hij wakker is, niet wanneer hij gaat slapen.