Oranje is een fles Toscaanse prosecco krijgen wanneer je een hypotheek hebt afgesloten. Zou iedereen dat krijgen, vroeg ik me af. Of kon meneer de hypotheekadviseur aan ons zien dat wij er wel eentje lusten? Zou ie wellicht in de voorgesprekken hebben achterhaald wat voor levensstijl wij erop nahouden? Voor moslims is er neem ik aan een heel ander cadeautje. (Of misschien ook niet, want er bestaan natuurlijk helemaal geen moslims die hypotheken nemen. Mag niet van hun god. En al helemaal niet van hun profeet.) Nu kun je vaak wel inschatten of iemand islamitisch is. Inschatten of iemand gewoon zoveel zweet omdat de spanning van al die grote bedrage hem teveel wordt, of net een maandje nuchter is na jaren van alcoholisme, dat is een stuk moeilijker.
Toen las ik het kaartje dat rond de hals hing. “Omdat u ons niet mag vergeten”, stond erop. Vond ik wat dramatisch overkomen. Alsof onze bank het heel erg vindt dat wij elkaar niet meer zullen zien nu wij eenmaal die hypotheek hadden afgesloten. Uit het oog, uit het hart. Bang als ze zijn dat wij over zeven jaar, als onze rentevaste periode afloopt, niet meer weten wie ons die fijne hypotheek had aangesmeerd. Of ze willen ons er gewoon aan helpen herinneren dat we elke maand onze financiële verplichtingen dienen na te komen. Het stikt van de wanbetalers, moet u weten.
[Dit stukkie verscheen op Sargasso]