Jelle Brandt Corstius en Theo Maassen over Marokkanen


Jelle Brandt Corstius is in z’n gezicht gespuugd door een Marokkaan die achterop een spookrijdende scooter zat. Tenminste, hij vermoedt dat ie Marokkaans was. Hij heeft het hem niet kunnen vragen. Zoals Jelle Brandt Corstius het zelf ongeveer zei: “Het zou ook een Algerijn geweest kunnen zijn. Als ze er Nederlands uit hadden gezien, dan had ik het Nederlanders genoemd, terwijl het Finnen hadden kunnen zijn.”

Dat klonk wat hypocriet. De kans dat je in Nederland in je gezicht wordt gespuugd door een jongen die er als een Nederlander uitziet, maar een Fin blijkt te zijn, leek mij aanzienlijk kleiner dan in je gezicht gespuugd te worden door een jongen die er als een Marokkaan uitziet, maar een Algerijn blijkt te zijn.

Ik houd het er maar op dat JBC de situatie wilde schetsen. Ik ben zelf ook wel eens het slachtoffer geweest van een dergelijk, tamelijk vernederend straatritueeltje. Uw nederige dienaar van het geschreven woord werd, terwijl hij midden in de nacht in zwaar beschonken toestand van de Melkweg naar huis liep, door twee leden van een vijftal jongens van Algerijnse of Marokkaanse komaf, gevraagd om een sigaret. Die ik gaf. Terwijl ik even later een van hen van vuur voorzag, voelde ik wat warms tegen mijn been. Stond de ander tegen me aan te pissen. Een verontwaardigd ‘nou ja’ was alles wat ik kon uitbrengen. Zijn vriend begon vrolijk mee te doen. De rest stond met plaatsvervangende schaamte toe te kijken, maar greep niet in. Ik liet het maar begaan. Pas de volgende dag toen ik mijn natte broek op mijn stoel zag liggen, besefte ik ten volle wat mij was overkomen en was ik eerlijk gezegd blij dat ik dusdanig bezopen was dat het mij allemaal niet zo heel veel interesseerde.

Een week later was ik te gast bij Buitenhof om onze toenmalige burgervader (Patijn) ter verantwoording te roepen. Of nee, dat was ik helemaal niet. Het was Jelle Brandt Corstius. En het was ook niet toen, maar afgelopen zondag. Hij zat tegenover Eberhart van der Laan en bleek, ondanks zijn progressieve inborst, ineens een groot voorstander van lik-op-stuk-beleid, waarbij hij niet schuwde om zijn gesprekpartners te wijzen op de succesvolle methodes waarmee bijvoorbeeld de Russische politie raddraaiers aanpakte. Met knuppels en dergelijke.

De avond ervoor keek ik naar het staartje van de conference van Theo Maassen. En die zette daar ineens, in een bloedserieuze tirade, rücksichtlose buurtwinkelovervallers tegenover bejaarden die in een 24-uursluier liggen weg te kwijnen omdat er geen geld is om ze naar de wc te begeleiden. Maassen zei dat ie het beu was en dat we moesten kiezen. En dat hij koos voor de mensen die een substantiële bijdrage aan onze welvaart hadden geleverd en niet aan de klootzakken die het proberen af te breken. Er klonk zo’n schoorvoetend goed-dat-iemand-het-zegtapplaus. Waarna Maassen verontwaardigd de aap uit zijn mouw toverde: “52% van onze Marokkaanse jongeren is in aanraking gekomen met justitie.” Vervolgens kwam de grap: “Da’s toch een schande! Dat ze niet in staat zijn om die andere 48% te pakken te krijgen.” En daarna deed hij zijn best het allemaal nog wat verder te relativeren door alles wat hem niet zinde het land uit te gooien. Maar ik vond het weinig overtuigen. Een gevoel van onbehagen maakte zich van mij meester.

[Dit stukkie verscheen op Sargasso.]

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

7 Reacties

  1. Ik heb ademloos zitten kijken. Maassen had het volgens mij over de vragen: waar moet het in Nederland in de politieke discussie over gaan als het een democratie wil zijn, wie mag er dan praten, en wat is een zinnig argument. En inderdaad, hij stelde aan de orde dat er klootzakkerij is, en dat je dat aan de orde moet stellen. Maar de conclusie van zijn show was ook dat als je iedereen het land uit wil gooien die in jouw ogen niet deugt je uiteindelijk overblijft met je kleine groepje en je dan toch wel erg trieste “grote gelijk”. Met andere woorden: het heeft geen zin om te roepen dat iedereen het land uit moet, daarmee verlaag je de standaard over wat een goed argument is, sluit je mensen uit van de discussie en help je de democratie om zeep (of streefde je die niet na??). Nou ja, wie laat niet weleens zijn laars volzeiken.

  2. Die hele Maassen-discussie van de jongste week: gaap.
    Weer een handvat (die conference) voor een hele karrevracht opiniërende, Nederlandse ‘Gutmenschen’, om te laten zien hoe ‘goed’ ze wel niet zijn, door vóór dan wel tegen Maassen te zijn.
    Ik ben zelf niet ‘voor’ of ’tegen’ Maassen, vond het simpelweg een zeer matige conference, uit artistiek oogpunt.

  3. Het feit dat je zwaar bezopen was verandert een hoop. Dan wordt het een stuk begrijpelijker.

    Theo Maasen ken ik niet, als Hollander in Duitsland sinds 10 jaar.

  4. Ik was vandaan nog even op de golfclub en moest daar even naar de plee. Op het herentoilet rook het naar pis en ik moest tot mijn eigen verrassing direct aan Molovich denken..

    Ik denk normaal nooit aan Molovich dus zijn stukkie moet haast wel indruk gemaakt hebben.. Ik hoop daarom maar dat hij zich niet ook nog laat onderschijten, anders kan ik nooit meer ontspannen van het toilet gebruik maken..

  5. Dank voor de warme woorden. Ik heb eigenlijk een beetje spijt van het stukje. Niet zozeer vanwege mijn bekentenis ooit ondergepiest te zijn door twee Marokkanen, maar vooral omdat ik iets schrijf over Maassens show zonder ‘m helemaal te hebben gezien. Ik had het overigens wel geprobeerd. Maar de eerste tien minuten vond ik gewoon niet grappig genoeg. En toen ik terugkwam voor het laatste kwartier begon Maassen te balanceren op het koord waarop je normaal Fred Teeven op ziet balanceren. Wat ik nog steeds niet zeker weet, of hem gelukt is wat hij beoogde. Waarbij ik graag wens aan te tekenen dat ik niet heb kunnen achterhalen wat hij beoogde.

Laat een antwoord achter aan Molovich Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *