Niets mooiers als een stukje schrijven wat boort in de grond en ineens brommend een spuitende bron van meningen laat ontploffen. Max J. Molovich heeft een tijdje terug zoiets geschreven.
De diamanten boorkop verantwoordelijk is dit stukje:
“Uw nederige dienaar van het geschreven woord werd, terwijl hij midden in de nacht in zwaar beschonken toestand van de Melkweg naar huis liep, door twee leden van een vijftal jongens van Algerijnse of Marokkaanse komaf, gevraagd om een sigaret. Die ik gaf. Terwijl ik even later een van hen van vuur voorzag, voelde ik wat warms tegen mijn been. Stond de ander tegen me aan te pissen. Een verontwaardigd ‘nou ja’ was alles wat ik kon uitbrengen.”
“Everybody takes a beatin’ sometimes,” was het eerste wat ik dacht, Ray Liotta uit Goodfellas citerend. Het tweede wat ik dacht was: wat heeft die gast een gigantisch stel ballen dat hij dit zo de wereld in smijt. Want hoewel (zo goed als) iedereen die beating incasseert, zijn er maar weinig die het delen met de wereld. Wat ik jammer vind. De wereld zit veels te vol met verhalen van winnaars. “Zo had ik het gedaan,” broeven de borstkloppende macho’s, even de heer Molovich corrigerend met verhalen over de pestklappen die zij wel hadden uitgedeeld, en hoe ze vervolgens voor eeuwig met wapperend vaandel als overwinnaar hadden gezegevierd, hun naam ingebeiteld in het openbare register “Fuck-me-not”s. Wel. Gefeliciteerd, denk ik dan.
“Maar Kippfest,” vragen jullie dan, “Wou je dan beweren dat het niet zo is? Wou je dan beweren dat die lui een grote bek hebben op het internet, maar daarbuiten niet??”
Ha nee niet eens! Kunt u nagaan! Ik wil het wel hebben over mijn ideeen over het concept “Held”.
Vind ik het heldhaftig als iemand over zich heen laat pissen? Nope. Netzomin dat ik een krant kopen heldhaftig vind, in die zin dan. Is het dan laf? MYSTERIE! Wat is laf, wat is heldhaftig?
Ergens in die stroom aan reacties was een dude die zei dat hem zoiets niet zou overkomen, omdat hij grommend en borstkloppend door het leven ging. Zo fietste hij laatst met zijn dochtertje langs een groepje vuurwerkgooiende gasten, en nou, toen zette hij die “Als je het maar laat” blik op, en ze stopten met vuurwerk gooien “Omdat ze wisten dat ik tot het einde zou vechten.”
Vind ik dat een held dan? Nou nee, ik vind dat eerder iemand met een fucked up wereldbeeld. In wat voor angstvisioen leef je dan, vraag ik me af. In mijn ervaring is één toegeworpen blik met een opgetrokken wenkbrauw genoeg om gasten te laten weten dat ze geen vuurwerk moeten gooien. Omdat je hun geintje doorhebt, gast! Het zijn etters, geen psychopaten! En vaak dat niet eens.
Anyhoo. Helden. Ik las ook veel reacties van “Nou, ik geef hem groot gelijk, je hebt geen kans tegen vijf man.”
Tsja, logisch nadenkend zou je dat zeggen. Wat maakt dan de held? Waarom lukt het hem victorieus te zijn in zo’n situatie?
Mijn mening: helden zijn mensen die totaal niet nadenken. Zodra je welke situatie dan ook maar een beetje overdenkt zou elk weldenkend mens terug deinzen van wat dan ook. Man, de risico’s van een simpele krant kopen in ogenschouw nemend zou ik al in paniek raken. Klussen in huis? Om de dooie donder niet. Vreemden aanspreken? Ik ben de gek. Rot op. Een held in mijn ogen is iemand die ergens totaal niet bij stil staalt. Die gasten vol medailles uit de tweede wereldoorlog hoor je vaak zeggen “Ik heb geen flauw idee waarom ze mij een held noemen. De echte helden liggen daar, op de begraafplaats.”
Vroeger dacht ik nog, goh, wat bescheiden. Maar steeds meer denk ik dat ze ECHT geen idee hebben wat ze deden. Mijn vader, bruut stoere held. Had vroeger nogal een kort lontje en kon ook willekeurig wie dan ook aanvliegen zonder na te denken over gevolgen. Één keer liep hij bij het stoplicht scheldend en tierend af op de automobilist die hem gesneden had, zag die vent kalm uitstappen met een pistool in de hand. Haha andere tijden! De gast die bij me pa was kon die andere gast gelukkig overtuigen me pa niet neer te schieten, dat hij wat problemen had thuis enzo, je kent het wel. Shit happens.
Oftewel, wat denk ik dat de standaard rondlopende helden met mooie verhalen zijn? Gasten die onnadenkend dingen doen met mooie gevolgen, en de mazzel hebben er ongeschonden uit te komen. Het liefst ook gasten die daar bewust van zijn, en niet gaan snoeven met “Hee waarom laat jij je dan ook neerslaan? Onderpissen? Verkrachten? Verslaan door kanker? Kijk gewoon naar mij. Zo doet een winnaar dat. Ik wil niet lullig doen hoor- ik wil je gewoon helpen.”
Helden vind ik persoonlijk dan ook mensen met het lef te vertellen wat er mis kan gaan, zodat je bijvoorbeeld niet met een hollywood-achtig idee van lotsbestemming domme dingen in je hoofd gaat halen. Zoals dat het altijd een goed idee is vijf man aan te vallen. Want Steven Seagal. Misschien kun je er twee vloeren met het “Eerste klap is een daalder waard” principe, en misschien vliegen de andere drie dan op de vlucht. Dat zou een menselijke reactie zijn, en een mooie uitkomst. Voor herhaling vatbaar! Misschien zijn je reacties niet zo snel of heb je niet de bloeddorst goed door te slaan, en lig je op de grond een onderwerp te zijn van de volgende zinloze stille tocht tegen geweld. Bofkont! Misschien sla je iemands neusbotje naar binnen en zit je de komende 5 jaar in de rechtbank of gevangenis te kloten. Misschien win je, maar incasseer je één kloteklap tegen je hoofd waardoor je de rest van je leven migraine hebt. Misschien zien zij je de volgende keer eerder dan jij hen.
In Sicilie kunnen ze de doden als leden van de mafia identificeren doordat jarenlange stress zijn sporen nalaat in een lichaam. Doe met die anekdote wat u wilt. Live by the sword!
Anyhoo, als je een held wilt zijn, zet je verstand uit. U hoort mij dat niet laatdunkend zeggen, hoor. Respect voor heldhaftigheid. Pik het, of pik het niet, wees een held of incasseer een klap in je ego. We zullen allemaal wel momenten van het een of ander hebben. Toch? Dat mensen die dwars door risico’s heen beuken (zoals door los te gaan met vuisten of door pijnlijke ontboezemingen te doen) tot het eind der tijden een inspiratie voor ons allemaal kunnen zijn!
Helden en lafaards! Tegen je aan laten pissen vind ik niet heldhaftig, zoals ik eerder zei. Maar is het dan laf? Tsja, ik vind van niet. Wat ik laf vind zijn mensen die Molovich aanspreken op zijn gedrag.
Deels omdat ik ook vooroordelen heb, natuurlijk. Met marrokkannen heb ik maar weinig incidenten meegemaakt, met mensen die “Nou dit had ik gedaan” verhalen des te meer. En het zal wel toeval zijn, maar ik heb altijd meer verhalen van ze gehoord dan straffe acties gezien. Maar dan was de situatie “Anders”, natuurlijk. En hee, dat is menselijk! Het is altijd makkelijk om iets te plannen of voor je te zien, want hee, jij weet hoe de wereld in elkaar zit. Jij weet wat iemands motieven zijn, wat waar te winnen valt. Jij weet hoe iemand gaat reageren, woah, bijna gewoon de toekomst kan jij voorspellen! Jij en ik allebei dude! En dan gebeurd er iets onverwachts, ja daar kunnen wij niks aan doen. Maar godverdomme, als daar in plaats van dit was gebeurd, nou, dan hadden jullie het geweten. Echt wel. Next time, Gadget. Godverdomme.
Goed, dat is een vooroordeel. Ik zal wel niet genoeg van de wereld zijn om te weten hoe je altijd kan winnen in het leven. Maar dan nog. Stel dat! Stel dat je een machtige man bent boven alles en iedereen verheven. Dan nog vind ik dat de belangrijkste definitie van een held is: iemand die het voor de onschuldigen opneemt. En niet iemand die ondergepist is nog even verder gaat afzeiken. Dat, lieve mensen, vind ik nou laf.
‘Wat is een held? Iemand die straffeloos onvoorzichtig is geweest.’ W.F Hermans, De donkere kamer van Damocles.
Ik had die gozer zo ongelooflijk op zijn bek geslagen dat,.. oh nee.
Mooi onderwerp. Socrates is er al over gestruikeld (ik heb ooit eens Plato gelezen, in een aanval van iets), die kon ook al niet definieren wat nu precies dapper is. Is iemand die weet dat hij kan winnen dapper als hij het gevecht aangaat? Is iemand laf die het gevecht uit de weg gaat als hij weet dat hij verliest? Enzovoorts.
Voor Max is het alsof hij zijn broek laat zakken en plein public, maar voor ons is het zeer informatief en troostend.
Wat hat ik gedaan? Ik denk dat ik gezegd had dat ik geen vuur bij me heb. Daarmee ben ik laffer dan Max geloof ik.
Beter een levende lafaard dan een dode held.
Ha! Die quote van Hermans vind ik wel mooi gezegd. Maar ja, dat mag ook wel voor een derde van die grote drie. Ik vind dingen dapper als het resultaat de moeite waard is. Of mensen het dan doen omdat ze niet nadenken of omdat ze het als een heilige plicht zien, dat maakt me dan weinig uit. Ook de quote van Brad Pitt in Troy vind ik mooi, als een klein jochie tegen Achilles zegt dat hij niet zou durven vechten tegen weet ik veel wie. “That is why no one will remember your name,” burned Achilles hem dan. BOEM!
Dat boek vond ik dan weer minder. Het begint dan ook gelijk smack bam zo in het midden van dat trojaanse gedoe. “Waarom doet iemand dat nou,” dacht ik pissig, maar hee, bedacht ik me toen, dat zullen mensen over 2000 jaar wel denken met al die schijt over WOII. “Waarom begint The Longest Day nou gewoon niet bij het begin!” enzo. Nou ja.
De kerkhoven liggen vol met miljoenen mensen die wél gevochten hebben, maar waarvan ook niemand de namen meer weet.
Tsja, Molovich held of lafaard.. moet ik voor of tegen zijn? Als ik een Noord Afrikaan zijn, dan zou ik een bezopen Nederlander misschien ook wel als een stuk afval zien. Maar ik zou hem met mijn maten niet onder pissen, dat zou ik dan weer laf vinden..
trouwens, die gast die ze met een Willemsorde hebben blijgemaakt (was de held geweest in Afghanistan of zo?) die heeft zijn heldendaden misschien wel zwaar onder de coke verricht, je weet het niet hè? Is niet ongebruikelijk tijdens oorlogen trouwens.. je soldaten onder de pillen zetten waardoor ze heldendaden begaan.. Peer den Schuymer deelde zijn mannen voor de zeeslag al een oorlam uit.. ik bedoel maar..
Ha ja, of de assassijnen!
De held speel je meestal over de rug van iemand anders. Je ouders, broers en zussen als je jong bent, je partner en je kinderen als je ze later hebt. Misschien zijn die helden nodig voor het vaderland, maar in eigen kring veroorzaken ze veel leed. Altruïstisch of egoïstisch?
Een held is iemand die zich opoffert, zonder dat degenen die hij/zij helpt het weten.
Verstand op nul, dat zijn politici…
Dank, Kippfest. Wilt u geloven dat ik mij niet kan herinneren dat ik nadacht toen ik deed wat ik deed, namelijk niets.
Wat trouwens wel grappig is, jaren geleden had ik al verteld wat ik hier vertelde. Er werd verbaasd gereageerd. En dan met name over dat ik er zo laconiek over deed. Maar ja, de waarheid was nu eenmaal, op het moment zelf deed het me niet zoveel. Ik kan er weinig anders van maken. Dat mij nu de maat werd gemeten kwam als een totale verrassing. Had er niet bij stilgestaan dat er mensen waren die het mij kwalijk zouden nemen dat ik geen Steven Seagal heet. Heeft volgens mij met een stukkie framing te maken. O, Sargasso > linkse zaadstrengel > laat zich vrijwillig onderzeiken door Marokkanen omdat hij een islamknuffelaar is.
Op Twitter kreeg ik zelfs Robert Engel over me heen (digitale equivalent van ondergezeken worden). Dat ik het leven niet begreep. Nu begrijp ik zoveel van het leven dat je moet blijven ademen wil je het kunnen doen. En mijns inziens heb ik destijds niet zo heel veel meer gedaan dan er voor te zorgen dat ik dat bleef doen.
Ik denk dat die mensen ook gewoon ongelijk hebben. Hun techniek van actie-reactie zal juist de zaken in het algemeen verergeren. Het gaat hen zgn om ‘respect’ te krijgen van de jonge agressors. In mijn optiek gaat het om de agressors tot inkeer te laten komen, door ze een goed voorbeeld te geven van hoe het ook kan. En dat zo vaak te doen dat ze wel inzien dat het zo beter gaat, dat de maatschappij gebaat is bij zachtaardigheid en vergevingsgezindheid dan bij macho-gedrag. De meisjes zullen zich als eerste aansluiten en later ook de jongens. Dan maar geen respect. Achterhaald concept sowieso…