Inhoud: Fantastische film over een non die niet echt een non blijkt te zijn…
Cum-jerker gehalte: Hahaha jezus, waarom zou je willen rukken op dit? Dat is wel erg raar. Beetje normaal blijven doen, he!
Geweld gehalte: Subtiel aanwezig, en daardoor des te effectiever. De kracht van suggestie, enzo.
“Kippfest,” vragen mensen mij vaak weleens, “Jij hebt blijkbaar een grote passie voor films, anders had jij ze niet zo vakkundig verbeterd op een manier die laat zien dat je een grote waardering voor (en kennis van) het medium hebt.”
Ja, zeg ik dan, maar sorry wat is nou precies de vraag?
“Oh ja,” zeggen die mensen dan vaak, “Wordt je er daardoor niet tegelijkertijd mismoedig van, dat er zoveel te wensen overblijft in bestaande films?”
Haha lach ik dan, nee hoor, ik doe het met liefde en plezier! Ik begrijp ook wel dat niemand perfect is, en hee, waar ik kan helpen doe ik dat graag!
En buiten dat, kijk, commentaar leveren kan iedereen. Opbouwend, hee, al een stuk minder, maar dan nog. Maar complimenten geven? Hee! Moeilijk! Vooral in Nederland waar iemand boven het maaiveld schouderkloppen gelijk staat aan iemand met dwingende hand op het schavot duwen. Daar wordt niemand beter van.
Maar hee, is dat eigenlijk niet stom? Worden we allemaal niet wat warmer van een “Zo dan, goed gedaan”?
Daarom heb ik besloten om vandaag maar eens een film in het zonnetje te zetten die alles goed doet. Een unieke ervaring levert in zijn genre, het soort film waardoor ik roep: “Ja, dit is waarom ik van films houd. Dankjewel Hollywood. Uit de grond van mijn hart. Dank. Jullie. Wel.”
Sister Act II dus. Wat een film. Wat een film! Ten eerste: Woopi Goldberg. Wat de hel. Ze heeft natuurlijk volle tonnen met ervaring in dit soort rollen, maar zo natuurlijk, zo volledig perfect heb ik haar nooit zien acteren. Ik moet u eerlijk bekennen: ik heb geen latere film meer van haar bekeken. Ik durfde niet. Aan de ene kant uit angst dat ze dit nooit zou kunnen overtreffen, aan de andere kant omdat jezus, nog beter dan dit zou ik gewoon niet aankunnen. Mijn hart zou subiet stoppen. Mijn complimenten ook aan de make-up afdeling, die haar er perfect uit hebben laten zien.
Toch waag ik te zeggen met acteerspel als het hare, dat zij dat niet eens nodig gehad had. In veel scenes was één blik, één woord, ja, soms zelfs slechts één ontbloting van één tand genoeg om het gewenste effect te bereiken. Die vrouw is een natuurtalent.
Dan hebben we ook nog eens Lauren Hill, van destijds de Fugees! Perfecte keuze. Die stem. Episch. Kippenvel! Bloedstollend! Er was geen scene met haar waarvan ik dacht: “Dat had ik anders gedaan.”
Punt. Niet een “maar” erachteraan, gewoon punt. Punt.
Ok, misschien ben ik bevooroordeeld, omdat ik natuurlijk een onwijs fan van het genre ben. Dat hoef ik een lezer van mijn werk niet te vertellen natuurlijk, want mijn waardering voor dit genre schittert overal in door!
Mijn favoriete scene was waarin Lauren Hill zegt dat ze niet meer kan zingen, en dat Woopi haar dan overtuigt toch te gaan zingen, en dat ze dan ook echt zingt. Ik zat muurvast in mijn stoel. Durfde niet eens te knipperen meer.
De rest van de cast acteert net zo natuurgetrouw. Ik bedoel: he, we hebben allemaal dit soort films geziens, ze zijn helemaal de hype enzo- maar niet zoals dit. Voor mij is dit de moeder van het genre. Al die andere films lijken wel persiflages, zo banaal onsubtiel als die zijn. Dan denk ik weleens, tsja Hollywood, je kan overal wel CGI en dikke lagen make-up overheen plempen, als de kern verrot is heb je niets. Deze film? Niks van dat. Maar kern. Kern tot op het bot, baby. Dit is grootse film-maak-kunst.
Is er dan helemaal niets wat ik zou willen veranderen? Ik heb er over gedacht! Vooral na de eerste keer kijken. Ik merk dat vaak, dat ik erg veel commentaar heb op een film als ik hem voor het eerst zie; dat heeft dan toch te maken met verwachtingen. Ofwel opgebouwd via trailers, of via het filmverloop zelf. Maar, daarom kijk ik een film het liefst minstens drie keer voor ik er een oordeel over wil vormen (als ik de film de moeite waard vind, dan. Als ik ergens een bloederige grafkankerhekel aan heb zijn het mensen die een discussie doodmaken met “Dat mag je niet kut vindeeeeeen want je hebt het niet helemaal gezieeeeeeeen dus heb je geen eindoordeeeeeeeel.” Man. Kut. De fuck. Op. Als ik een drol zie hoef ik er niet eerst vijf minuten lang mijn vinger in te roeren om zeker te weten dat het hier wel echt om een drol gaat en zo ja een beetje smekken op die vinger om te zien in welke mate en dat, ja, het misschien toch een drol is maar door dat stuk stront te vingeren heb ik wel wat intressants geleerd waardevolle ervaring AARGH KUT OP, KUT OP. Ik verspil niet mijn tijd aan bagger. Ik geef bagger geen tweede en derde en oneindige kans. Een paar keer geprobeerd, geef ik toe. Met mensen. Dan dacht ik “Hee, sociaal zijn is goed, en hee als ik die mensen echt zo stuitend kut vind dan is het in elk geval een goede karakterstudie voor in mijn verhalen haha”
Haha nee. Het enige waar dat goed voor was, was een soortachtige transformatie in de Hulk veroorzaken. Alleen kreeg ik geen groot groen lichaam ik bleef vast steken in mijn miezerige bleke peesconstructie dus kan je nagaan hoe groot mijn woede DAARDOOR wel niet werd. En bloeddruk. Als ik er alleen al aan denk hoor ik de vaten in mijn hoofd knappen.
Mijn broeder van een andere moeder Marhime heeft het wel geprobeerd: kutfilms uitkijken, kutboeken uitlezen (met als gevolg een 2 maanden lang woedende Marhime en een boekverbranding) maar uiteindelijk is hij ook gebroken. Door 50 shades of grey, mocht u de naam van de ongenadige beul willen weten.)
Maar goed. Een film dus meerdere keren bekijken. Soms wel de moeite waard! Zo dacht ik bij de eerste keer misschien nog, goh, misschien zou het cooler zijn als Woopi Goldberg heur haar voor het gezicht zou kammen. Misschien, heel misschien, had Jack Nicholson de rol van Lauren Hill moeten hebben, gezien zijn nou ja, perfectheid voor de rol. Maar ja dat is ook weer zo voorspelbaar dan gelijk he? Misschien had ik het einde een ietsjepietsje nadrukkelijker duidelijk gemaakt met een paar minieme veranderingen. Hel, als je die film niet heel recent gezien zou hebben zou je het verschil niet eens opmerken:
SCENE
Woopi Goldberg begint te schreeuwen, terwijl haar hoofd 1920 graden aan het draaien is en haar ogen vuurrood oplichten. Achter haar staan al die andere ondode mensen in gewaden ongoddelijk hard te krijsen, begeleid door dat hypnotiserende, tsja, wat is het eigenlijk, voodoo-achtige orgelmuziek.
“ERAM QUOD ES!” gilt Woopi, “ERIS QUOD SUM!!!”
Lauren Hill snijd haar buik open, grijpt haar ingewanden en presenteert ze aan Woopi Goldberg, met die gruwelijke stem gillend “VALUI AD SATANAM INVOCANDUMMMM!!!!”
“KKKRRIIIEEEAAAAAAAAAAHHHHHHHHH” antwoord Woopi met haar kaken wijd open gesperd, en met die bewegingen waarvan je niet weet of het nou een aanval van epileptie is of de meest duivelse der jungle-demonische bezitnames. Zo godsverschrikkelijk eng. Het orgel en de andere instrumenten bereiken het crescendo in hun bezeten speelwijze, terwijl al die ondood zijn gruwelijk, gruwelijk, vreselijk beginnen te kermen.
/SCENE
Kleine dingetjes dus. Maar bij de tweede keer kijken al dacht ik, heck, weet je wat, laat ook maar zitten ook. Die film is perfect. Een compleet vernieuwde unieke kijk op het genre, gruwelijk in zijn meesterlijk subtiele aanpak. Daar moet je gewoon niet aan willen zitten. Goed gedaan Woopi!!! Vijf hele dikke duimen omhoog! Ga hem zien!
