Inhoud: Het is de kutste film ooit, die zich afspeelt in de kutste film ooit, die zich afspeelt in de kutste film ooit. “Zo diep zijn we nog nooit gegaan.” Uhuh.
Cum-jerker gehalte: Haha zo veel kut, dat moet wel hoog zijn HAHAHA nee.
Geweld gehalte: Geweld is ballet voor mannen. Goed geweld gaat om ingewikkelde choreografie, esthetische schoonheid. Deze film is het equivalent van een paar bouwvakkers die in strakke pakjes wat op en neer hoppen.
Jim Nolan is echt een geniale regisseur. Hij is als de kleermaker die de naakte keizer streng aankijkt met zijn handen gevouwen onder zijn neus, en hem dan dwingt emmers vol met kip te eten, vastgebonden aan een stoel. En na 2 maanden rijd hij die stoel dan naar buiten (omdat de keizer vergroeid is met dat ding :-(( ) en roept hij “Aanschouw de nieuwe kleren van den keizer” en dan kijken mensen ernaar in stilte en denken “…Ja, hij lijkt naakt maar door die vette pens weet ik het niet zeker misschien draagt hij een klein onderbroekje eronder ofzo.”
Je voelt je genept en ranzig, maar hij komt er wel mee weg. Zo’n goeie regisseur.
Hij flikte dat met elke film die ik van hem heb gezien. Zo stel ik me voor dat hij, weer streng kijkend met zijn handen gevouwen onder zijn neus, het eindresultaat van memento aan het kijken was en zoiets dacht als “Hmm wat een ongelooflijk slechte belachelijke saaie kutterige boutfilm heb ik nu toch in elkaar gedraaid.” en toen, grijns, vingertje omhoog: “Jaaaaaa! Ik draai hem gewoon achterstevoren!!” en BOEM!! Knip met zijn vingers en het is ineens een “Briljante film”.
Batman? Hee, getroubleerde joker erin en suspension van disbelief kan met raketkracht naar de maan geschoten waardoor de hele maan ontploft in een schitterende vuurdouche van shock en awe en brandende steenhompen die dan bovenop je hoofd crashen maar hee, fuck it, Joker.
Hele stad staat op scherp, maar de joker kan wel even 400.000 vaten vol explosieven op twee boten laden. Hee, rare dingen gebeuren, ik begrijp het allemaal wel, maar niet waarom Batman daarna niet even commissaris Gordon corrigeert.
SCENE
“Hhhrrrhrrhhrrooomm rumbuhmbhhrrrrooomm…” gromt Batman, de feest vierende commissaris Gordon naar hem toe wenkend. Gordon schenkt nog even lachend zijn glaasje champagne in, en komt dan mee met Batman zijn kantoor in.
“Hee goed gedaan Batman, poeh, daar had die Joker ons wel even tuk he, met al die bommen?”
Hij neemt lachend een slok, en ziet hoe Batman langzaam zijn hand langs zijn gezicht haalt. Oei. Gordon laat zijn glas zakken.
“Ik bedoel, echt bedankt. Het was een zware klus, Batman. Wij hadden het niet gekund. Goddank dat Gotham jou heeft.”
Batman zweeg. Gordon slikte.
“Lijkt de Joker op een clown?” vraagt Batman uiteindelijk.
“…Wat?”
Batman tilt het bureau van Gordon op, en smijt het met donderend geraas in de hoek. Gordon zinkt in elkaar.
“LIJKT? DE JOKER? OP EEN CLOWN??”
“Het… hij…ja maar… hij is? toch een clown?” piept Gordon.
“DAT IS HIJ, GORDON! DAT IS HIJ! EEN CLOWN!!! MET FELGEKLEURDE MAKE-UP! EN EEN FELGEKLEURD CLOWNSPAK! MAAR JIJ, EN AL JE POLITIEAGENTEN KUNNEN HEM NIET VINDEN TERWIJL HIJ BEZIG IS TWEE GIGANTISCHE SCHEPEN PROP! BARSTENS! VOL MET EXPLOSIEVEN TE STOPPEN TERWIJL DE HELE FUCKING STAD HEM ZOEKT!! EEN!!! CCLOOOWWWNN!!!”
“Ja,” piepte Gordon beamend, “Ja, maar de joker, hij is geniaal, daarom hebben wij jou nodig Batman…”
“EEN CLOWN!!!” gilde Batman weer. Hij ademde diep in, zijn borstkas vergrotend. Hij zuchtte hard uit.
“Batman is niet boos, Gordon,” gromde hij, zijn bat-utility belt afdoend en om zijn hand rollend, “Alleen ernstig teleurgesteld.”
Hij wist niet of die incompetente kutmongool helemaal lens slaan zou helpen, maar het was godverdomd de moeite waard het te proberen. Buiten de kantoordeur begonnen feestvierende agenten ongemakkelijk met hun voeten te schuifelen en hun drankje te bevingeren, alles om maar te doen alsof ze het gedempte gegil van hun commissaris niet hoorden.
“MOET…*slap* BATMAN… *SLAP* ALLES!! *slap* DOEN!! *SLAP* HIER!!!”
/SCENE
Batman dus. Nolan’s coup de grace, echter, was toch zeker wel Inception. Om er maar weer eens een metafoor tegen aan te knallen (wat dus eigenlijk een boodschap in een verhaal is, inception!!), naar die film gaan was alsof ik met een kwaaltje naar de dokter ging. Zou het een goede dokter zijn, vraag ik me hopend af, open de deur, en zie dan een patient, of in elk geval, het grootste gedeelte ervan hangend door de hele kamer. Als een soort megastructuur. Een stuk hersenpan in het midden, met gal vastgekleefd aan een in dunne reepjes gestripte darm die kris kras overdwars gespannen is als een spinnenweb van een spin die knetterhigh in alle drie de dimensies is gaan bouwen (metafoor in een metafoor!! Dubbele inception!), verbonden met alle bungelende organen en ogen en ledematen en stukjes, een dreamcatcher uit zijn tanden gebouwd, enzovoorts. En dat die patient dan nog leeft. Dat je gewoon maar niet kan weten of dit nou juist een hele goede, of een hele, héle fucking slechte dokter is.
Dus: hoe moet je dit verbeteren? Het verhaal aanpakken? De scenes? De actie? Het één zal altijd een verslechtering van het ander zijn. Wil ik het verhaal verbeteren? Alsjeblieft niet. Er is geen verhaal. Moet ik er dan een verhaal instoppen? Man, de enige reden dat die verwarrende shit nog enigzins te trekken is, is DAT er geen verhaal in zit. Een daadwerkelijk verhaal erin stoppen gaat NIET helpen.
Moet ik dan de chaos verbeteren? Daar heb ik wel serieus aan zitten denken. Die achterlijke droomregels, bijvoorbeeld. Dan maak je een film met als premise “Lekker gek doen” en dan maak je het minder gek dan de gemiddelde werkelijkheid van dromen na het eten van een moorkop na 8 uur ’s avonds, bijvoorbeeld.
Dan kan je zo moeilijk kijken dat je wenkbrauwen een bierblikje kunnen samenpersen, Leonardo Dicrapio, mij ga je dus echt niet overtuigen dat ik een droom in een droom in een droom nodig heb om iemand van iets stoms te overtuigen. Godverdomme, als ik naakt op een driewieler door een ontploffend kasteel fiets terwijl het dwergen regent wordt ik niet wakker omdat het zo raar is, Dicrapio. Nee, ik wordt wakker als ik mezelf de tyfus schrik in een droom. Maar leg vooral heel ernstig uit hoe 10 man schietend op mij met machinegeweren dat dus juist niet laat gebeuren.
Maar ja, dan kijk je dus weer naar die patient van de gestoorde dokter he. Hoe krijg je dat nou ooit weer in orde? Ik weet ook niet wat de basisgedachte is van die film. Dacht Jim Nolan: “Woah, mensen die Heat nadoen in een ronddraaiend gebouw zou cool zijn, laat ik daar wat bullshit omheen verzinnen.”
Of dacht hij: “Ik heb een filosofisch idee wat ik heel belangrijk en slim vind, maar ik ben te dom om te poepen dus slaat het eigenlijk nergens op en kan ik er alleen wat bullshit omheen verzinnen.”
Moeilijk. Vooral omdat ik dus geen hater ben, he! Ik meen het, ik vind het echt een geniale regisseur. Want, draai of keer het heen en weer, hij komt er mee weg. Die schietscene in een ronddraaiend gebouw IS ook mega cool. Het idee van inbreken in dromen IS ook vet gaaf. Het lijkt bij hem alleen alsof God inspiratie in zijn oor blies en halverwege ineens afgeleid werd, door, weet ik veel, afrikanen dood te laten gaan van de honger ofzo. De afwerking ontbreekt.
Hell, ik moet eerlijk zijn, deze paragraaf die u nu begint te lezen na één klein momentsprongetje van uw oog, die duurde dus maanden om te schrijven. Dit bestand is aangemaakt op 15.08.2012. Ik wist het gewoon niet meer. Wat een kankerzooi. Wat een onhebbelijke, totale kankerzooi heb jij van die film gemaakt Nolan. Godverredomme.
Ik weet nog dat ik dit document achterliet met een pen manisch tikkend op de tafel en twee vingers (pink en duim, past het fijnst) in me neus wroetend aan al te irritante neusharen.
“Hoe?” dacht ik, “Hoe?? Man als ik dit toch zou kunnen verbeteren, dat zou echt een droom zij…”
POEF. Leoroanardido Caprio verschijnt op een magische manier in beeld. “Kom met mij mee als je wilt dat deze recensie blijft bestaan,” zegt hij ernstig. WOESH. Hij pakt mijn hand, houd met zijn andere hand de werkelijkheid vast die tot elkaar samenkomt als een kabel en die kabel trekt ons dan omhoog.
“WOAH WAT IS ER AAN DE HAND,” vraag ik, he, niet geheel onterecht.
“Het kan elk moment kapot gaan. We moeten snel zijn. Heb jij Cerebraal Geregistreerde Inception droomdollars?”
Nog voordat ik kan antwoorden vouwt hij de werkelijkheid weer uit elkaar, en klapt het een paar keer dubbel voor de show. “Zoals je ziet kunnen we de werkelijkheid verneuken maar dat kost wel droomdollars en na dit geintje heb ik geen droomdollars meer over dus moeten we het gewoon bij een beetje schieten houden ok? Open die deur.”
“WELKE DEUR OMG DIT IS ZO SPANNEND,” roep ik. Leodido Crapio wijst naar het woord hieronder:
SCENE
“Goed gedaan,” zei hij.
“Wat?”
“We zitten nu in de scene, maar we moeten snel zijn. Hoewel ik de beste ben ben ik geestelijk heel instabiel, en mijn geest zal ons hier proberen te verwoesten. Luister goed terwijl ik ernstig kijk.”
Hij kijkt verdomd ernstig, en noemt een zooi woorden die verdomd belangrijk klinken. Het komt neer dat we op jacht zijn naar iets, maar dat wordt beschermd, dus moeten we een hoop ingewikkelde dingen doen om te voorkomen dat we moeten schieten. Dat je jezelf afvraagt, “Woah, hoe moet dat ooit gaan werken?” Maar, he, je weet maar nooit, misschien gaat het mis en hoeven we alleen maar te schieten. Win-win scenario in mijn boek.
“OH NEE ZE HEBBEN ONS DOOR!”
Shit, dat wordt dus toch gewoon schieten. “SNEL DRAAI RONDJES OM JE AS ALS EEN BALLERINA EN GA DAN DOOR HET WOORD HIERBENEDEN!!!” roept Dicapaio.
SCENE
“OMG WE ZITTEN NU IN EEN SCENE IN EEN SCENE, EN DIE SCENE DRAAIDE ROND ALS EEN BALLERINA DUS NU DRAAIT ONZE WERKELIJKHEID ROND,” gilt Leodidoeidoei Dicopaopria terwijl er slow motion geschoten en gevochten wordt. “DIT KAN NOOIT GOED BLIJVEN GAAN TENZIJ WE DIEPER GAAN MAAR DAT IS BIJNA ONMOGELIJK TE DOEN TENZIJ JE DOOR HET WOORD HIERBENEDEN STAPT.”
SCENE
“OMG HET IS GELUKT,” SCHREEUWT LEIDOWKKJS SDJKSDFJKLS DUS GAAN WE SNEL SKIEEN VOORDAT DE ATOOMBOM AFGAAT TERWIJL IEDEREEN BLIJFT SCHIETEN DRUK OP DE KNOP DRUK OP DE KNOP DRUK OP DE KN…
SCENE
“OMG IK ZEI TOCH DAT HET MOEILIJK WAS NU ZITTEN WIJ PER ONGELUK IN MIJN PSYCHOSE MET MIJN GEKKE VRIENDIN WOAH IK HOOP DAT ALLES GOED GAAT
/SCENE
Woah gelukkig ging alles net goed. Ledi Caprio heeft al zijn talenten aangewend tot oeverloos slap ingewikkeld ouwehoeren en heeft de griet (en een groot deel van mij) in zijn psychose in complete verwarring achtergelaten. Maar… Hoe zullen we ooit weten of we uit de scene’s zijn ontsnapt? Misschien is het hele leven wel een scene oeeehhwwwwww…. Of misschien ben ik gewoon niet intelligent genoeg om deze film te verbeteren en is dit allemaal smokes and mirrors om jullie af te leiden van het feit dat er helemaal geen ene tyfus opgelost is. Een symbolische tol draait. Iedereen begrijpt natuurlijk dat als hij ophoud met draaien de werkelijkheid de werkelijkheid is en als hij doorgaat dit de werkelijkheid is met gigantische belangrijke implicaties. We zullen het nooit weten want ik kap nu met deze verbetering. Oeeehhh open einde ik ben echt de beste filmrecensent ooooooit oeh oeh misschien betekent dit wel dat de film echt kan zijn oh oeh oeeeehh. Alles geleerd van Jim Nolan. Ik zei toch dat die gast geniaal was?
Heb de film nog niet gezien maar het stukje is leuk. Werk nu zelf aan de verbetering van een klassieke auto. Waarover later misschien meer.
Voor!! Raketaandrijving installeren! En rupsbanden! Werkt altijd.
pff.. ga ik nie lezen.. denkt u dat ik uren de tijd heb?
Ik bespaar u de moeite; er zit geen rap muziek in :-(
Wel grappig, ik heb gister nog met Marhime gesproken over het ideale formaat voor het internet, en mijn mening was een aviertje aan tekst in grootte 10. Zo ongeveer dit. Terug naar het tekenbord.
Batman TAS (1992) lijkt bijvoorbeeld ook veel serieuzer te wezen waarin hij alleen werkt totdat Batman uiteindelijk Robin als rechterhand krijgt. Beiden bevechten de misdaad in Gotham City (een voorstad van New York) waarbij zij ook superschurken weerstaan maar hun enige zwakke plek is dat Batman en Robin nooit vrouwen mogen slaan omdat hun hoffelijkheid hen dat niet toestaat.
Als beiden het in de aflevering, ‘Batman – Make ‘Em Laugh (1994)’, aan de stok krijgen met hun aartsvijand, de Joker, stuurt deze een gehypnotiseerde Lisa Lorraine, een komiek, op hen af. Zij is een vrij potige vrouw die is veranderd in de super-huisvrouw Mighty Mom en zij, net als de twee helden, dan een masker, cape en een superhelden-kostuum draagt, zij het dan oranje en geel.
Hoewel Lisa Lorraine zelf vrijgezel en kinderloos is lijkt ze, als Mighty Mom, opeens Robin als haar (pleeg)zoon te zien terwijl hij haar juist uit de hypnose probeert te halen. Als het inderdaad tot een treffen tussen hen komt weet Mighty Mom uiteindelijk ook Robin onderuit te halen.
Ze neemt dan Robin over de knie en geeft hem een flink pak voor zijn broek! En daarbij roep Lisa Lorraine triomfantelijk uit: “Stoute jongen! Je krijgt van Mama billenkoek!” Voor Robin is het dan ook niet te verdragen dat hij door een dergelijke vrouw wordt vernederd en afgestraft als een klein kind!