Ik wil niet per se opscheppen over het taalkundig vermogen van mijn driejarige zoon, maar soms is dat onvermijdelijk. Ik wil u deze namelijk niet onthouden. Laatst stond ik hem bij de kassa van de VOMAR (VOordeelMArkt). Het was Sinterklaastijd. Ik deed wat dingen op de loopband. Hij deed wat dingen op de loopband. Ik zei, terwijl ik een zak pepernoten op de loopband gooide: “Stukje pepernootgebeuren.” En prompt zei hij, terwijl hij bananen op de loopband gooide: “Stukje bananengebeuren.” En bij de melk zei hij: “Stukje melkgebeuren.” En bij de pasta zei hij: “Stukje pastagebeuren.” Even later moest de VOMAR ontruimd worden. Stralingsgevaar. Zo hard gloeide ik van trots.
+1
Waar moet dat heen als nu al de ironie geen geheim meer is.
*noteert ‘Molovich junior’ in haar schriftje ‘veelbelovende talenten’*
Ja, wanneer gaat die stukjes schrijven?
Elk kind moet later over papa heen.. maar NU al..?
Het is inderdaad godgeklaagd.