De ondraaglijke uitzichtloosheid van een leven zonder betaalde baan Deel I

of

Flipje in Arbeidsintegratieland


Wat vooraf ging:
Ik ben een man van negenenveertig die stomme dingen (met drugs en zo) heeft gedaan waardoor ik niet meer erg goed bemiddelbaar ben op de arbeidsmarkt.
Op de morgen dat ik voor de zoveelste keer een gesprek zou hebben met mensen die mij aan een betaalde baan willen gaan proberen te helpen besloot ik mijn losse gedachten hierover in woorden om te zetten. Als je van bureaucratische kasten tegen Kafkaëske muren oploopt kan je daar natuurlijk wel tegen gaan praten of schelden, maar het lijkt me een veel beter idee mijn onmin over de gang van zaken aan iemand die in de Human Resource-sector werkzaam is en wel weet hoe je mensen aan het werk kan helpen en houden te adresseren.

Eerder die ochtend had ik wat getwitchat met een vrouw die ik via Twitter heb leren kennen, een ZZP-er, een Zelfstandige Zonder Personeel die ‘haar brood’ verdient met het coachen, counselen, herplaatsen en de verzuimbegeleiding van personeel voor bedrijven en instellingen. Een heldin, het lijkt me geen sinecure om in deze tijd als kleine zelfstandige tegen de in ons land heersende belastingdruk op te moeten boksen. De kurk waarop we nu het economische getij is gekeerd kunnen blijven drijven zeg maar. Zie het als eerbetoon aan iedereen die gewoon keihard moet werken om het hoofd boven water te houden en de kosten van de uitkeringen van mensen die aan de zijlijn van het maatschappelijke veld (zijn komen te) staan opbrengt.

Lieve Jolynde,
Eerst even mijn verontschuldigingen voor het feit dat ik jou als een soort van ‘lieve Kitty’ à la Anne Frank gebruik, jij hebt het immers al druk genoeg. Ik heb best een goed gevoel over de intake bij het werkervaringsbedrijf waar ik straks heen moet. Meestal ben ik in examen-achtige situaties extra scherp en lukt het me vrij aardig om ‘een op een’ gesprekken naar mijn hand te zetten. Op de middelbare school kreeg ik ook vaak extra punten als ik met docenten over proefwerkcijfers in discussie ging.
De Dienst Werk en Inkomen en detacheringsbedrijf Pantar doen nu al vijf jaar pogingen een baan te vinden die bij mijn ‘unieke capaciteiten’ past. Dit heeft tot nu toe een keer in een baantje van zes maanden met behoud van uitkering geresulteerd. Ja, ik heb nou eenmaal een nogal rommelige CV (twaalf ambachten, dertien ongelukken) met een gat van tien jaar (druggebruik) dus zo eenvoudig is dat nog niet. Dikwijls liepen de gesprekken die ik met klantmanagers en detacheringsconsulenten had erop uit dat ze halverwege vergaten welke vragen zij me eigenlijk ook nog hadden moeten stellen.
Dan waren mijn antwoorden weer eens aanleiding om door te vragen en hadden we bijna de hele tijd over de roman die ik schrijf zitten praten.
Het draaide er vaak op uit dat zij me vertelden dat ze mij te intelligent vonden voor de vacatures die voorhanden waren.
Altijd leuk om te horen, maar op deze manier word je natuurlijk niet aan het werk geholpen.
Ik heb die man van het werkervaringsbedrijf waar ik dadelijk een afspraak mee heb uitgebreid gegoogled (123People, handige tool) hij is de trajectbegeleider en blijkt sociale wetenschappen aan de VU te hebben gestudeerd, weet nu dus ongeveer met wie ik te maken ga krijgen.
Nou hij andersom nog.

Je leest het later, groetjes,
George
P.S.: Je moet niet gek opkijken als ik later eens verhaal van onze mailwisseling schrijf.

Hoi George,
Als dit echt waar is kan ik er niet zo om lachen…daar gaat dan dus mijn belastinggeld heen snap je…
Groetjes,
Jolynde

Lieve Jolynde,
Je hebt groot gelijk. Maar het is helaas al te waar. Ja, ik heb fouten gemaakt (met drugs en zo weet je wel). Maar volgens mij wordt jouw belastinggeld vooral verspild door de wijze waarop ze in ons land mensen aan een betaalde baan proberen te helpen. Ik heb wel eens gelezen dat het in Amsterdam gemiddeld ruim €100.000 schijnt te moeten kosten om een één langdurig werkloze weer aan de slag te krijgen.

Tussen mijn 15e en 35e was ik ook belastingbetaler. Heb in die periode naast school, studie, het voortzetten van het bedrijf van mijn veel te vroeg overleden vader, diverse betaalde banen, ook hard gewerkt om van mijn linkse hobby (fotografie) een rechts draaiende carrière te maken. De pogingen mijn eigen bedrijf op poten te zetten of als freelancer aan de bak te komen zijn helaas op niets uitgelopen. Die twintig jaar (tropenjaren, keer twee) wegen uiteraard nauwelijks op tegen het decennium gedrogeerd door middelen dat daarop volgde.

Vijf jaar geleden heb ik mijn leven weer op de rails gezet, toch maar eens een uitkering aangevraagd en heb sindsdien steeds aan elke poging om me weer in het werkspoor te laten rangeren meegewerkt. In die tijd heb ik zes of zeven verschillende DWI-klantmanagers gehad en nadat men op het onzalige idee kwam dat het wellicht goedkoper zou zijn het een en ander out te sourcen minstens net zoveel consulenten van detacheringsbedrijf Pantar versleten. In eerste instantie wilde men dat ik mij intern zou laten behandelden voor de verslaving waarvan ik al was ‘genezen’ (d.m.v. gesprekken met een psychologe en bezigheidstherapie bij de Jellinek-kliniek). Dat vond ik niet echt een goed idee, mede omdat ik ondertussen fulltime mantelzorger van mijn dementerende moeder was geworden. De medewerkster van de Dienst Werk en Inkomen was van mening dat ik dan maar een PGB, een Persoons Gebonden Budget aan moest vragen, waaruit ik dan een salaris zou kunnen ontvangen om voor haar te zorgen.
Ik heb mijn moeder niet meer kunnen vragen wat zij er van vond dat ik werd betaald om haar te voeren en de etensresten van haar lippen te wissen. Het lijkt me dat ze ook wel zou hebben kunnen lachen om het feit dat ik geld kreeg om haar op een po te zetten en haar billen af te vegen. Maar ze was toen al vergeten hoe vaak zij dit voor mij had gedaan en mijn geheugen gaat ook niet verder terug dan tot de tijd dat ik zindelijk werd en vond dat ik zelf kon bepalen wat ik at en dronk, hoe ik mij ontlaste en of het wel of niet noodzakelijk was de daartoe benutte lichaamsopening na afloop te kuisen. Om kort te gaan, ik zou gaan verdienen aan de ‘quality time’ tussen een moeder en haar zoon én daarmee ook gelijk alle ongeschreven rekeningen uit het verleden vereffenen. Met een beetje fantasie zou je dit als een win-winsituatie kunnen betitelen.
Op het moment dat het PGB was geregeld viel mijn moeder van de trap en belandde zij uiteindelijk op de afdeling psychogeriatrie van een verzorgingstehuis, werd het PGB stopgezet en moest ik me dus opnieuw bij de DWI melden.
Onderwijl zijn we drie jaar verder.
In die tijd heb ik tientallen gesprekken bij de DWI en Pantar gehad. Ik kreeg vacatures voorgelegd die al vervuld bleken te zijn of waar ik weken later door de consulent over werd bericht dat ze wellicht toch niet zo geschikt voor mij waren. Uiteindelijk resulteerde dit in die baan van een half jaar met behoud van uitkering waar ik je eerder over schreef en een sollicitatiegesprek voor een job die mij wel passend leek maar helaas niet op een werkverband is uitgelopen. Het laatste gesprek bij Pantar is nu bijna vier maanden geleden. De consulente vond dat ik beter eerst een werkervaringstraject kon gaan volgen. Ze zou mij daar de volgende dag over bellen, maar heb niks meer van haar gehoord en uiteindelijk kreeg ik deze week de uitnodiging voor de intake waar ik dadelijk heen ga in de bus.
Nou ik schrijf je later nog wel hoe het is verlopen, groetjes,
George
P.S.:  Ben bang dat je ondertussen toch het onderdeel van een van mijn verhalen bent geworden. Hoop dat ik je niet beledigd heb door je Kurk te noemen, maar durf te wedden dat nog nooit iemand dit woord ooit als koosnaampje voor jou heeft gebruikt: :-)

[wordt vervolgd]

[Meer van George Bekker op Seizoensgebonden.]

1 reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *