Werk voor Bob

Als je door een afbeelding getroffen wordt lijkt het soms alsof deze een antwoord is op een vraag die al een tijd in je sluimerde, maar nog niet tot je bewustzijn was doorgedrongen. Zo stuitte ik onlangs op bovenstaande foto van een ‘limousinefiets’ en had toen het gevoel dat het hier om meer dan een flauwe grap ging, maar dat hij een antwoord was op een vraag van eerder genoemde soort. De vraag was alleen wat de vraag was. Als ik de zaak op mezelf betrek zou het hier kunnen gaan om een symbolische weergave van m’n eigen leven. Ik heb al tijdenlang de grootst mogelijke moeite me in het ondermaanse staande te houden, m’n bewegingsvrijheid is minimaal en er is nauwelijks sprake van dat ik in staat ben meer controle over m’n leven te krijgen dan ik nu heb. Je zou kunnen zeggen dat ik wel een fiets heb en nog kan trappen, maar dat ik niet [meer] bij het stuur kan. In een algemenere context kan men in deze verlengde fiets echter ook een metafoor zien van de huidige tijd. Want een ‘limo’ wekt, behalve met slechte smaak, ook associaties op met overdadige luxe en veel geld. En dan is de ‘graaicultuur’ niet ver meer weg. En de kredietcrisis. Het kapitalisme dat de controle kwijt is, uit de hand gelopen hebzucht en zelfoverschatting. Bijvoorbeeld, want ik weet het natuurlijk ook niet. De fiets is in ieder geval gemaakt door een kunstenaar die Wouter Mijland heet. Eigenlijk heb ik dit stukje alleen maar geschreven omdat ik benieuwd was naar de interpretatie[s] van Bob. Omdat hij eens iets zei over de mogelijke verborgen betekenissen in mijn verhaaltje over de grote vrouw en de daarin beklemd zittende kleine man. Dit is dus eigenlijk werk voor Bob. Vandaar dus de titel boven deze regels.

10 Reacties

  1. Oh oh de de druk. Ik moet het interpreteren. Ik heb geen flauw idee. Ik ben zo inspiratieloos, ik heb alles al gezegd.

    TTP (to the point)
    Het allereerste wat ik me afvraag bij deze afbeelding is of iemand echt zo’n fiets gemaakt heeft en toen gefotografeerd, of dat hij gefotoshopped is. Oh, als ik beter had gelezen dan had ik dat geweten. Hij is echt gemaakt.

    Het tweede dat bij me opkomt is dat de kunstenaar er zelf geen diepere gedacht bij had. Hij had inspiratie (ook genoemd: een leuk idee). Die interpretaite moeten we zelf vinden. Je geeft hier al een heleboel “Anstöße” voor, Spencer, en nu zou je graag willen weten wat ik ervan vind.

    De derde gedachte die bij me opkomt is dat mijn ego ontzettend gestreeld wordt. Of, om een film te citeren over een engelse popster die naar Amerika gehaald moet worden door een onbetekenende werknemer van een platenfirma en waarvan de naam me niet snel genoeg te binnen schiet, “my mind is being fucked”. Goed gedaan, Spencer.

    Maar dan nu de interpretatie.

    De fiets is duidelijk een grap. Alleen kun je er niet op fietsen, hooguit met hulpstukken. Met zijn tweeen zou het kunnen, maar dat is moeilijk. Het is dus een fiets die twee mensen kan dwingen om zeer gecoordineerd samen te werken. De fiets heeft het potentiaal mensen dichter bij elkaar te brengen. Daarmee is het ook een relatie-test. Als een liefdespaar samen met deze fiets moet proberen te fietsen, dan kan dat tot grote ruzies leiden als ze niet goed op elkaar ingespeeld zijn.

    Dan is er een tegenstrijdigheid in de fiets. Hij heet “limousine-bike”, maar het is helemaal geen luxe fiets. Het is een lelijk, simpel, goedkoop model, dat met de flex en een lasapparaat onder handen is genomen. Is dit opzet? Wil ons de kunstenaar daarmee zeggen dat luxe bedrog is? Het wordt verkocht als luxe, en verblind door het buitengewone model heb je niet in de gaten dat het helemaal geen luxe-artikel is. De reclame-industrie wordt daarmee blootgesteld.

    Nog een gedachte: met deze fiets kun je wel in je eentje fietsen als je erg goed met losse handen kunt fietsen. De kunstenaar laat ons zien dat als we een moeilijke opgave willen meesteren, dan moeten we afwijken van gebaande paden. We moeten onze zekerheden durven loslaten.

    Back to you, Spencer. Nu kom ik bijna te laat voor mijn trein naar Frankfurt, alwaar ik met het vliegtuig naar zuid-Spanje vlieg om te gaan paragliden zo dat ik mijn log-lezers daar weer mee lastig kan vallen.

      1. we willen trouwens ook heel graag lastig gevallen worden met verhalen over paragliden! Er werd onlangs gevraagd om meer sport bij Nurks dussss.

  2. Dit bericht ontving ik van de kunstenaar, Wouter Mijland:

    ‘leuk hoor! om eens te lezen hoe anderen mn kunst bekijken. erg mooi en motiverend om dan ook nog eens dat wat ik voel tijdens het maken ook door toeschouwers gevoeld wordt. dat is het grootste compliment, dat ik ooit gehad heb. merci!’

Laat een antwoord achter aan Oud Zeikwijf Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *