Het is duidelijk, Ik heb de tegenaanval ingezet.
‘De gastropoda of buikpotigen, zo genoemd omdat ze zich met hun gespierde buik voortbewegen, raken actief in de schemering en fourageren ’s nachts.’
Jáhá, betrápt. En nou denk je zeker dat je heel wat bent met je bewegende sixpack, maar big deal, want de grote tweevoeter heeft toevallig Wikipedia!
Onlangs realiseerde ik me weer eens dat er in Nederland weinig mannen van mijn leeftijd kunnen zijn die in hun leven net zo weinig betaalde arbeid hebben verricht als ik en dat het zelfs niet uitgesloten is dat ik op dit punt recordhouder ben. En dat het op de een of andere manier zonde zou zijn om niet eens uit de doeken te doen hoe dit allemaal zo gekomen en gegaan is.
Continue reading →Vrijdag moest ik bij de burgerlijke stand van Stadsdeel Centrum zijn. Dit was de eerste keer sinds lang. Wie schetste dan ook mijn verbazing toen bleek dat in mijn afwezigheid de hele zaal op de schop was genomen.
Continue reading →Motregen legt, mits zij lang genoeg aanhoudt, een nivellerende en relativerende deken over de wereld waardoor alles en iedereen gelijkgeschakeld lijkt te worden. Want of je nu mens, dier of plant bent, jong of oud, gezond of ziek, arm of rijk, razend intelligent of zo stom als het achtereind van een varken, als de weergoden hebben besloten dat het zes uur achter elkaar gaat motregenen, dan heb je je daar maar bij neer te leggen, want er is niets tegen te doen.
Continue reading →“Shit, de koffie is bijna op”, hoor ik vanuit de keuken. “Godsamme”, denk ik, “niet vandaag”. Ik heb nog zoveel andere dingen te doen. Een trip naar de Nespressoshop, veel slechter kan de dag niet beginnen. Met minimaal twintig andere mensen in een rij staan om koffie te mogen kopen. Wachten tot je wordt opgehaald door een host.
Continue reading →De zesjescultuur heeft een slechte naam in Nederland. Helaas. Ik ben zelf de vleesgeworden zesjescultuur. De zesminnetjescultuur zelfs: met zo min mogelijk inspanning een net goed genoeg resultaat behalen.
Continue reading →Ik zal het nu meteen maar zeggen, want Max heeft er geen tijd voor: Max Molovich, uw onovertroffen hoofdredacteur, en ik, zijn hulpje in de keuken, gaan samen in Sargasso – hét medium voor de progressieve wereldbewoner – een column schrijven. Dat wil zeggen: de ene dag Max, de andere dag ik. Voor mij is […]
Continue reading →Met een terloops gebaar, gerijpt door jarenlange oefening honoreert Cor de suggestie van de cafébaas om nog eens in te schenken. Ze begrijpen elkaar zonder veel woorden. De afhankelijkheid aan beide zijden van de tap geeft hun relatie iets van oude vrienden die allebei wel weten waar het schip gestrand is. Een jaar of 70 is Cor en van de herenliefde. Een jongensachtigheid die maar niet wil wijken kenmerkt zijn mimiek en manueel. Cor is elke middag vanaf de schemering goed voor 4 vaasjes en evenzoveel zware shagjes die hij op de ouderwetse manier uit een gedeukt zilverkleurig doosje draait.
Continue reading →De oude Horst zit in zijn trouwe leunstoel en mijmert wat voor zich uit. Bijvoorbeeld over het feit dat naarmate de tijd verstrijkt er steeds minder toekomst overblijft, en dat die toekomst bovendien gaandeweg een steeds minder rooskleurig karakter krijgt. En dat hij in een tijd leeft dat deze – toch overduidelijke – waarheid niet eens meer hardop mag worden uitgesproken.
Continue reading →Ik ben zelf geen fotograaf, dus ik moest een afbeelding zien te vinden van het boekje dat mij is gegeven door Harm Goldschmeding, zoon van C. Goldschmeding, de schaakprobleemcomponist. Alleen het Deense Skakhuset bezat er een petieterig klein plaatje van, dat ik in mijn armoede maar 300% heb vergroot. Vandaar dat het er zo belabberd […]
Continue reading →Een beetje pijn kunnen we wel verdragen, vrouwen kunnen zelfs veel pijn verdragen bij de geboorte van hun kind. Atleten kunnen het ook: sport. dat is pas goed voor je! Ik heb het eens gecontroleerd bij de drie atleten die er momenteel zijn in Dirkswoud: Hans Waanstra, Ineke ten Goede en Carolijn Finsters. De beide dames zijn […]
Continue reading →
Het zijn meest oudere echtparen met hetzelfde regenjack, een Goede Doelen-glimlach en zo’n klein wit ADHD-keffertje dat onbeheerst voor ze uitholt… Als ze mijn tuintje passeren en me al wiedend in de weer zien, zetten ze meteen hun beste ecologische beentje voor: ‘Ja, u noemt het nou het wel onkruid, maar het zijn ook maar […]
Continue reading →‘Ach, meneer de agent, u heeft mijn mondslijm genomen voor het DNA. Dat wordt nu onderzocht, dus probeert u nu niet mij te bewegen om te bekennen. Alstublieft. Jawel, ik was in de buurt toen dat meisje vermoord werd, want ik moest een fornuis afleveren bij haar buren. Maar meer dan in de buurt zijn, was […]
Continue reading →Tofik Dibi zat op zijn knieën voor het toilet. #vlindersindebuik, had hij net getwitterd. De vlinders dreven nu, samen met wat onverteerde frieten van de avond ervoor, in een plasje kots. En nog waren niet alle vlinders uit zijn buik verdwenen. Het waren eigenlijk ook geen vlinders. Het voelde meer aan als een zwerm vleermuizen […]
Continue reading →Taal is vooral uitgevonden als een middel tot communicatie, maar wordt vervolgens vooral gebruikt als een middel om maar zo keihard als mogelijk “HIER BEN IK” te schreeuwen. Waar is de dialoog?? Wat is een mening waard als je ze niet gebruikt om een brug naar andermans bruggen te slaan, om maar een zo’n groot mogelijke brug te maken? Alle menselijke eilanden verbinden, dat is mijn missie. Om mij heen grijpen naar ervaringen en wijsheid, en dan mede daarop mijn mening baseren, en die dan weer aan jullie delen zodat jullie misschien wel denken: “Woah, wat die Kippfest zegt, daar heb ik op mijn beurt óók weer wat aan!” en dan worden we allemaal betere mensen!!
Dus, om te beginnen, zou ik graag willen weten: Wat vinden jullie nou van museums? Nou?
Continue reading →Elke middag wordt op het schoolbord voor de ingang van het restaurant het dagmenu geschreven. Vandaag schaft de pot: ‘Roodborstfilet met wokgroenten en gebakken aardappels, op=op.’ Als ik binnenkom informeer ik of er als voorafje ook mezenpaté geserveerd kan worden. Het invalmeisje achter de bar kijkt me niet begrijpend aan. Ik leg uit, ze verschiet […]
Continue reading →Had het internet niet bestaan, dan had ik misschien heel anders over sommige dingen nagedacht, omdat ik niet de mogelijkheid had gehad mijn gedachtes om te zetten in stukjes die anderen in de gelegenheid stelden mijn ego te strelen.
Continue reading →Het is vast al vaker gezegd, maar een heel goede reden, een heel, heel, heel goede reden, een uitstekende reden, een reden die zo vanzelfsprekend is dat ik hem eigenlijk niet hoef uit te spreken, maar ja, je bent een blogger of je bent het niet, de aller-allerbeste reden om niet op GroenLinks te stemmen is Tofik Dibi.
Continue reading →Mijn uitslag is alweer wat weggetrokken. Kleine rode bultjes in de nek die ineens lelijk opspelen en een nacht lang onbedaarlijk jeuken. Gisteren was Jack de Vries namelijk prominent aan tafel bij DWDD. Jack weet bij elk optreden de grenzen van de leugen weer een paar meter op te rekken. En de redactie vindt het […]
Continue reading →Hij keek opzij en werd vanuit de opengeslagen krant van maandag toegelachen door een stralende Henk Bleker die met gifgroene petjes in de weer was waarop ‘Eerlijk helder Henk’ te lezen stond. Henk Bleker. Met z’n schminkloze clownskop. Omhoog gevallen paardenhandelaar. Daar had hij moeten staan. Met petjes waarop Eerlijk helder Gerd stond. Of: Gerd Leers. Duidelijke keus. Gerd Leers. Eer en geweten. Gerd Leers. Altijd integer.
Continue reading →Beste Ben,
Dank dat je de honneurs weer voor me hebt waargenomen in mijn afwezigheid. Niet dat het heel erg nodig was, want er was weinig post, begreep ik, maar toch!
Onze korte vakantie in Hamburg was zo goed als perfect. Ik zal je weer even en ander over mijn zoon vertellen, want van jou weet ik in ieder geval zeker dat je het kunt waarderen.
Continue reading →In de zomer van 1994 kwam Ill Communication uit. Aangestoken door het enthousiasme van Kees de Koning, die destijds een radioprogramma presenteerde, kocht ik het schijfie de dag voordat ik op vakantie ging naar het beroemde lustoord Terschelling. Die vakantie bestond uit: overdag stoned op het strand of in het gras van camping Terpstra liggen, […]
Continue reading →Dit is Fonsina, mijn oma, de moeder van mijn moeder. Ik was gek op haar, en zij op mij. Ze werd geboren in 1910 in de omgeving van Bologna, Italië, als oudste van een familie van tig kinderen. Haar moeder, Zelinda, kreeg al jong kanker en stierf in haar eigen bed na een jarenlange martelgang. Mijn oudtantes hebben me weleens verteld hoe traumatisch die periode van bedlegerigheid is geweest, hoe zij, als kleine meisjes, het geschreeuw van hun moeder hoorden, hoe dat door hun ziel sneed.
Continue reading →‘Eens kijken wie zich vooraan komen melden in deze tweede Giro-etappe! Jawel… het treintje van de Engelsman is er weer. Maar daar komt Jan Stoers met een laatste demarrage, het is natuurlijk kansloos want ze rijden tegen zestig in het uur. Die trein, daar kun je nooit tegenop. Nee, dat ziet Stoers nu ook wel […]
Continue reading →Sinds kort is Gerard Schaapman plaatsvervangend hoofdredacteur van De Dirkswoudenaer. Omdat de hoofdredacteur, de heer Van Emmen, deze week op reis is naar Hamburg, waar een congres van hoofdredacteuren wordt gehouden, schrijft Gerard Schaapman voor het eerst de rubriek Een week in Dirkswoud, een rubriek die normaal door de heer Van Emmen wordt geschreven. ‘Het was deze […]
Continue reading →