Hij had hen laten barsten. Hij had hen godverdomme laten barsten. Die lul van een Geert Wilders. Die smerige, ongewassen xenofobische lul van een Geert Wilders had hen keihard laten barsten. Hij wist waar hij mee ging instemmen. Hij hoefde het alleen maar aan zijn fractie uit te leggen. Die hoegenaamd zo volgzaam waren als een stel eendenkuikens. Maar op het laatste moment verliet hij met de staart tussen de benen het Catshuis.
Mark en Maxime voelden een enorme woede opborrelen. Ze hadden hem alles gegeven. Alles gegund. Meer dan een jaar lang had die smerige farizeeër uit Venlo vol op het orgel kunnen spelen, zoals hij het zelf zo graag noemde. Hij had bevriende staatshoofden beledigd, islamieten en oost-Europeanen geschoffeerd, hij had schorem toegelaten in zijn partij, hij had altijd kunnen zeggen wat hij dacht, ook al schaadde dat al het denkbare. Ze hadden er nooit wat van gezegd. Ze hadden hem zijn gang laten gaan. Ze hadden het achteloos weggewuifd. Moest je geen aandacht aan besteden. Zo was ie nu eenmaal. Ze hadden ‘m nooit iets verboden, want ze wisten: als we Geert iets verbieden dan begint hij te krijsen en te schoppen en te janken en te slaan en te dreigen dat hij alles op gaat blazen totdat we hem zijn zin geven.
Je kunt ‘m maar beter meteen z’n zin geven. Je kunt ‘m maar beter laten doen wat hij wil doen. Want op het uur U staat ie er voor je. Dan weet ie wat je voor hem hebt gedaan. Dan herinnert hij zich hoe aardig je al die tijd bent geweest. Hoe je hem geen strobreed in de weg hebt gelegd. Als het erop aankomt, dan staat ie voor je klaar.
Maar nu was het zover, nu kwam het erop aan, en wat deed ie? Hij blies het op. Hij zei: dit is mijn vinger, laat jullie broek maar even zakken, buk voorover, dan ram ik ‘m bij jullie een voor een naar binnen en dan ga ik weer terug naar moeder de vrouw. Het belooft ondanks de weersvoorspellingen een aangenaam weekend te worden!
Mark en Maxime hadden hun broek uiteraard niet laten zakken en Geert had zijn vinger uiteraard niet bij hen naar binnen gebracht, maar ze voelden zich niet minder misbruikt toen ze de helblonde verlosser nonchalant fluitend weg zagen wandelen, de handen losjes in de zakken, Fleur Agema naast ‘m, stralend, als altijd. Wat een geweldige vrouw was dat toch eigenlijk! Mark onderdrukte een snik. Maxime had een welgemeend godverdomme laten ontsnappen. En nog een. En nog een. Hij kreeg tranen in zijn ogen. Die vuile gore tyfusrat liet hier een kleine zeventien miljoen Nederlanders in de kou staan.
Zestien miljoen, de vijf procent moslims niet meegerekend.
