In een droom ben ik dood gegaan. Normaal ontwaak je dan. Deze keer niet. Ik ben echt doorgegaan met dood gaan. Het was als een explosie. Een geiser die omhoog spuugde. Een geboorte. Ik was eerst ontzettend bang, maar net als bij een geboorte, was de oerkracht overdonderend, en dat hielp me erdoorheen. Eerst denk je: wat overkomt me? O god, ik ga dood. Dan geef je je over, en is het krachtig en mooi wat er gebeurt. Je wordt omhoog gepropulseerd in een successie van open knallende stralen, net vuurwerk, of een boeket in een boeket in een boeket. Ik ben niet erg ver gegaan na afloop, maar genoeg om te weten dat het er vredig was, en dat er continuïteit was. Gewoon, de banale continuïteit van het leven. Zo van: alles is nu anders, maar toch ben ik dat nog steeds, alleen in een heel andere vorm. Wat voor vorm weet ik niet, daar ben ik vergeten naar te kijken. Maar daar was dus wel een ik, en die ik, dat was ik.