Je hoeft geen groot mensenkenner te zijn om de Nederlandse toeristen eruit te halen in Parijs. Eerder een merkenkenner. Als ik de volgende merken bij elkaar ontwaar, weet ik 100% zeker dat ik naar een Nederlands gezin kijk: Gaastra Jas, King Louie style jurk, én altijd een papieren tas van Abercrombie and Fitch stevig in de hand van moeder en dochter. Abercrombie and Fitch is een Amerikaanse kledingzaak die bekend staat om de blote mannen in hun reclameuitingen en op hun tassen. Het gaat om de tas, want de kleding is bepaald niet zo bijzonder, om er je Parijs programma voor aan te passen. Nederlandse vrouwen hebben meestal geen Ambercrombie of Fitch naast zich lopen, en dan biedt zo’n tas blijkbaar toch nog wat surrogaat seks.
Vanochtend stond ik op het metroperron naast een typisch Hollands merkengezin. Dat was niet toevallig, want als ik ze zie, ga ik er altijd naast staan om ze af te luisteren. Nederlanders denken namelijk dat niemand verstaat wat ze zeggen en dus praten ze luid en duidelijk over alles wat hen dwars zit. Ik kijk nauwelijks nog TV hier, dus dichter dan dit kom ik niet meer bij een reality soap. Vandaag had ik de Jackpot. Niet alleen omdat moeder een jasje van dat merk op haar bloemenrok droeg – bonuspunten op de NL-merken-scorekaart – maar ook omdat dit gezin er duidelijk doorheen zat. Vader met rugzak en met Parijse gids onder de arm. Schouders hangend. Moeder met handtas diagonaal over haar lijf gedragen en A&F tas in de hand. Rood geverfde mondhoeken, hangend. Puberdochter met twee A&F tassen in de hand. Tranen hangend.
De metro kwam. Ik besloot ter plekke niet eerder uit te stappen dan zij. Ik heb ook recht op amusement tenslotte. Nog voor de deuren dicht gingen werd de situatie duidelijk. De rijen bij A&F waren dusdanig lang, dat de rest van het programma voor vandaag in het gedrang was geraakt. Dat was moeder en dochter hun eigen schuld, zo vond vader. Hij had immers al direct gezegd dat het onzinnig was om in een rij te gaan staan, alleen om een winkel ín te kunnen komen. Maar dat argument hadden de dames weggewuifd, zo’n 3 uur geleden. Nu was er dus geen tijd meer voor een bezoek aan de Eiffeltoren. De puberdochter was woest. ‘Pap, ik ben verdomme 14 en ik ben de enige die dat ding nog nooit gezien heeft. Ik wil in elk geval naar dat pleintje eronder of ervoor. Ik wil een foto van mij en de Eiffeltoren.’ Moeder zweeg. Vader antwoordt: ‘Als we zo gaan beginnen… Ik heb verdomme gisteren de hele dag gedaan wat jij wilde. Vanochtend zelfs nog naar die winkel. Je zoekt het maar uit. Je moeder en ik gaan naar le Marais, om nog een keer koffie te drinken op Place des Vosges. Net als 20 jaren geleden.’
Aiii… le Marais… dat besluit moet dan snel genomen worden, dacht ik nog. De overstaphalte naderde en verdween weer achter ons in de tunnel. Onopgemerkt door vader blijkbaar, want we bleven allemaal gewoon staan. De verwijten over en weer gingen nog een paar stations door, terwijl we zoetjes aan metro Trocadero, ook wel bekend als pleintje voor de Eiffeltoren, naderden. Bij Iena neemt moeder een besluit: ‘De volgende halte gaan we eruit. Dat is volgens mij een groot station. We doen ook eens Papa’s zin. Hij heeft verdomme helemaal gelijk, we gaan naar le Marais. Gisteren zaten we ook al een halve dag in de Disneystore. Het is veel leuker om het echte Parijs te zien, niet waar alle toeristen naar toe gaan.’ De puberdochter is zo boos en verdrietig, dat ik het niet meer kan aanzien en ik besluit in te grijpen in het spel. Geheel tegen mijn principes.
‘Mevrouw, ik kon niet anders dan uw gesprek volgen, mijn excuses daarvoor. Ik ben ook Nederlandse. Wij komen zo meteen aan bij Trocadero. Als u naar boven loopt ziet u de Eiffeltoren.’ Drie mensen kijken mij aan . Stupéfait. ‘U kunt ons verstaan?’, vraagt de man, terwijl de metrodeuren open gaan. ‘Ja, maar u moet nu uitstappen.’ Ze stappen uit. En terwijl de deuren weer sluiten en de trein wegrijdt, zie ik dat de dochter een slappe lach aanval krijgt en haar A&F tas knuffelt van plezier. Wat zal dat ‘awesome’ zijn zeg. Met een echte Abercrombie and Fitch tas in de hand, op het pleintje voor de Eiffeltoren. Facebook zal groen kleuren van jaloezie.
Je snapt toch wel dat je door deze ingreep de loop der dingen voorgoed hebt veranderd?
Ik vind eigenlijk dat je nu verplicht bent om nazorg te leveren. Dit kan zo niet hoor, Vrouwke
Ik neem aan dat het betreffende gezin zich snel meldt. Ik bedoel… ze staan op Nurks.
Een leuke blog!
Die A&F tassen waren me nog nooit opgevallen, maar verder heel herkenbaar. En zoals ik het lees heb je door je ingreep hun weekend van een goede afloop verzekerd.