Onlangs verscheen bij Uitgeverij Does de zoveelste ongeautoriseerde biografie van Cral Lillebelt, de vorig jaar overleden Zweedse cultschrijver, ditmaal van de hand van een zekere Björn Björeklöne. Op de omslag prijkt – hoe kan het ook anders? – een foto van een schaap. Volgens de bronvermelding betreft het hier een exemplaar van het Schotse Corkshire-ras, maar zelfs iemand met een ongeoefend oog ziet onmiddellijk dat het hier een vertegenwoordiger van het Taipani-ras behelst, dat zijn oorsprong vindt in het zuiden van Nepal en na eeuwenlange omzwervingen uiteindelijk tot in de heuvels van Noorwegen doordrong. Deze onzorgvuldigheid zet meteen de toon voor het gehele boek, dat namelijk wemelt van de fouten en slordigheden. Zo wordt Stockholm genoemd als de plaats waar Gesprekken met schaapherders – Lillebelts onbetwiste meesterwerk – tot stand is gekomen, terwijl iedereen weet dat dit Göteborg was. En de essaybundel Het schaap als metafoor verscheen niet in 1956, maar in 1965. Lillebelt trouwde zijn Eva niet in Norrköping en ook was zij geen familie van de moeder van een van de leden van ABBA. En zo kan ik eindeloos doorgaan… Inhoudelijk heeft het boek niets nieuws te bieden, want Lillebelts wekenlange Schapenkaastochten,het eindeloos koffiedrinken in weilanden, de rivaliteit met Eva in de periode dat haar schapenschilderijen meer succes hadden dan zijn boeken… ach, het is allemaal al uitentreuren door anderen beschreven. Ook de perikelen die ontstonden naar aanleiding van de verhalenbundel De achterkant van het schaap zijn een ieder al bekend. Een derde reden om dit boek niet aan te schaffen, is het verband – of beter gezegd het gebrek aan verband – tussen de tekst en de illustraties. Zo wordt op bladzijde 2 verwezen naar een afbeelding op pagina 83, op bladzijde 79 wordt gerefereerd aan een illustratie op pagina 12, op pagina 183 wordt u terugverwezen naar bladzijde 7, op pagina… Ach lezer, de lust tot een verdere opsomming ontbreekt me… En ten slotte is de kwaliteit van de afbeeldingen ook nog eens ver onder de maat, de schapen staan er erg flets bij en lijken door de gebrekkige drukkwaliteit soms twee staarten te hebben… Weet u wat we doen: we werpen dit boek met een verachtelijke grijns op de lippen in de vuilnisbak en gaan gewoon Wollen dekens nog eens herlezen, dat vorige maand uitkwam bij Uitgeverij Schaapoor in een nieuwe vertaling van Ove Jansen. Want wat er ook nog over het leven van Cral Lillebelt geschreven mag worden, het valt allemaal in het niet bij zijn onsterfelijke publicaties.
Ik zou wel willen weten wat Lillebelt van die eindeloze stroom copycats vond. Ik bedoel… “Schaap ‘m erin”? Dat werd gewoon banaal. Alsof het om de schapen zelf ging, en niet de achterliggende problematiek.
De zogenaamde naschapers. Ja, wat een walgelijke tijd was dat!
Hmmm… de recensies op Amazon.com zijn best lovend. Zo zie je maar, dat zegt ook niet alles.
Op Iens zijn de recensies ook lovend. Maar dat gaat om de Zweedse bistro Björeklöne.
Ik vind Lillebelt een overschatte schrijver.
Mee eens. Geef mij maar Gämle Täkkebösse.