Persvrijheid

Ik beroep mezelf regelmatig op de persvrijheid. Dat is het voorrecht van de journalist. Toen ik zondag bij een moeder van de voetbalclub verhaal wilde halen over iets wat zij in de kantine over mij had gezegd, wilde ze me niet te woord staan. Onvoorstelbaar natuurlijk, dat je denkt zoiets te kunnen weigeren aan een journalist. Ik riep meteen: “Er is persvrijheid hier, en jij belemmert die!”. Had ik toch maar mooi weer een duidelijk statement gemaakt.

Gisteren had ik een akkefietje op de school van mijn kinderen. Ik wilde de meester van mijn zoon eens de waarheid vertellen, maar hij had geen tijd en vooral geen zin. Hij wilde met de les beginnen en duwde de deur dicht in mijn gezicht. Dat ging met zo veel geweld gepaard dat ik bijna van de trap viel. Luid ‘persvrijheid’ roepend, verliet ik het pand.

Gemiddeld beroep ik mij zo’n twee keer per dag op de persvrijheid. Voornamelijk als ik verhaal kom halen. Ik heb gelukkig altijd het recht aan mijn kant want ik ben gezegend met een assertieve grondhouding. Die heb ik mezelf kado gedaan tijdens mijn kinderjaren, toen ik gepiepeld werd door de populaire meiden en ik het altijd maar zelf op moest knappen. Nu laat ik me niks meer welgevallen. Ik ben gehard. Ik raak niet snel meer overstuur.

Behalve als mensen aan de basis van mijn bestaan morrelen. Dan word ik emotioneel. Zoals vanmiddag. Ten overstaande van een overvolle Twitter-timeline durft iemand mijn status van journalist in twijfel te trekken.

Ik zou geen echte journalist zijn, maar ‘gewoon iemand met een Mac en een grote bek’. En daar trek ik een grens. Ik schrijf voor Nurks. Ik ben een journalist en dus beroep ik mij op de persvrijheid, zo veel en zo vaak als ik wil. Ik heb niet voor niks een perskaart.

Ik beraad me op een aangifte wegens smaad.

24 Reacties

  1. Ik heb een bonuskaart van AH. Mag je dan ook Nurks doen? Overigens vind ik wel dat je grote tenen hebt. Ik leef op wat kleinere voet.
    Oh en iemand, die je niet te woord wilt staan om de oren slaan met zoiets als “Er is persvrijheid hier, en jij belemmert die!” is dom, gewoon dom. Daarmee geef je aan dat je van de betekenis van het woord persvrijheid en vooral het deel -vrijheid hierin, niet veel begrepen hebt. Zo zie je maar dat het hebben van een kaart alleen maar iets zegt over een functie en niet over de kwaliteit van de houd(st)er.
    Maar goed, niemand is te oud om te leren, ook niet als je al op leeftijd bent.

  2. Stijlfiguren? FTW? Ik zou bijna zeggen dat ik gelukkig geen journalist ben. Laten we het dus maar op dom houden. Maar in al mijn domheid meen ik toch in bovenstaand stukje veel trauma uit de jeugd en veel ongenoegen in het huidige leven te ontdekken en dat veroorzaakt een zeker gevoel van triestheid, die niet in lijn is met de geschreven tekst.
    Als die triestheid bedoeld is dan is de tekst geslaagd al zou ik waarschijnlijk hebben geschreven “Ik voel me kut”
    Als echter het stuk op zich enige betekenis moet hebben dan mis ik waarschijnlijk volledig de plank.
    FTW FTW

    1. Integendeel. Scherpe observaties en diepe geesten worden in eerste instantie bijna altijd miskend of weggehoond. Denk aan Galileo Gallilei, Leonardo Da Vinci, Pierre Kartner. De geschiedenis zal uw gelijk bewijzen.

    1. Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in. Al dat geklieder op de interwebs van die man. Een regelrechte schande is het.
      En dan ook nog zo’n misplaatste laag-bij-de-grondse tweet plaatsen, louter en alleen om te schamperen tegen een onschuldig Vrouwke. #manmanman

  3. Ik zal hier mijn stukje over Claude X. nog eens herplaatsen. Daarin leer je hoe je ook zonder perskaart overal binnen kan komen.

Laat een antwoord achter aan Paul van Buuren Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *