Ongelooflijk klote

We zitten op de bank, mijn vrouw en ik, als we via de telefoon het slechte nieuws horen: Jannetje Koelewijn is, na de persconferentie waarin bekend werd gemaakt dat prins Johan Friso hersendood is, bedolven onder een lawine van kritiek. Het is tien over één, vrijdagmiddag. Mijn vrouw is emeritus beleidsmedewerker op de Hogeschool van Amsterdam. Ze heeft ontzettend veel baantjes gehad maar is nu met zwangerschapsverlof. Even later horen we dat Jannetje met een acute identiteitscrisis is opgenomen in het VU Medisch Centrum. Daar is mijn vrouw nog telefoniste geweest.

“Wat ongelooflijk klote voor die meid”, zegt mijn vrouw. Ze kent Jannetje niet, maar wel het buurmeisje van iemand die ooit door haar is geïnterviewd.

We gaan naar het ziekenhuis. Daar horen we dat een medewerker van Eyeworks de taak op zich heeft genomen om op Jannetje in te praten. Bij Eyeworks hebben ze, unfortunately, zeer veel ervaring met identiteitscrisissen. Als één iemand Jannetje terug op aarde kan praten, dan is het deze productiedame wel. Mijn vrouw kent haar van toen ze catering voor de IQ Quiz deed. We mogen mee naar de regiekamer. Zou het kloppen dat Jannetje alleen nog maar voor zich uit staart, zoals diverse twitterberichten beweren? Mijn vrouw legt uit dat deze eerste uren cruciaal zijn. Of het gaat goed, of iemand belandt in een langdurige, zeer zware identiteitscrisis.  Er valt wat pleisterwerk van de muur.

Een uur lang zien we de medewerker van Eyeworks pogingen doen om tot Jannetje door te dringen. Er lijkt weinig te gebeuren. Wat later brengt ze verslag uit en ik luister mee. Ik heb haar verteld dat ik voor Nurks schrijf en dat ik over dit gesprek verslag zal uitbrengen. Heeft ze geen probleem mee.

Volgens de productiedame van Eyeworks is Jannetje in shock. De afgelopen week kwam ze onder veel stress te staan. Daar leek ze goed mee om te gaan. Maar toen bleek dat prins Johan Friso er veel ernstiger aan toe is dan iedereen dacht, en zij voor een niet onaanzienlijk deel verantwoordelijk was voor die veel te optimistische beeldvorming, waardoor er op het internet een lawine aan nog meer kritiek los kwam, is er iets in Jannetje geknapt. Maar ze reageerde op beweging en geluid. Redelijk gunstig begrijp ik.

Op een andere monitor zien wij ineens dat NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch wordt binnengereden. Ik zet een koptelefoon op, zodat ik zijn geluid kan horen. “Wij hebben zeer zorgvuldig afgewogen”, hoor ik hem in dat uitgesproken Vlaamse accent zeggen, “wat in dit geval belangrijker is: het recht op informatie of het recht op privacy. Wij hebben besloten dat in dit geval het recht op informatie belangrijker is. Dit was een moeilijke beslissing. Wij zijn een integere krant. Wij hebben besloten om het nieuws zo integer en open mogelijk te brengen. Het medisch beroepsgeheim is wellicht geschonden. Maar de journalistiek hoeft zich niet aan het medisch beroepsgeheim te houden, zolang het nieuws belangrijk genoeg is…” Enfin, dat gaat maar door. Mijn vrouw, die een vriendin heeft die ooit een slippertje heeft gehad met een volle neef van Peter Vandermeersch, vraagt wat er aan de hand is. Peter is, zo vertelt een editor van Eyeworks, bijna verdronken in een tsunami aan negatieve reacties op zijn stukjes. Hij zit nog in de ontkenningsfase, maar te vrezen valt dat zijn ego onherstelbare deuken heeft opgelopen. “Wat ongelooflijk klote voor die jongen”, zegt mijn vrouw.

We zitten in de kantine een broodje kroket te eten. Er lazert een lamp naar beneden. Met veel kabaal komt de lamp terecht op de tafel met longspecialisten. Ineens wordt onze buurman opgepiept. “Wat is er aan de hand”, vraagt mijn vrouw. “Reinout Oerlemans”, zegt onze buurman, “bedolven onder een stortvloed aan klachten van mensen die tegen hun zin in zijn gefilmd door Eyeworks. Reinout is waarschijnlijk in een catatonische variant van een minderwaardigheidscomplex geraakt. Zeer ernstig. “Het ziet er niet goed uit voor Reinout”, zegt onze buurman. “Wat ongelooflijk klote voor die jongen”, zegt mijn vrouw. In de keuken lazerstraalt een afzuigkap naar beneden.

Op dat moment klinkt door het omroepsysteem van het VUmc dat iedereen het gebouw moet verlaten. Buitengekomen blijkt waarom. De aanhoudende kritiek op het tv-programma ‘24 uur: tussen leven en dood’, dat in het VUmc is opgenomen, zorgt ervoor dat de reputatie van het ziekenhuis beetje bij beetje afbrokkelt. Wij besluiten te blijven kijken. Met de minuut dondert er meer naar beneden. Daar stort iets in. Daar houdt een enkele pilaar moedig stand. Totdat het gebouw niet meer kan en implodeert.

Het is verbazingwekkend stil gedurende de periode dat de stofwolken zich uitdijen. “Wat ongelooflijk klote voor dat ziekenhuis”, zegt mijn vrouw.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

6 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *