Het is net zwarte humor

Grauw, grauw, grauw was het weer, maar in Ricky’s hart blauw, blauw, blauw! Haha of roze of rood natuurlijk, maar niet grauw. Niet die eeuwige winter die zijn verleden zo domineerde. Grauw, grauw, grauw.
Ricky had nooit kameraadjes gehad. Hij dacht dat dit lag aan dat hij niet zo goed mensen vertrouwde, sinds die keer dat zijn oom, die met die zure lijflucht en die huidschilfers tussen zijn grijze borsthaar, sinds die had gezegd dat hij graag eens wou zien hoe het eruit zag als Ricky naar bed ging om te slapen. En hij dat toen voordeed.
Ricky schudde onwillekeurig zijn hoofd.
Nee Ricky, je moet eerlijk tegen jezelf zijn! Iedereen had een hekel aan Ricky. Ricky durfde sowieso niet echt met zijn klasgenootjes te praten. Wat zou hij moeten zeggen dan? “Hee hallo hoe gaat het?” Als hij alleen al keek naar iemand werd alles wit in zijn hoofd. Volledige leegte. Hij vond zichzelf maar saai. En klasgenootjes zijn hard, die gaan je dan pesten! Dat begreep Ricky wel. Dan had hij maar wat te melden gehad moeten hebben. Hij begreep het wel. Alleen soms, soms was het wel jammer. Zoals dat hij al een tijdje buikpijn had. En dat als hij ging poepen, zijn poep in een plasje bloed lag. Dat was niet leuk. De laatste twee maanden kreeg hij soms zelfs kramp, en dan ging hij poepen en dan lag er alleen maar dat plasje bloed. Dat was wel eng. Dan werd hij nerveus, en kreeg hij koud zweet, en buikpijn, maar dat kwam natuurlijk omdat hij zich zo aanstelde. Dan krijg je dat. Hij moest gewoon de knoop doorhakken. Zo van, nu ga ik het negeren en niet langer stressen, en als het over een maand, of twee maanden, als het dan nog steeds zo is, dan vraag ik mama of ik naar de dokter mag.
Maar dan zou hij wel zijn onderbroek uit moeten doen voor die dokter. Plof. Daar viel die steen alweer in zijn maag. En die steen viel ook als hij ging poepen en dan express niet in de pot ging kijken. Dan voelde hij zich even heel goed, totdat hij met het wc-papier ging vegen en voelde hoe de eerste drie proppen papier gelijk doorweekt raakten. Zo zou hij er nooit niet aan kunnen denken natuurlijk.

Maar: dat waren allemaal problemen van het verleden! Ricky had nu een heuse kameraad!! Een echte vriend!! En niet zomaar eentje: een reuzesterke beer van een vriend!
Hij was begin dit jaar verhuis van Zwolle naar Wuustwolde. Iemand uit een echte, grote stad. En hij was zo groot en sterk als een beer, een echte beer!!
Ricky was eerst bang dat Joey, want zo heette hij, die beer, maar dan een vriend, dus mens, dat die Joey hem zou gaan slaan. Niemand sloeg hem, eigenlijk, ze negeerden hem meestal, nou ok soms zaten ze hem te duwen, maar nooit zo erg. Maar Joey was zo sterk dat Ricky gelijk bang werd dat hij hem zou slaan. “Of anders…” hoorde hij zijn oom weer zeggen. Ricky schudde dat weer onwillekeurig weg. Weg uit zijn hoofd. Wegwezen. Ricky liep harder door, in een stevige looppas over de Koedoodsedijk, voorovergebogen door de wind en tegen de natte sneeuw in. Wegwezen. Wegwezen. Wegwezen.

Oh ja Joey!! Maar Joey bleek dus hartstikke aardig te zijn! Toen Raymond hem in een plas duwde, zei Joey gewoon “Hee joh doe normaal!” En toen hielp Joey hem omhoog, en begon hij een gesprek met hem!! Zelfs!! En het was zo raar… Ricky’s hoofd werd niet wit en leeg. Ricky wist gewoon over dingen te praten met Joey!! Ok nog niet over dat bloed poepen maar dat komt nog wel. Ricky moest lachen! Haha je gaat toch niet over bloed poepen praten!!! Hahaha nee dat kan echt niet! Hij had nu wel continue buikpijn maar ja.
Praten ging dus reuze goed!! Het was het lot, dacht Ricky, Joey was ervoor gemaakt zijn beste vriendje te zijn! En vanmiddag, na dat hij middageten zou gegeten hebben zou Joey zelfs langskomen in zijn huis en zouden ze samen spelen! Haha het leven was nog nooit zo goed voor Ricky geweest! Als dat maar goed zal blijven gaan! HAHAHA!!

II

“Dit is mijn vaders zakmes,” zei Joey op bezwerende toon. Hij opende zijn hand om het ding te laten zien, en probeerde toen met een nagel het mes eruit te pulken. “Het zit vast.”
Hij drukte met een hand het ding tegen zijn borst en pulkte met de andere onhandig aan het mes. Een keer had hij het bijna open, maar toen schoot zijn nagel uit de inkeping en liet hij het ding van schrik dicht en op de vloer van Ricky’s kamer klappen.
“Oeps.”
Joey pakte het weer op, en probeerde weer het mes open te plukken. Toen hij het bijna open had bewoog Ricky zijn hand naar het mes.
“Laat mij het anders eens proberen, Joey?”
Joey trok het mes terug richting zijn buik.
“Nee, ik heb het bijna!”
Ricky lachte, en probeerde het mes toch te pakken. “Laat mij proberen!”
Joey wendde zich lachend af, en terwijl Ricky hem neer probeerde te worstelen ging hij verder met proberen het mes open te krijgen. KLAK. Gelukt! Joey hield het triomfantelijk omhoog. Ricky keek bewonderend toe. Wow, Joey was zo sterk! Dat hij dat ding zomaar open kreeg! Zo sterk. Zo sterk.
“Kijk er zit ook een schaartje bij,” zei Joey, en begon aan dat ding te pulken. Het schaartje zat zowaar nog vaster dan dat mes.
“Moet dat mes dan niet eerst dicht?” vroeg Ricky. Joey keek hem vragend aan, tot zijn hand ineens wegschoot van het schaartje en de tegendruk van zijn andere hand het mes bijna in zijn pols jaagde.
“Nee, niet als je voorzichtig bent,” zei Joey, nogmaals pulkend. Met trillende vingers trok hij en trok hij, tot hij het schaartje halverwege had, waarna het met een bloedklap open zwaaide en Joey van schrik zijn hand wegtrok.
“Hahaha bijna was het schaartje een schaar samen met het mes!” Lachte Ricky. Joey lachte ook. “Ja! Bijna!”
“Zullen we er iets nu mee gaan snijden?” vroeg Ricky.
“Ja maar dan moet eerst het schaartje weer dicht,” zei Joey. Hij keek naar het schaartje, dat vlak langs het mes liep. Hoe moest hij dat nu weer dicht krijgen?
“Misschien moet je ze allebei tegelijk dichtklappen, en dan het mes weer open,” stelde Ricky voor, over de schouder van Joey meekijkend.
“Welnee,” zei Joey, “Dan moet dat mes dan weer open. Dat is een onwijs gedoe.”
Hij hield het mest dicht bij zijn ogen, geconcentreerd kijkend waar hij met zijn nagels het beste druk kon uitoefenen. Met al zijn kracht, en dat was een hoop, want hij was sterk, zo sterk, drukte hij het schaartje naar beneden. Ricky keek het met grote, bewonderende ogen aan.
“Het is echt een mooi mes, Joey,” complimenteerde hij. Joey knikte.
“Echt heel mooi,” zei Ricky.

Met pijn en moeite had Joey het schaartje een kwartslag naar binnen gedrukt.
“Er is nu genoeg plek tussen het mes en het schaartje om je vingers ertussen te doen,” zei Ricky, “Dan kan je meer kracht uitoefenen!”
Joey lachte half nerveus.
“Ja, en als het dan weer open klapt ben ik mijn vingers kwijt!”
“Ja,” zei Ricky, “Maar als je zo doorgaat ben je misschien je nagels straks kwijt!”
Joey dacht na.
“Dat is ook wel zo. Maar als mijn vingers klem komen te zitten, Ricky, dan zijn wij geen vrienden meer!! Nooit en nimmer meer!!”
Ricky reageerde door te lachen en naar het mes te graaien.
“Laat mij het dan doen, Joey!! Ik kan het heus wel!”
Joey zwaaide behendig weg, en bewoog het mes omhoog, buiten bereik van de twee koppen kleinere Ricky. Ricky lachte, en sprong omhoog als een sprinkhaan.
“Laat mij het doen, Joey! Laat mij aan het mes zitten!”
“Nee! Kijk uit, Ricky! Het is scherp!”
Zelfs springend was het te hoog voor Ricky, dus greep hij met een hand Joey’s bovenarm, en trok zich al springend omhoog. Hahaha!! Grijp grijp grijp!! Als dat maar goed zal blijven gaan!!!! HAHAHAHA!!!

III

“Oh,” zei Joey beteuterd. Hij keek naar beneden.
“Het spijt me zo,” piepte Ricky, bleek wegtrekkend.
Ze keken allebei naar het lemmet van het mes, dat diep in Joey’s buik begraven zat. Ricky hoopte eerst nog dat het meeviel, omdat hij geen bloed zag, maar toen Joey uitademde begon er een constante straal uit de wond te lopen.
“Het spijt me zo,” zei ricky weer zachtjes. Joey lachte.
“Hee joh, dat maakt niks uit. Ik ben reuze sterk. Zo’n prikje daar kan ik wel tegen hoor!”
Joey en Ricky keken allebei nog steeds naar het lemmet, en hoe Joey’s ademhaling zichtbaar was aan zijn buik. Het bloed leek harder te stromen bij het inademen.
Ricky keek omhoog.
“Moet ik anders mijn moeder om een pleister vragen?”
“Welnee,” lachte Joey weer, “Dat is toch nergens voor nodig! Echt, er is niks aan de hand. Dit gebeurd zo vaak.”
Joey kreeg een diepe grijns op zijn gezicht.
“Hee weet je wat we ook kunnen doen?”
Ricky keek hem vragend aan, nog steeds een beetje schuldig.
“Kijken wat hieronder allemaal zit,” zei Joey, kloppend op zijn borst.
“Het begin is toch al gemaakt, dus zou het zonde zijn als we het niet doen. En ik voel er toch niks van.”
Om die claim te staven pakte hij het handvat, en begon hij snijdende bewegingen te maken.
“Dat is nog best taai,” gromde Joey. Een paar halen verder kwam er ineens iets uit het gat stulpen. Hahaha Ricky schrok zich een hoedje!!
“Misschien kan ik beter gaan liggen,” lachtte Joey, “Straks valt alles er uit!”
Ricky keek Joey aan terwijl die op zijn bureau klom, en op zijn rug ging liggen. Zijn benen hingen vanaf de knie over de rand. Hij was ook zo groot! En sterk! Ricky had dat vast niet allemaal gekund, waar Joey nu mee bezig was.
“Ok, daar gaan we weer. Wil jij even het mes vasthouden?”
Ricky knikte. Hij voelde zich nog steeds te beroerd om te praten.

Met een slap handje pakte hij het handvat, en glimlachte naar Joey.
“Het is echt een mooi mes, Joey,” zei hij zachtjes weer. Joey lachte.
“Kijk zo doe je dat,” zei hij, pakte de hand van Ricky met het mes erin, en klemde het dicht.
“Zo doe je dat.”
Joey hield de hand goed vast, en sneed door zijn huid en buikwand. Hij keek Ricky strak aan.
“Zo. Bijna bij de borst. Daar is de huid best dun, zie je?”
Ricky zag het. Hij was wel bang dat er krassen op de ribben zouden komen, maar dat viel gelukkig mee: de huid was flexibel genoeg. Ricky kon makkelijk het lemmet onder de huid schuiven, langs de botten, en het dan te draaien en te snijden, te snijden door al dat vlees.
“Goed zo. Nu langs mijn hals, en dan gaan we alweer naar beneden!”
Ricky sneed dapper door, tot hij weer bij de buik kwam. Hij durfde niet goed kracht te zetten om door de buikwand te komen, bang dat hij was om te hard door te prikken en een van Joey zijn organen te beschadigen.
“Hier, dat laatste stuk doe ik wel,” voelde Joey instinctief aan, en nam het mes weer over. Met een verbeten gezicht sneed hij door de buikwand, met hetzelfde geluid als wanneer Mama bezig was met de biefstukken. Ricky werd misselijk. Dit was zijn beste vriendje. Zijn enige. Waarom deed hij dit?
“Zo. Dit laatste stukje laat ik zitten,” zei Ricky over de vijf centimeter rondom zijn navel, “Dan kan ik het straks makkelijker dichtnaaien. Dan vergeet ik niet wat onder en boven is!” lachte hij. Ricky lachte mee.

“Zullen we dan maar eens gaan kijken?” vroeg Joey. Ricky knikte. Hij trok voor Joey de flap huid en buikwand naar beneden, over Joey zijn broek. Joey hield met twee handen zijn t-shirt omhoog, en keek naar beneden.
“Hahaha,” lachte de laatste. Ricky keek hem niet begrijpend aan. Joey wees naar zijn open torso. “Zwarte humor,” zei hij. Ricky keek hem glazig aan. Joey wees nogmaals, iets duidelijker.
“Het is net zwarte humor, snap je?”
Ricky keek in de torso. Nee, eigenlijk snapte hij het niet. De longen waren op zijn best grijs te noemen, de ribben gelig wit, de darmen roodachtig paars ook eigenlijk weer… Niks zwarts. En wat hier humoristisch aan was snapte hij ook niet goed.
“HAHAHAHA,” lachtte Joey onbedaarlijk hard. “Zwarte humor!! Snap dat dan!”
Ricky lachtte vrolijk mee. Hij snapte er geen klote van.
“Zal ik een stukje van dat ding daar afsnijden zodat je het kan opeten?” vroeg Joey.
Ricky knikte.

IV

Ricky keek op. Hallo? Wie is daar? Hij keek naar Joey. “Joey?”
Joey was compleet wit weggetrokken. Zijn haar nat. Ogen doorgerold naar boven en zijn mond, droog, half open.
“Joey??”
Joey antwoordde nog steeds niet. Zijn buikholte lag vol met stil bloed. Het rook raar. Alsof iemand een scheetje had gelaten, maar dan erger. Ricky keek naar Joey’s gezicht, en begon in paniek te raken. Datzelfde gevoel van die steen, alleen nu als een constante stroom. Een lawine van ellende, van zijn hoofd naar zijn buik. Joey had gezegd dat het ok was!! Hij was zo sterk!! Hij keek naar Joey. Hoe lang had hij er zo bijgelegen? Ze hadden net nog samen gelachen… En… Ricky moest plassen. Buikpijn. Zijn handen begonnen raar te tintelen, en hij kreeg de frons niet uit zijn voorhoofd. Hij keek naar Joey. Maar ze hadden net nog gepraat! Alles was goed! Ricky liep heen en weer. Mensen laten zich niet opensnijden. Hij… Wat is er gebeurd? Waarom doet Joey het niet meer? Hij keek naar Joey en voelde de lawine erger worden.
“Joey?” fluisterde hij.
“Gaat het? Je kunt weer wakker worden, het was een leuk grapje Joey.”
Joey zei niks. De paniek kwam weer terug.
“Joey je bent mijn enige vriendje Joey, alsjeblieft, het grapje is nu niet meer leuk Joey, het spijt me!” begon hij te huilen. Te mekkeren als de aansteller die het is. Zijn oom had gelijk gehad. Zijn klasgenootjes ook. Hij hoopte dat hij vandaag nog dood zou gaan aan zijn bloederige poep.
“Het spijt me Joey, alsjeblieft!!”
Hij rook de koekjes die Mama beloofd had te maken.
“Joey,” huilde Ricky, zijn gesnotter inhoudend om niet teveel lawaai te maken, “Joey sorry. Je bent mijn beste vriend!”
Klote mes. Dat stomme klote mes. Zo mooi was het helemaal niet. Niet meer. Kon hij… Oh nee wat als Mama de koekjes zou brengen en Joey zo zou zien liggen?? Ricky zou vast en zeker de schuld krijgen. Hij moest hem verstoppen. Waar? De paniek kwam in golven, met elke gedachte terug. Klats. Het strand langzaam kapot. Zijn bureau. En de kast. Maar Joey was te groot. Zo groot en zo sterk.

*Knip* deed het zakmes weer, geopend door Ricky zijn trillende vingers. Waar moest hij beginnen? Hij besloot te beginnen met Joey zijn pols. Door het vlees en de aders kwam hij snel genoeg. Niet veel bloed liep eruit. Het meeste zal wel in zijn buik liggen, dacht Ricky. Maar bij de botten begonnen de problemen. Hij kon er niet doorheen snijden. HAHAHA zo zou het nog wel even duren voordat Joey kleiner was!!
Ricky dacht snel na, zijn hoofd schichtig bewegend. Breken, misschien. Hij legde het mes voorzichtig op het bureau, en probeerde de hand te breken door de pols allerlei onnatuurlijke kanten op te draaien. Het kraakte goed, maar breken deed het niet.
Ricky rook de koekjes bijna klaar zijn. Hij pakte het mes, en sneed het vlees van de arm in de lengte open, de botten goed bloot leggend. Misschien kon hij die twee van elkaar breken. Hij wurmde de vingers van een hand om het bot links, en de vingers van de andere hand om het bot rechts, en begon ze uit elkaar te trekken. Het kraakte weer. Ditmaal duidelijker dan eerst. Dat gaat de goeie kant op!! KRRRAK. Het dunste bot brak doormidden. Maar het zat nog steeds vast aan de hand. Hij pakte het mes weer, en sneed de huid van de hand weg. Er zaten allemaal pezen tussen de botten. Misschien als hij die doorsneed dan? Ricky begon er verwoed in te snijden. Verdorie, dat was taai spul zeg. Één hand. Ricky raakte weer in paniek, Joey was zo groot, en een hand leek nog het makkelijkste te verwijderen!! Zijn handen begonnen harder te trillen. Prioriteiten. De koekjes zouden bijna klaar zijn, dus de grote dingen waren het belangrijkst. Dan kon hij de grote delen later altijd nog in kleinere stukjes maken. Hij knikte. Zo moest het gaan. Ricky keek naar een van Joey’s benen. Dat zou mooi in de kast passen, achter zijn tent en slaapzak waarin hij soms van Mama in de tuin mocht blijven slapen, met limonade bij de vleet! Ricky begon weer te huilen. Dat wou hij samen met Joey doen een keer. En nu was hij hem aan het uitbenen! HAHAHA ja, het is net zwarte humor!!

Ricky keek in de buikholte, richting het been. Hij besloot het van binnen uit vrij te snijden. Hij pakte het mes, en bewoog zijn hand door de buik, door al het bloed, richting zijn benen, alles vrij snijdend waar hij weerstand voelde. Oh nee dit was nog veel moeilijker! Dikke spieren, taaie pezen… En door al het bloed werd het mes glibberig en moeilijk te hanteren. Hij trok het mes eruit, en greep met beide handen het bot, er wanhopig aan sjorrend. Het werkte niet. Niets werkte. De koekjes waren bijna klaar GODVERDOMME. Het bloed klotste op de grond. Alleen maar meer zooi. Alsmaar moeilijker te verbergen. De paniek in Joey’s hele lijf werd steeds dominanter. Misschien eerst de organen.

Ricky keek naar de darmen. Wauw, daar waren er een hoop van! Als hij die eruit kon krijgen zou dat een hoop schelen. Hij wist dat darmen vast zaten aan twee dingen: een daarvan was je billen. Hij besloot Joey zijn broek uit te doen.
Na wat gesjor kwam hij erachter waarom het zo naar scheetjes stonk alleen dan erger! Joey had in zijn broek gepoept! HAHAHA!! Gatverredamme alles onder de poep HAHAHA!! Een paar klontjes zaten er gewoon in zijn onderbroek, he bah!!
“IIeeeuwww!!” zei Ricky, zijn neus dichtknijpend met zijn bloederige vingers. Hahahaha in zijn broek gepoept!! Ricky’s hart kneep weer samen. Misschien had hij met Joey dan over zijn bloed tussen zijn poep kunnen praten. Maar nu kan dat niet meer. Oh Joey, waarom heb je nooit iets gezegd??
“Het geeft niets, Joey,” huilde Ricky, met het mes de anus los snijdend. Ook al taai. Ook moeilijk. Maar Ricky werd wanhopig, en wanhoop geeft kracht. Ineens had hij het los. Haha gaat alles toch nog goed komen!

V

Ricky begon aan de darmen te sjorren. Jeetjemina, het was echt een hoop. En het zat goed vast. Hij bleef maar trekken. En door het gat was al het bloed op zijn tapijt gestroomd. Alles verpest. Zijn moeder zou echt boos zijn, vreesde Ricky. ECHT boos.

“Koekjes zijn klaar!!” riep zijn moeder ineens, de deur open makend. Hij had haar niet gehoord. RICKY.

Het was echt een mooi mes. Joey was zijn beste vriendje.
“Koekjes zijn klaar!” riep mama nog een keer, “Zo die zet ik even daar neer. Zo hee, Joey is echt reuze sterk zeg!”
“Het spijt me echt heel erg mama,” legde Ricky uit.
“Ja, dat snap ik.”
Mama keek uit het raam. “Wat een weer! Wat dacht je ervan als ik de tv beneden eens aanzet, en de video met tekenfilms erin stop?”
“Dat lijkt me reuze fijn! Maar mama,” zei Ricky ernstig, “Het spijt me echt heel erg. Echt.”
“Natuurlijk,” zei mama heel serieus. Ze meende het echt. Het was geen sarcasme ofzo, of andere nare humor. Zoals zwarte humor ofzo. Ricky vond dat echt een kutopmerking van Joey.
Mama streelde Ricky over zijn hoofd, glimlachte en haalde toen haar hand goed door zijn haar. “Tekenfilms, Ricky.”
Ze keek naar het mes in zijn hand.
“Wat een mooi mes. Laat mij eens zien hoe dat werkt dan, Ricky?”

7 Reacties

  1. De klasgenootjes van die Ricky hadden hem gewoon een keer goed in elkaar moeten slaan. Dat zou hem hebben geleerd niet zo een trut te zijn. Of meteen eugenetisch euthanaseren, zo een loser. Zo zie je maar wat er van komt, van dat softe gedoe.

    Ik ben er ook een beetje misselijk van, van dit verhaal. Das ist einfach nur krank, Kippfest!

      1. Haha ja die inspiratie! Foei! Het idee is dat Ricky elke keer zijn werkelijkheid verzint als er iets ergs gebeurd. Joey mes in buik? hee geen probleem, snij me anders lekker open joh ricky. Mam vind Ricky die een lijk aan het uitgraven is? SNAP. Hee geen probleem Ricky, laat mams anders ook eens zien hoe dat mes werkt.
        Maar ja das mijn intepretatie want ik heb ook geen flauw idee waarom ik schrijf wat ik schrijf ja haha. Alleen dat mes, das gebaseerd op toen ik als kind me vinger kreeg tussen dat mes en dat teringschaartje. En een dag nadat ik bezig ben met dat hoofdstuk bijt de hond in me vinger!! Dat was wel een goeie opfrisser om de misselijkheid van Ricky’s paniek te beschrijven, kan ik u melden.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *