Woah. Megakippfest nam het imposante kantoor in zich op. Twintig meter hoge muren die als reusachtige lavalampen fungeerden, plafonds van marmer waar groteske kunstwerken aan waren gehangen. Megakippfest was blij dat hij dressed to impress was; zijn robotcentaurlijf had hij opgeblonken met chroompoets, zijn eigen lijf met vaseline, en een casual chic strikje om het af te maken. De robotpenis stond op zachte sfeerverlichting, en de techno was vervangen door easy listening jazz.
“Meneer Sopa? Megakippfest is hier,” hoorde hij een secretaresse aan het eind van de gang met veel echo melden.
Daar aangekomen zag hij de secretaresse zitten, aan een pompeus modern zwart glimmend bureau.
“Meneer Sopa kan u nu zien, meneer,” meldde ze. Twee metershoge poortdeuren met daarop de naam “PRES. ACTA SOPA” in neon letters zwaaiden open.
Het persoonlijke kantoor was nog indrukwekkender. Het plafond was eruit gesloopt, zodat de wanden 40 meter hoog waren. Een kant bestond geheel uit nucleaire ramen, waaruit een man staarde, onderwijl sippend aan een glas. Acta Sopa, president.
” Megakippfest,” zei hij, niet omkijkend, “Sommigen zeggen dat jij goed bent in wat jij doet. Misschien zelfs… TE goed.”
“Neuh,” schudde Megakippfest van niet, “niet te goed. Gewoon best goed.”
“Misschien wilt u het mij uitleggen. Waar u in godsnaam mee bezig denkt te zijn.”
“Nou graag!” zei Megakippfest, “maar het is best simpel hoor. Toen downloaden van films en muziek werd gebruikt als aanleiding om burgers te bespioneren en vervolgen, dacht ik bij mezelf: “Kippfest, jongen, jij kan twee dingen doen: je kan huilen dat democratisch gekozen politici alleen een beetje aan hun impotente piemel zitten te friemelen, metaforisch gesproken dan, no offence, of je kan zelf iets doen. En dat deed ik. Ik werd MEGAKIPPFEST, half Man, half ROBOTCENTAUR!!”
Acta Sopa keek half weg van het raam naar Megakippfest.
“… Maar dat hielp niet veel. Ik kon eigenlijk niets bedenken wat ik er tegen doen kon. En toen bedacht ik het: niets. Ik kan NIETS doen! Afstand nemen! Als de winkel kut is, kan ik hem waarschijnlijk niet laten sluiten. Maar ik kan wel stoppen er te komen. En dat is wat ik deed. Geen films meer. Geen muziek. Geen tv, geen internet. Geen boeken. Niets. Ik spaarde mijn geld. Ging leven van mijn leven. Echte dingen doen! Het was een openbaring. Ik had me voorgenomen een jaar lang geen media te kopen, om een soort statement te maken, een stil protest. Maar wat daarna gebeurde…”
Megakippfest pauzeerde, maar de man maakte geen aanstalten te stoppen met uit het raam te staren.
“… Ik was afgekicked. Na dat jaar hoefde ik geen films meer te zien. Geen boeken meer te lezen. Ik besloot iedereen te helpen die gebukt ging onder de terreur van hun verslaving door ze te laten zien: hee, downloaden is blijkbaar een verschrikkelijke misdaad. Alles kopen wat je wil zien onmogelijk. Nou, de oplossing is cold turkey te gaan. Alcoholisten kunnen ook niet “Nou, eentje dan” gaan. En het werkt! Het probleem van kopiëren is opgelost!”
Megakippfest glimlachtte breed. De man bij het raam draaide zich om: hij niet.
“Megakippfest,” zei hij, “Megakippfest. Megakippfest, Megakippfest, Megakippfest…”
Megakippfest keek hem nog steeds glimlachend aan. Ja?
“Alles is een kopie,” klapte de man eruit, een wijds gebaar makend. “Alles. Hoe zeggen ze dat? Innoveren is stelen zonder betrapt te worden. Denk je dat wij dat niet weten?”
Megakippfest keek hem aan. Het niet snappend.
“Kopiëren is niet fout. Daar gaat de nieuwe wetgeving helemaal niet om. Als kopiëren godverdomme fout was, zou heel Hollywood en de godganse muziekindustrie achter de tralies moeten verdwijnen.”
Megakippfest keek hem niet begrijpend aan.
“Die wetgeving gaat erom dat wij jou in je reet kunnen naaien. Of je nou in die winkel bent of daarbuiten. Wij produceren, en jij consumeert het. Dat is kapitalisme. VRAAG gekoppeld aan AANBOD.”
“Je doet het express,” mompelde Megakippfest, zijn stem verheffend met elk beetje besef dat binnenkwam, “Jij bent degeen die hun hoofden volpompt met rotzooi om ze verslaafd te maken!”
Acta Sopa knikte half, sippend aan zijn glas, zijn ogen en wenkbrauwen optrekkend als bezwaar tegen die uitleg van de definitie.
“… Maar mensen moeten uiteindelijk wel betalen, Megakippfest. Zie je, jij snapt het niet. Als mensen bezwaren hebben, gaan ze naar de politiek, en de politiek, die doet niks. Of wat wij willen. Zo gaan die dingen nu eenmaal, Megakippfest. In het ergste geval gaat er iemand uit protest zelf in de politiek, en die kopen wij op een gegeven moment dan ook wel om. Met geld, of met chantage. Dat is al duur genoeg,” zei hij, boos een grote slok achteroverslaand. Hij hervond zijn kalmte echter weer snel, en staarde in zijn glas, het drankje klotsend rondjes laten draaiend.
“Dat is niet erg. Erg genoeg,” zei hij, Megakippfest ernstig aankijkend, “… Maar niet erg. Als schapen lopen kunnen wij ze leiden. Soms met meer moeite, soms met minder. Maar jij,” zei Acta Sopa nu heel streng, “Jij zegt tegen de schapen dat ze niet hoeven lopen. Wat niet bewogen wordt kan niet bestuurd worden, Megakippfest. Ik weet niet hoe je erachter bent gekomen,” zei hij hoofdschuddend, “Hoe jij het kon begrijpen.”
Megakippfest keek hem zwijgend aan. Daar snapte hij weer geen klote van.
“Hoe wij jarenlang illegaal kopiëren hebben aangemoedigd door de markt te overspoelen met brandbare DVD’s en CD’s. Met branders. Met harde schijven die meer terabytes kunnen vasthouden dan je in de vrije wereld kan kopen.”
Nog een slokje.
“Hoe wij deden alsof zelfs legaal downloaden eng was. Hoe wij zelf de grootste PR-machine voor illegaal downloaden waren door met onze reusachtige, machtige vinger te wijzen naar elk nieuw verspreidingsmedium om die dan pas een paar maanden later te laten sluiten. Als de gebruikers afhankelijk waren. Oh wij zorgden wel dat ze hun vervangers zouden vinden.”
Acta Sopa draaide zich om en keek door het nucleaire raam, zijn handen, met het glas er nog in, op zijn rug.
“Ja,” sprak hij treurig, “Wij hebben goed geleerd van drugdealers met hun gratis samples. Maar wij deden het nog beter,” zei hij, zich omdraaiend, zijn vuist zo hard ballend dat die trilde, “Wij waren geniaal. Door te doen alsof we het verschrikkelijk vonden, door te schaduwboksen tegen internetpiraten kregen ze het idee dat wij de vijand waren, en onze spullen, onze hersenverwekende digitale drugs, hun grondrecht! Oh hoe wij machtige heren van de wereld hebben gelachen om argumenten als “Waarom zouden wij in Nederland moeten wachten op content die in de VS al beschikbaar is” en “Als ik een illegale film kijk wordt ik niet gebombardeerd met “STEEL GEEN FILMS” trailers, onzin en ellende”!”
Acta Sopa draaide zich weer om naar het raam.
“Junkies. Toen de mensen compleet verslaafd waren hebben wij toegeslagen. Met ACTA, SOPA, en de daaruit volgende digitale nucleaire oorlog. Alles ging perfect- totdat jij kwam. Met jouw filosofie. Iets doen is misschien moeilijk, maar niets doen kan iedereen. Als teveel mensen dat zouden snappen, dan…”
Acta Sopa rilde. Daar wilde hij liever niet te lang over nadenken.
“Dus,” sprak hij op een concluderende toon, het glas op zijn bureau neerzettend, “Moet ik jou elimineren. Mevrouw van der Dragracer,” sprak hij in de communicatie-unit in het bureau, “Het executie peleton graag.”
“Ok meneer Sopa,” kraakte het door de unit, “Wilt u team Omega of Mu?”
Acta Sopa keek geïrriteerd.
“Dat maakt niet uit.”
“Team Mu is momentee…”
“Het maakt niet uit mevrouw van der Dragracer ik wil nu een executiepeloton,” siste hij in de unit.
“Ok meneer Sopa.”
Acta Sopa keek ongemakkelijk voor zich uit, de blik van Megakippfest ontwijkend. Hij pakte het glas weer op en speelde er wat mee.
Een tiental seconden later drukte hij nog eens op de knop van zijn communicatie-unit.
“De snelste,” zei hij.
“Dat heb ik wel zo begrepen, meneer Sopa,” kraakte het.
Acta Sopa keek nog geïrriteerder. Als dat executie peloton zou komen had hij nog wel een klusje voor ze. Hij sloeg weer een slok achterover.
*klopklop* klonk het bescheiden op de deur. “JA,” riep Acta Sopa, zijn kaken samenspannend. De deur ging langzaam open, waarna er een half hoofd aarzelend langs kwam.
“Hallo meneer, eh… U had…Moeten wij…”
Acta Sopa knalde zijn glas op het bureau, een barst erin veroorzakend.
“HEM,” wees hij naar Megakippfest, “NU GRAAG.”
Het peloton marcheerde op loopdraf naar binnen, ging voor Megakippfest in de houding staan, de lasergeweren in de aanslag. “Richten,” sprak de teamleader. Megakippfest begon te lachen.
“Vuur,” zei de teamleader. ZAP! OEI! Megakippfest werd zowat in tweeen geschoten! De gloeilamp knalde kapot. Vonken vlogen uit zijn robot-centauren lijf, bloed uit zijn doorboorde longen. Toch bleef hij hikkerig lachen.
“Ik heb gewonnen,” siste Acta Sopa, “Wat is er zo grappig?”
Megakippfest hijgde. “Nu…” hoeste hij, “…Nu kan ik… Helemaal geen dvd’s… meer… Kooopeeehhhh…”
BOF. Zijn hoofd viel neer op de grond. Dood. Acta Sopa raakte in paniek. Wat? Maar… Hij had gewonnen!!
“Moet ik de schoonmaker laten komen?” vroeg de teamleader pro-actief. Acta Sopa had een hekel aan carrière-mensen. Buiten begonnen de explosies. Ramen werden naar buiten geknald, space autos boorden zich in de grond. Megakippfest was dood, maar het idee des te levender: helemaal niks te kopen. DE REVOLUTIE WAS BEGONNEN!! DOOD AAN HOLLYWOOD, DE BESTSELLERINDUSTRIE EN DE MUZIEKINDUSTRIE, EN DAT UIT DE AS VAN HOOGMOED MAAR BESCHEIDENHEID MAG GROEIEN!
WHOEAA!!
Revolution!!!
Wanneer komt de film?