Twee jaar geleden ging ik op Facebook. Het eerste halve jaar was ik er tamelijk actief, toen stierf Alice en daarna ben ik met Facebook gestopt. Nu zit ik er weer op sinds een kleine week. Ik heb een kleine 600 vrienden. Dat wil zeggen, dat zijn mijn vrienden helemaal niet, want daarvan tel ik er maar 5, maar goed, als Facebook dat nou vrienden noemt. Wie ben ik om te protesteren tegen zulke verwatering van termen.
Die vrienden komen voor meer dan de helft uit Vlaanderen. Zo is het begonnen, en zo is het doorgegaan. Vlamingen spreken over het algemeen het mooiste Nederlands, en ze zijn ook, gemiddeld, beschaafder dan ons Nederlanders. Ze hebben daar bijvoorbeeld geen GeenStijl, wat een groot voordeel is, maar ze hebben daar ook geen Frontaal Naakt of Sargasso, en dat is een nadeel. Ik praat graag met Vlamingen: een Nederlander kijkt nog even na of wat je zegt wel klopt, een Vlaming gaat zich daarvan vergewissen. Ze doen hetzelfde als wij, maar ze zeggen het beter.
Eén van die vrienden is de heer Masschecaemer (ik heb zijn naam verzonnen), die van beroep manueel therapeut is. U weet wat een manueel therapeut is: hij beoefent een vaag soort chiropractie en behandelt rugklachten. Er zijn ook manueel therapeuten die geloven dat epilepsie een kwestie van een scheve halswervel is. Als u eens meer over manuele therapie wilt weten, moet u de Encyclopedie der Pseudo-Wetenschappen kopen.
Meneer Masschecaemer heeft op Facebook de gewoonte van het ego-liken (een term die ik gisteravond voor het eerst hoorde van Rebecca), hij doet al twee jaar niets anders, avond na avond. Hij neemt van YouTube een stukje muziek van de Doors, de Rolling Stones, de Who en dat zet hij op Facebook, ongetwijfeld in de hoop dat er vrienden zullen zijn die zijn stukje leuk zullen vinden. Dat gebeurt nagenoeg nooit, en na 10 minuten klikt hij zèlf dat ‘leuk vinden’ maar aan.
Hoe deze gewoonte te verklaren?
Een geringe muzikale kennis, zult u zeggen. Zeker, maar dat kan niet het enige zijn. Een onverdiend groot zelfvertrouwen. Ja, ook dat is een deel van de verklaring. De man wil op deze manier nèt eventjes meer reclame maken voor zichzelf en zijn manuele therapie. O, ik geloof zeker dat dat waar is. Want hij geeft muziek die door vijftigers en zestigers wordt gewaardeerd, en waar zitten de rugklachten? Juist. Als we deze verklaringen voor juist aannemen, en er ook nog aan toevoegen dat het toch wel zeer onbeschaafd is om dit gedrag te vertonen, dan komen we toch wel heel dicht bij een sociopathische kwestie. We kunnen de man niet genezen, bedoel ik. Ik heb anderhalf jaar geleden geprobeerd de man aan te zetten tot het vinden van interessantere muziek, maar hij wilde van geen wijken weten. En over dat ego-liken zei hij: ‘Maar ik houd van deze muziek!’
Er is dus niets aan te doen. We zullen hem zijn gang moeten laten gaan.
Ben, een suggestie voor de titel van je volgende stukje: Leuk of niet leuk. Duimpje omhoog of duimpje omlaag. Je ziet dat op Youtube, Facebook en overal, en ik wil er al een tijdje wat over schrijven, maar iedere keer dat ik er aan begin word ik boos en komt er verder niets van. Zegt het iets over de moderne tijd, die neiging om alles te willen onderverdelen in de kleuterachtige categorieën ‘leuk’ of ‘niet leuk’? Neem een muziekstuk als de Goldbergvariaties: je kunt daarvan zeggen dat het ‘goed’ is, of ‘mooi’, desnoods ‘interessant’, maar ‘leuk’? Je kunt ook niet zeggen dat het ‘niet leuk’ is, want dat zou betekenen dat je er niets aan vindt. Guernica van Picasso: leuk of niet leuk… Kijk, en nu voel ik me al weer kwaad worden en moet het onderwerp laten rusten. Wat vind jij er van?
Op Facebook kun je iets alleen maar ‘leuk’ vinden. Niet leuk bestaat daar niet. ‘Niet leuk’ bestaat wél bij een dienst zoals StumbleUpon. Als je daarop klikt, krijg je voortaan dat soort materiaal niet meer voorgeschoteld, dus daar ben ik zéér voorzichtig mee.
Dat ‘leuk’ op Facebook is, zeg maar, een vertaling van het Engelse ‘like’. Ik had liever gehad dat ze er in het Engels ‘I like this’ bij hadden laten staan. Anderzijds: het zijn maar woorden, dus niets om je grote zorgen over te maken.
Ik gaf gisteren een smakelijk soepreceptje door aan Rebecca. Toen vroeg ze: moet ik daar na ‘leuk’ bij aanklikken. Zei ik: dat moet je alleen doen bij zéér ingewikkelde soepen, zoals pinda bravoe met vis.
Ik heb een half uur geleden in een conversatie die Oud Zeikwijf voerde met Van Densen zo’n leukje aangeklikt toen ze zei: ‘Literatuur = goede lectuur.’
Dat zou ik zeer zeker nooit en never doen bij een afbeelding van de Guernica!
Facebook is dus nog een graadje erger: je hebt niet eens meer de keus tussen ‘leuk’ of ‘niet leuk’, nee, iets is ‘leuk’ of het bestaat niet…
Ja, als je iets ‘niet leuk’ vindt, moet je dat expliciet zeggen in een commentaar. Of in een stukje zoals dat van vandaag. Of je moet, zoals ik meestal doe, helemaal niks zeggen.
Dat ‘leuk’ bewaar ik uitsluitend voor dingen die ik écht zeer leuk vind. Voor muziek waar iemand echt naar heeft moeten zoeken bijvoorbeeld. Of een rake formulering. Of iemand ontdekt iets, in een recept bijvoorbeeld, zoals ik eens heb meegemaakt. Dat was een recept waarin tegelijk foelie en kaneel en knoflookpoeder was verwerkt.
Stukje positief denken, mensen. Eigenlijk is het vrij geniaal bedacht van Facebook, bedenk ik me nu. Immers, als jij iets leuk vindt, dan zien jouw vrienden dat. Ze zien het niet meteen als je iets niet leuk vindt. Wat je niet leuk vindt, kun je dus minder makkelijk delen. Omdat je alleen kunt delen wat je leuk vindt, is er zo min mogelijk negativiteit op Facebook, en dat is denk ik een van de oorzaken van het succes.
Ik doe daar trouwens ook wel aan, aan egoliken. Als ik het gevoel heb dat ik iets heb gedeeld wat aandacht verdient, maar dat niet krijgt. Dan klik ik dus maar op ‘vind ik leuk’ in de hoop dat mensen het oppikken. Meestal is die hoop ijdel.
Ja, die hoop is ijdel. Als je iets te melden hebt, moet je er een goede foto bij doen, luidt mijn wijsheid. Zo is er vanavond een programma op de tv (Ned. 2, 22.55 uur) over de schilder Jan Sluijters. Als je dat wilt melden op Facebook, dan moet je daar een aardig gekleurd portret bij doen, en niet een ets op grijs geworden papier.
Dank voor de tip. Ik heb thuis een affiche van Jan Sluijters hangen. Ik mag er graag zo nu en dan naar kijken. Deze om precies te zijn: http://www.artunlimited.com/webcontent/fullsize/A/A5/A5608.jpg
Ik heb het op Facebook gezet met een schilderij dat in het Singer Museum hangt: ‘Portret van Tonia Sliertjes’ of een dergelijke naam.
Mooi affiche!