Ik hou van kunst, vooral van moderne. Een onderzoek naar de reden van dat laatste heeft me geleerd dat het vermoedelijk met verveling te maken heeft. Want hoe fraai geschilderd mensen, dieren, landschappen, bossen bloemen enz ook kunnen zijn, op een gegeven moment heb je het wel gehad met afbeeldingen van de zichtbare werkelijkheid. Zo is het mij althans vergaan. Marcel Duchamp werd mijn held, met zijn urinoir, het grote glasraam en een fietswiel ondersteboven op een krukje. Met het afbeelden van de zichtbare werkelijkheid had dit alles weinig te maken. Het was meer mentale kunst, kunst die zich in je hoofd afspeelt. Net als het zwarte vierkant van Malevich, het door Wim T. Schippers leeggieten van een flesje Cola in de Noordzee, de abstract geometrische constructies van Mondriaan en de erbij behorende kunsttheorieën. Maar het kan ook andersom. Dat je een punt bereikt waarop je doodmoe bent van haaien in formaline, knielende Hitlers, strontmachines, getatoeërde varkens of de gigantische sculpturen van Anish Kapoor. En dan getroffen wordt door bijgaande aquarel van Erwin van Zijl. Men hoeft er niet voor gestudeerd te hebben om hem te kunnen waarderen. What you see is wat you get. Gewoon een paar ouderwetse koeien. Gewoon romantisch mooi. Punt.
Mooie koeien inderdaad. Het is wel jammer dat Erwin van Zijl, de schilder, ook gaat praten over zijn schilderijen. Hij zei bijvoorbeeld dit:
”De koe met haar gevarieerde uiterlijke kenmerken krijgt vooral betekenis door de manier waarop je ernaar kijkt of wat je ermee doet. In die zin is het onderwerp ondergeschikt aan het artistieke proces.”
Dat moeten schilders niet doen, praten.
Dan had hij het waarschijnlijk niet over Lakenvelders of Blaarkoppen, want die vind ik weer allemaaal op elkaar lijken.
Mee eens. Maar dat taaltje schijnt er nu eenmaal bij te horen.
Ik geloof dat ze het zo onderwezen krijgen, want ze praten allemaal zo. Ik heb een paar jaar lang een maandblad van een galerie volgeschreven en ik heb ook veel tijd doorgebracht in die galerie. Daar was eens een kunstenaar die zei ‘genetisch-abstract’ te werken. Ik zal zijn naam ongenoemd laten.
Wat vind je trouwens van deze Rus: http://www.tyukanov.com/?
Zegt me niet zo veel. Maar hij zou een goede illustrator van sprookjesboeken zijn.
Ja, daar heb je wel gelijk in. Die Tyukanov is ook een vrolijke snoeshaan. En vrolijkheid in de kunst is altijd verkeerd. Dat is ook zo voor de muziek: die moet ook droef van toon zijn. Dat zou bij wet moeten worden vastgelegd.
Gezien het huidige politieke klimaat lijkt het me waarschijnlijker dat wettelijk
wordt vastgelegd dat de kunst moet verdwijnen wegens gebrek aan vrolijkheid. Maar het is waar, er is weinig opgewekte kunst.
Een Duitse klavicinist, Torben Klaes, heeft me een paar jaar geleden ingewijd in de muziek van de zonen van Bach. Nu ontmoet ik hem op Facebook, waar hij vanavond deze muziek van Lechner op zette: http://www.youtube.com/watch?v=190A5wGGZpo&feature=share. Dat is de muziek waar ik van houd.
Wel mooi, maar volgens mij minder goed dan Bach. Hoewel ik meteen toegeef dat ik er geen verstand van heb. Maar deze muziek scoort dus bij jou hoog op de kunstschaal? Ik vind dat wel een interessant onderwerp: het kunstgehalte van muziek. In mijn ogen maakten de Beatles geen kunst, maar voor Strawberry Fields zou ik wel een uitzondering willen maken. Maar waarom? En horen anderen dat ook? Als u begrijpt wat ik bedoel..
Ik ben een liefhebber van de oude muziek, van de muziek van Byrd, Ockeghem, Dufay, Tallis. Ook van Bach natuurlijk, maar die hoor je al overal.
Ik ben ook een liefhebber van Dylan en Tom Waits, en ook van een componiste als Goebajdoelina.
Strawberry Fields was, lijkt mij, een uit de hand gelopen LSD-trip die ze nog nét aan hebben kunnen redden en tot een single hebben kunnen maken.
Jij hoort dus duidelijk iets anders dan ik, maar dat van die LSD schijnt wel te kloppen.
Oude muziek vind ik vaak zo eh.. oud klinken. Maar weer niet als Glenn Gould Bach speelt.
Van Waits en Goebajdoelina heb ik cd’s, ook van Oestvolskaja.
Maar waar het me eigenlijk om gaat is de vraag wanneer muziek kunst wordt, wat daar voor nodig is. Is bijvoorbeeld Kind of blue van Miles Davis kunst? En als dat zo is, waarom dan? En waarom is Michael Jackson geen kunst?
Glenn Gould heeft ook stukken van bijvoorbeeld Byrd en Sweelinck gespeeld, dat is ouwe taaie troep van vóór Bach, waarvan ik nu eenmaal enorm houd.
Je stelt een zeer moeilijke vraag over muziek als kunstvorm. Maar je kunt het ook eenvoudig zo zien: als een stuk muziek jou bevalt, dan kun je het kunst noemen. In mijn geval is Mozart dan geen kunst bijvoorbeeld. Tenminste, lang niet altijd. (Dat gepriegel.)
Oestvolskaja! Goed dat je haar naam noemt, want daar was ik al een paar dagen naar op zoek, ik wilde haar ook noemen in dar stukje van me. Toen ik haar niet kon vinden, heb ik Goebajdoelina maar genomen.
Ik heb je naam overigens genoemd in mijn BBZ-stukje van vandaag: http://hoogeboom.blogspot.com/2011/12/275-het-culturele-zelfvertrouwen.html.
Lao Tsu zegt het mooi:
“De vijf kleuren verblinden het oog, de vijf tonen verdoven het oor, de vijf smaken bederven het gehemelte.”
Je wilt steeds meer, steeds anders. In eenvoud blijven is het moeilijkste.
Was dat niet Confucius die dat zei, OZ? Het klopt overigens wel. Als je nagaat dat ik de afgelopen vijf jaar drieëneenhalf jaar dagelijks stukjes heb gemaakt, dan wil je wel weten dat het elke dag een stukje moeilijker wordt. Aan de andere kant: als je gewoon praat zoals je in de keuken praat tegen de aardappelen, dan kan er weinig mis gaan.
Niet alle quotes uit het Oude China zijn van Confucius, Ben! Sommige zijn echt wel van Lao Zi, of van Zhuang Zi. Zoals de vlinder die droomt dat hij Zhuang Zi is of andersom, dat is toch echt wel van Zhuang Zi, al zouden velen zweren dat die van wie-anders?-Confucius is. Maar goed. Lao Zi heeft waarsch. niet eens bestaan, dusss… Maar toch, om zijn tegenpool Confucius (Laatmaarwaaien-LaoZi vs Strengindeleer-KungZi) een uitspraak toe te dichten, laat zelfs een pseudolijk zich in zijn pseudograf omdraaien.
Mijn favoriet is Tse Tse. Volgens sommigen een lichtgewicht, maar ik zweer er bij.
Als je niet aan tafel zit, praat je ook niet mee.
Ik moet dus van jou ’s ochtends al aan de drank?
Nee, éérst schrijven en daarna pas aan de drank. Dus ’s avonds.
Heb jij trouwens de verhalen van de Engelse schrijver John Collier wel eens gelezen? Het zijn verhalen à la Roald Dahl, maar dan een stuk beter.
Nee, nog nooit gelezen, wel eens van de naam gehoord. Ben nu Mens Plus [positieve titel toch?] van Frederik Pohl aan het lezen op aanraden van Vincent Nemo. Science fiction.
O, ik kan dus gewoon ’s avonds blijven drinken? Alleen moet ik overdag een stukje schrijven? Dat valt te proberen. En wat Molovich betreft heb je gelijk, hij is de goedheid zelve..
Dat praten tegen aardappelen, is dat een effectieve therapie?
Bij mij werkt het goed. Mooie koeien trouwens.
@ Ben: als je van gewoon romantisch mooi houdt; ken je de liederen van Brahms? deze bijvoorbeeld, gezongen door Jesse Norman http://www.youtube.com/watch?v=HGse9XnFMBk heerlijke begrafenismuziek!
Ik vind de uitvoering van oes eig’n Jard van Nes nog mooier, maar die kon ik ff niet vinden dit is DE aanrader wat dat betreft btw: http://www.amazon.com/Brahms-Lieder-Johannes/dp/B000003VEM
Wel mooie muziek, maar ik kan niet goed tegen klassieke vrouwenstemmen. Ik weet niet wat het is, maar ik krijg er een raar gevoel van in het hoofd en ook in de urinewegen lijken merkwaardige dingen te gebeuren. Aan Brahms ligt het niet, want ik heb iets van hem op cd met cello en dat gaat prima.
ic.. ik heb dat met de kopstem, ik krijg dan het gevoel dat mijn broek te strak zit
Zou het komen door de onnatuurlijke klank van onderhavige stemmen? Dat je lichaam daar op reageert.
spamfilter?
Spam spam spam spam
Spam spam spam spam…
mag mijn post van 20:59 uit de spambak?
Ik zal eens kijken wat ik kan doen, Sikbock.
Gefikst. Twee linkjes zien we hier als spam. Je moet streng zijn.
dank u
In 2019 bleek er in Australië een koe, of beter gezegd een stier, Knickers genaamd, rond te lopen in een weiland die blijkbaar het slimme idee had om zichzelf de afmetingen te gaan geven van zijn voorvader de oeros!
Knickers bleek namelijk in zijn lichaam zoveel groeihormonen te produceren dat hij hierdoor bijna 2 meter hoog werd en bijna 1,5 ton zwaar werd! Hierdoor kon hij niet worden geslacht en mocht Knickers gewoon tot zijn pensioen blijven rondlopen tussen zijn veel minder fortuinlijke familieleden!