Die ochtend besloot Sinterklaas om voor de verandering zijn raketlaarzen aan te doen. Had ie van de Gadgetpiet gekregen. (Sinterklaas vertrouwde het niet helemaal, want de Gadgetpiet was een koffiekleurige Piet. De Sollicitatiepiet wilde een zogenaamd gespreid beleid voeren. Naast Zwarte Pieten wilde Sollicitatiepiet dus ook Koffiekleurige Pieten, Gele Pieten (uit China), Rode Pieten (Indianen) en Grijze Pieten (bejaarde Zwarte Pieten) inhuren. De Sint vond het wel moeilijk. Hij was toch zijn hele leven Zwarte Pieten gewend en moest nu ineens een hele regenboog aan minderheden accepteren. Gelukkig had Sollicitatiepiet geen Blanke Pieten aangenomen want daar had Sint echt een bliedhekel aan. Op het racistische af. Anyways. Hij had nu dus zijn raketlaarzen aan. Gekregen van Gadgetpiet, die ook wel Pitapiet werd genoemd omdat ie hiervoor in een shoarmatent had gewerkt.) Sinterklaas startte zijn raketlaarzen. Hij voelde hoe hij langzaam loskwam van de grond. Hij had vrij snel zijn evenwicht gevonden. ‘Niet slecht’, zei hij tegen zichzelf en durfde het aan om de knop wat fermer in te drukken.
Zoals een leeglopende ballon alle kanten opvliegt, zo vloog de Sint alle kanten op. Uiteindelijk bleef hij met zijn ondertabberd aan de windhaan van de kerktoren hangen. Tot hij werd gevonden (de volgende dag pas) vervloekte hij Gadgetpiet en al die andere Pieten die niet zwart waren tot in de vierde generatie.
